Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Rapportcijfers 2021: Bahrain Victorious
Nu het wielerseizoen 2021 er definitief op zit, kunnen we de balans opmaken. In een nieuwe rubriek legt WielerFlits de WorldTour-teams langs de meetlat, van het laagste geklasseerde team op de UCI Ranking naar het hoogste. De volgende ploeg die we behandelen is Bahrain Victorious.
Doelen 2021
De ploeg uit het Midden-Oosten zette aan het begin van het jaar vooral in op goede resultaten in de grote rondes. Mikel Landa was daarbij de aangewezen naam, waarbij ook Pello Bilbao vrijheden zou krijgen. Het uitgangspunt was om in één grote ronde het podium te halen. Daarnaast wilde de ploeg ook ritoverwinningen in de grote rondes boeken, want dat hoeft elkaar niet te bijten. In de Vlaamse klassiekers moest Sonny Colbrelli proberen meedoen voor zeges, terwijl Dylan Teuns dezelfde opdracht kreeg in de heuvelklassiekers. En in beide type wedstrijden moest ook sterke allrounder Matej Mohorič zijn partij meeblazen.
Klassiekers: 8
Meteen een mooie opsteker in Omloop Het Nieuwsblad. Good old Heinrich Haussler was er goed voor een vierde plek. Bilbao werd vervolgens tiende in Strade Bianche, Sonny Colbrelli eindigde als achtste in Milaan-San Remo en Marco Haller was goed voor een tiende plek in de E3 Saxo Bank Classic. Colbrelli sprintte ook mee voor winst in een memorabele editie van Gent-Wevelgem. In Dwars door Vlaanderen en de Ronde van Vlaanderen konden de troepen van Bahrain Victorious dan geen hoofdrol vertolken. Matej Mohorič zette tot slot een negende en tiende plek neer in respectievelijk de Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik.
Op voorhand was dat voor een ploeg zonder echte specialisten niet slecht, vooral ook omdat de resultaten ploeg-breed gedragen werden. Toch krijgt de ploeg een acht voor dit onderdeel en dat heeft natuurlijk alles te maken met de monumentale zege van Sonny Colbrelli in Parijs-Roubaix. De Italiaanse- en Europees kampioen was na een epische uitgave de betere van Florian Vermeersch en Mathieu van der Poel op de Velodrôme de Roubaix. Dat de ploeg er in de Ronde van Lombardije niet aan te pas kwam, mag daarom niet deren. De Hel van het Noorden was een uitschieter, maar wel eentje van formaat voor dit team.
Colbrelli zette met winst in Parijs-Roubaix een uitroepteken achter zijn jaar - foto: Cor Vos
Colbrelli schreeuwde het uit van vreugde - foto: Cor Vos
Colbrelli met de kassei - foto: Cor Vos
Grote rondes: 10
Mikel Landa richtte zijn pijlen dit jaar op de Giro d’Italia. Bahrain Victorious kreeg al op de vijfde dag een bittere pil te slikken, toen de Bask na een harde valpartij de ronde moest verlaten. Een dag later bezorgde Gino Mäder de ploeg toch weer een glimlach bij het avonddiner, want de jonge Zwitser hield vanuit de vroege vlucht in de zesde rit met aankomst bergop de topfavorieten net af. Ploeggenoot Damiano Caruso – die een helpersrol voor Landa zou vertolken – eindigde daar als zesde. Het bleek een voorbode, want de 34-jarige Italiaan reed zijn allerbeste grote ronde ooit. Na elf etappes stond hij derde.
Vooral de laatste week van Caruso was indrukwekkend. Op Cortina d’Ampezzo (rit zestien) steeg hij zelfs naar plek twee in het klassement en in de dagen erna leek leider Bernal kwetsbaar. De Italiaan probeerde in de voorlaatste rit nog een gooi te doen naar het roze, maar dat bleek tevergeefs. Desondanks pakte Caruso wel de ritzege op Alpe Motta en eindigde hij op een heel knappe tweede plek in het eindklassement. Pello Bilbao werd dertiende in het eindklassement en hij werd in de Tour de France ook uitgespeeld als klassementskopman. Daar verging het de Bask iets beter: hij eindigde op plek negen.
Daarmee zouden we de Tour van de ploeg wel te kort doen. Dylan Teuns won namelijk een etappe en Sloveens kampioen Matej Mohorič boekte zelfs twee ritzeges. Wout Poels deed daarnaast lang mee om de zege in het bergklassement. Uiteindelijk werd hij er tweede achter Tourwinnaar Tadej Pogačar. Ook in de laatste grote ronde liet Bahran Victorious van zich spreken. En niet te zuinig ook. Caruso zorgde andermaal voor een ritzege, maar vooral in het eindklassement baarde het team opzien. Jack Haig stond namelijk op het eindpodium (derde), terwijl Mäder heel knap als vijfde eindigde en zo ook het jongerenklassement won.
