Zilveren Kopecky baalt, maar kan (na een hamburger en gin-tonic) ook genieten van haar straffe prestatie: “Het is toch een fantastisch resultaat”

Het is de eerste Belgische WK-medaille in een wegrit voor de elite-vrouwen sinds 1994. In Agrigento greep Patsy Maegerman ook zilver. 28 jaar geleden dus, het maakt het eremetaal voor Lotte Kopecky er enkel nog mooier op. Maar na het overschrijden van de finish was er toch vooral teleurstelling - dit was een gouden kans... Zo besefte ze ook in het interview achteraf. “Ik heb het gevoel dat ik het goud verlies”, vertelde Kopecky meteen na afloop. “Ik ga die laatste kilometer nog een paar keer herbeleven. Ik dacht: zonder Vos is dit de kans van mijn leven. Toen Van Vleuten ging, wist ik eigenlijk al hoe laat het was. Want als ík het gat zou dichtrijden, zou Persico - ook niet traag - daarvan profiteren en winnen. Een gemiste kans... Enorm jammer. Ik moet de beelden nog eens herbekijken. Ik ben ik wel blij om te zeggen dat ik voor de titel heb kúnnen strijden. Volgend jaar een nieuwe kans zeker?”

Enkele uren, en een lekkere maaltijd later, was de teleurstelling toch al (deels) gaan liggen. “Vooral na de finish besef je meteen wat je mislopen hebt, maar uiteindelijk is het ook een fantastisch resultaat”, besefte ze. “Je komt natuurlijk voor die trui, en dan is het jammer dat je er net naast grijpt.” Kopecky en co trokken meteen naar het hotel om te gaan eten. Na weken van rigoreuze training en dieet kon er eindelijk ook iets meer van af: hamburgers, frieten en zelfs een gin-tonic. “We zijn hier al twee weken, dan is het eens leuk om iets anders te eten en drinken dan buffet. We hebben wel al wat plezier gehad, ja.” Toch een beetje feest in het Belgische kamp dus.

Onze kopvrouw was met voorsprong de snelste van het sprintende groepje. Alleen was er dus Annemiek van Vleuten. Met een breukje in de elleboog na haar val in de Mixed Relay. Voor aanvang van de race stelde de Nederlandse dat er niet te veel van haar mocht verwacht worden. Dat ze zich volledig zou leegrijden voor de ploeg en meer bepaald Marianne Vos. Maar op de laatste passage over de Mount Pleasant, waar een elitegroepje zich had afgezonderd met onder meer Kopecky, de sterke Lippert en Uttrup Ludwig , kon Vos niet volgen.

Datzelfde elitegroepje - een vrouw of twaalf rijk - ging er om sprinten. Althans, zo dachten we. Terwijl Kopecky haar sprint wapende, koos Van Vleuten enkele honderden meters voor de streep voor de verrassingsaanval. Met véél power. Kopecky zette nog alles op alles, reed in haar sprint iedereen uit het wiel, maar Van Vleuten terughalen, dat zat er niet in. Ongeloof bij de Nederlandse. Bij iedereen eigenlijk. Kopecky sloeg op het stuur.

De 39-jarige Van Vleuten werd een eerste keer wereldkampioene in 2019. Ze is op de erelijst de opvolgster van de Italiaanse Elisa Balsamo, die vorig jaar triomfeerde in Leuven. Justine Ghekiere was de tweede Belgische op de negentiende plaats op 13 seconden, Julie De Wilde werd 34ste (op 4:57) en Julie Van de Velde 43ste (op 5:01). Valerie Demey kwam al vroeg in de wedstrijd ten val, nadat ze het achterwiel van de Franziska Koch aantikte. Vooral haar rechterdijbeen bleek gehavend. Demey zou uiteindelijk opgeven.

Bij de beloften ging het goud naar de Nieuw-Zeelandse Niamh Fisher-Black (twaalfde in totaal) voor de Britse Georgi Pfeiffer en de Duitse Ricarda Bauernfeind. Julie De Wilde was goed voor de achtste plaats.

“Ik kan het nog niet geloven”, vertelde de kersverse wereldkampioen in het flashinterview. “Ik wacht nog altijd op het moment dat ze me komen zeggen dat het niet waar is. Ik was voor Marianne (Vos, red.) aan het werken en plots zat ik dan in die kopgroep. Ik voelde dat ze niet terug zou komen. Maar ik wist ook dat ik met m’n elleboog niet kon sprinten. Ik wachtte op het moment om van achteren aan te vallen. Dat was echt de enige kans die ik had. Ik bleef ook maar wachten tot ze me met die sprint nog zouden terughalen, maar het gebeurde maar niet.”

HIER meer over de reactie van Van Vleuten.

“Ik heb toch een beetje dubbel een dubbel gevoel”, begon Ludwig Willems, de bondscoach bij de vrouwen, meteen na afloop. “Eigenlijk moet je tevreden zijn, maar als je er zo dicht bij bent... Er is even een twijfelmomentje, da’s maar een paar seconden... Superjammer. Zoveel van zulke kansen krijg je niet.”

“Maar dat is koers”, relativeerde hij ook al snel. “Op zich, als je heel het WK bekijkt, met de jeugd ook, de elites die de kroon op het werk zetten. We komen stilletjes aan op een mooi niveau, niet met één renner maar in de breedte, we hebben een sterke lichting. Als je ziet hoe lang Justine (Ghekiere, red.) nog meegaat. Ze mist ervaring, maar ontdekt nu pas wat ze allemaal kan. Dat onthoud ik vooral. Dat maakt mij blij en content.”

“Die tweede plaats voor Lotte, da’s jammer. Echt, echt jammer.” Of binnen een paar weken die teleurstelling plaats zal maken voor fierheid, daar is Willems niet van overtuigd: “Lotte kennende, zal ze ook binnen een paar weken nog niet content zijn. Ik wel. Vorig jaar wordt ze vierde op de Spelen, mist ze die medaille. Nu wordt ze tweede en mist ze net die wereldtitel. Da’s twee keer héél zuur. Daar heb ik het lastig mee. Ik weet, Lotte zal het niet toegeven, maar ze kan dat niet plaatsen. Ze is een topper. Superjammer...”