Mäder wint een rit in de Giro 2021 - foto: Cor Vos
Caruso wint de twintigste rit in de Giro - foto: Cor Vos
Caruso op het Giro-podium met Bernal en Simon Yates - foto: Cor Vos
Mohoric won hier zijn eerste rit in de Tour - foto: Cor Vos
Net als twee jaar eerder won Teuns weer een bergrit in de Tour - foto: Cor Vos
Hoe veel zeges boekte je in de Tour, Matej? - foto: Cor Vos
Haig mocht als derde mee op het Vuelta-podium - foto: Cor Vos
Mäder in het wit met de andere trui-winnaars in de Vuelta - foto: Cor Vos
Overige wedstrijden: 9
In de wedstrijden naast de klassiekers en de grote rondes maakte Bahrain Victorious ook heel veel indruk. Er werd in totaal dertig keer gewonnen (waarvan zestien op WorldTour-niveau) met tien verschillende renners. Zo werden er onder meer ritten gewonnen in de Ronde van Romandië (Sonny Colbrelli), het Critérium du Dauphiné (Colbrelli en twee keer Mark Padun), Ronde van Zwitserland (Gino Mäder), de Ronde van Polen (Phil Bauhaus) en de Benelux Tour (Colbrelli en Matej Mohorič). In die laatste ronde stelde de Italiaanse kampioen ook de eindzege veilig, terwijl zijn Sloveense ploeggenoot tweede werd.
Met de Vuelta a Burgos (Mikel Landa) en de CRO Race (Stephen Williams) werden nog twee rittenkoersen gewonnen. Op dat laatste onderdeel scoorde Bahrain Victorious overigens sowieso uitstekend. De ploeg betwiste in 2021 in totaal 21 rittenkoersen. Slechts in drie daarvan (Ronde van Catalonië (18e), Ronde van Zwitserland (18e) en de Settimana Ciclistica Italiana (11e)) wist Bahrain Victorious geen top 10-plek te bewerkstelligen. Daarbij onder meer een derde plek in Tirreno-Adriatico, een zesde plek in de Ronde van het Baskenland (beide Landa), vijfde in de Dauphiné (Jack Haig) en tweede in de Ronde van Polen (Mohorič).
Bahrain Victorious was dus vooral in de rittenkoersen op punt. Er werden namelijk ‘slechts’ vijf eendagskoersen gewonnen: het Sloveens kampioenschap tijdrijden (Jan Tratnik) en op de weg (Mohorič), het Italiaans kampioenschap op de weg, de Memorial Marco Pantani en dus Parijs-Roubaix (allen Colbrelli). Ook in de overige eendagswedstrijden bleef de ploeg een beetje achter, al leek dat een bewuste keuze. Er werden namelijk relatief weinig wedstrijden (34, waaronder zeven nationale kampioenschappen) gereden door Bahrain Victorious. Wel nog noemenswaardig: Mohorič verspeelde een zege in de Clásica San Sebastián (tweede).
De vermagerde Padun tijdens het zegegebaar op La Plagne, drie maanden later - foto: Cor Vos
Bauhaus won dit jaar zeven keer, waaronder hier in de Ronde van Hongarije - foto: Cor Vos
Williams kwam er na lang blessureleed eindelijk door op het einde van het jaar - foto: Cor Vos
Eindcijfer: 9
Aan het begin van het jaar begon Bahrain Victorious eigenlijk zonder absolute toppers aan het seizoen. Met dat gegeven kun je alleen maar spreken van een topjaar. De focus lag vooral op de grote rondes en daarin heeft de ploeg het uitstekend gedaan met podiumplekken in de Giro en de Vuelta, met daarnaast in totaal zes ritzeges – waarvan drie in de Tour de France. Tel daarbij de indrukwekkende zeges van Sonny Colbrelli in de Benelux Tour en Parijs-Roubaix.
Hij en Matej Mohorič groeiden dit jaar uit toppers van formaat, Damiano Caruso kende zijn beste seizoen ooit en renners als Jack Haig, Gino Mäder, Phil Bauhaus en Mark Padun kenden een sterke ontwikkeling. Je zou bijna vergeten dat kopstuk Mikel Landa (die veel pech kende) er nauwelijks aan te pas kwam en dat ook renners als Pello Bilbao, Wout Poels en in iets mindere mate Dylan Teuns minder goed uit de verf kwamen. Al bij al kun je stellen dat Bahrain Victorious het uitstekend gedaan heeft in 2021 en er het maximale uit heeft gehaald.
De twee absolute smaakmakers van Bahrain Victorious dit jaar: Mohoric en Colbrelli – foto: Cor Vos
In de rubriek Rapportcijfers 2021 geven we alle WorldTour-ploegen, de Belgische ProTeams en de Nederlandse Continental-teams rapportcijfers op basis van hun seizoen. We werken de UCI Team Ranking van beneden naar boven af, gevolgd door de ProTeams en op onze Continental-feed sluiten we af met de Nederlandse ploegen. Ieder team beoordelen we op interpretatie. Dat wil zeggen: een zesde plaats in het eindklassement van de Tour de France is voor de ene ploeg een daverend succes en voor de ander een fikse teleurstelling.
We beoordelen teams op basis van de klassiekers, de grote rondes en de overige koersen. Onder de klassiekers verstaan we de volgende voorjaarskoersen: Omloop Het Nieuwsblad, Strade Bianche, Milaan-San Remo, E3 Saxo Bank Classic, Dwars Door Vlaanderen, Gent-Wevelgem, Ronde van Vlaanderen, Amstel Gold Race, Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik. Daarbij aangevuld met in het najaar Parijs-Roubaix en de Ronde van Lombardije. De grote rondes spreken voor zich, waardoor alle andere koersen vallen onder overige wedstrijden. Een team krijgt drie cijfers.
Ik ben het met je eens dat ze bijzonder gepresteerd hebben, maar niet met je eens dat ze daarom een laag cijfer / onvoldoende verwachten. Ze hebben gewoon enorm overperformed t.o.v. de verwachtingen.
Er staat natuurlijk wel een enorme olifant in de kamer. Het riekt. Maar om dat nu mee te nemen in het oordeel gaat ook weer nergens over.
En dan heb je er altijd weer die naar individuele renners van andere ploegen wijzen om voor dit collectief het massaal geconsumeerde Bahrainse ontbijt goed te praten. Dus ja wat dat betreft helemaal prima die 9.
Dat vind ik juist niet. Nederland en België worden internationaal gezien als vuile landen, zeker binnen het wielrennen. Poels en Teuns hebben buiten wat leuke ontsnappingspogingen geen denderend seizoen. Poels de minste PCS punten van de afgelopen 7 seizoenen en Teuns scoorde minder dan 2017-2018-2019.
Het 'schone' Duitsland (vertegenwoordigd door Phil Bauhaus) reed zijn beste seizoen ooit. Australië (niet bekend staande als vuil land) vertegenwoordigd door Jack Haig idem. Zwitserland staat ook niet bekend als vuil land, vertegenwoordigd door Gino Mäder verrassing van het seizoen, uiteraard zijn hoogste score in een seizoen, maar dat mag geen hele grote verrassing zijn na 2018 o.a. 3e in 'l Avenir. Ga je naar Mohoric, een wereldkampioen bij de junioren én wereldkampioen u23. Enige dat tot bepaalde hoogte bij je opmerking past zijn de Italianen (zogenaamd vuil land) met prestaties een grote stap vooruit én Padun. Kijk je naar de Italianen: Colbrelli no6 van de wereld, was in 2016 en 2018 no20 van de wereld. Ligt er niet dik bovenop vind ik. Caruso is lastiger te beoordelen. Jaartje eerder werd Adam Yates 9e in de Tour en Caruso 10e (als knecht), in de Giro wisselen ze van plek en wisselen de broertjes van voornaam. De top-8 van de Tour is er niet bij. Padun is andere koek. Dauphine is voorbereidingswedstrijd, maar die piek was wel ongekend. Maar wat zie je juist bij Padun: geen contract voor volgend jaar het team wil niet met hem verder. Het lijkt er misschien op dat ik een lans breek voor Bahrein maar dat is niet zo. Ook ik steek voor deze ploeg zeker niet mijn hand in het vuur terwijl ik dat voor FDJ, DSM gerust zou durven. Maar in tegenstelling tot vele anderen zie ik niet zo heel veel alarmbellen binnen de prestaties binnen het bredere kader van topwielrennen en de atleten die normaal vertrouwd worden.
Gerolsteiner --> Doping (Kohl, Schumacher, Leipheimer, Kopp, ...)
Telekom --> Doping (Zabel, Ullrich, Aldag, Riis, Gerdemann, Sinkewitz, Dietz, Henn, Bölts, Bernucci, ...
Milram --> Doping (Petacchi, Astarloa,...)
En dan heb je nog Jaksche, Thurau, Kessler,...
Zwitserland is trouwens ook verre van een onbeschreven blad, met het dopinggebruik van sterren als Dufaux, Camenzind, Meier, Zülle, Hondo... en de halve Phonak-ploeg (Landis, Santiago Perez, Hamilton,...)
En zelfs Australië heeft met White, O'Grady, Stephens, Hodge,... een aardig aantal vervuilde namen die nadien zelfs nog functies hadden bij de Australische wielerbond...
Het is maar net wat er vers in het geheugen ligt...
(btw, dit was geen kritiek op iemand in het bijzonder - meer een reactie op de algemene teneur in de commentaren bij dit artikel)
Kan me gezien hun uitslagen wel vinden in een 8 à 9.
Samen met o.a. Alpecin-Fenix en Uno-X toch wel 1 van de ploegen die het peloton (letterlijk en figuurlijk) kleur hebben gegeven afgelopen seizoen.
reputatie: een 2
Als je volledig naief naar prestaties kunt kijken dan zijn Colbrelli, Mohoric en Caruso echte smaakmakers geweest dit seizoen. En met Mader hebben ze denk ik ook een stukje toekomst in handen.
Maar helaas kijk ik al iets te lang wielrennen, en ben ik wat zurig geworden.
Denken dat Bahrain niet zuiver op de graat is en er bij de andere topploegen geen vuiltje aan de lucht is, dat is pas naïef.
Ik denk ook dat veel andere ploegen niet zuiver rijden. Waarbij ik meteen wil aantekenen dat de ene ploeg een verdachtere entourage heeft dan de andere.
er zijn natuurlijk figuren actief die bezwaard zijn door het verleden.
Maar ook dat vind ik relatief.
Ofwel is het wielrennen clean(er) geworden, en houden ook deze oude vossen zich (beter) aan de regels. Ik ben er sceptisch over, maar het kan.
Ofwel zijn de oude vossen hun streken nog niet verleerd, en doet ook de nieuwe generatie mee om competitief te kunnen zijn. Alleen weten we het nog niet over de nieuwe generatie.
Dat de oude vossen jolig verder doen, terwijl de nieuwe generatie braaf binnen de lijntjes kleurt, dat is in mijn ogen wel het minst aannemelijke scenario.
Er is hier niet zwart of wit. Er zit ook een hoop grijs tussen denk ik. En ik denk wel degelijk dat de wielersport iets zuiverder is geworden.
Maar het zijn vooral enkele dubieuze figuren die nooit afstand genomen hebben van hun verleden, nooit openheid van zaken hebben gegeven, en altijd hebben ontkend dat er iets aan de hand was. En dat zijn volgens mij ook de figuren die het niet in zich hebben om binnen de lijntjes te kleuren, en altijd op zoek zijn naar middelen om harder te gaan dan anderen.
In die zin heb ik ook wel extra respect voor ploegen die juist dit soort middelen afzweren. Helaas worden die ploegen hier met een hele dikke onvoldoende afgeserveerd, terwijl zij misschien wel het bewijs zijn dat andere ploegen aan de andere kant van de lijntjes kleuren.
Ik hoop het met je, dat de sport zuiverder is geworden, maar ik ben er niet van overtuigd.
De dubieuze figuren die nooit afstand genomen hebben van verleden zijn zeker een probleem voor de sport. Daarnaast denk ik dat de druk nog steeds zeer hoog is om mee te doen in de race naar de zoektocht naar middelen om harder te gaan, legaal en illegaal, ook voor wie nieuw binnenkomt in de sport.
Akkoord met je laatste alinea trouwens. Iemand als Romain Bardet komt op mij over als iemand die heel bewust die ratrace heeft verlaten en op een andere manier aan wielrennen wil doen. En er ook het gevolg bij neemt dat hij nooit meer mee zal doen voor een podium in de Tour.
Toch opvallend dat mensen bij een Bahrain dan weer vinden dat het stinkt. Terwijl het bij het eigen nationale knuffelploegje allemaal zo leuk was toen dat een paar jaar geleden ineens als een trein begon te lopen.
Zelfs op die site staan er nog heel wat ploegen lager dan Bahrain qua geloofwaardigheid. Dit constant roepen bij deze ploeg is gewoon echt hele selectieve verontwaardiging.
We zitten qua wielrennen in een tijdperk waarbij een aantal renners week in week uit het ene record na het andere uit de boeken rijden. Waarin aanvallen weer constant loont, en renners zelden uitgeblust lijken.
Dus óf je zorgt dat je kritisch kijkt naar ieder team. Of je moet je van de domme houden bij ieder team wat mij betreft. Maar af en toe een keer lekker gaan prikken op een team wat je wat minder bevalt is gewoon irritant.
Er is gewoon geen bewijs en dan wordt er wel bewijs gecreëerd zodat het onderbuikgevoel gevoed kan worden.
Om even in te haken op dat citaat van de Gendt: in datzelfde interview gaf hij volgens mij aan ondanks die all-time high waardes het peloton amper bij te kunnen houden. De verbetering van Caruso zou dus van een heel andere orde moeten zijn. Wat betreft die prins, die geeft echt geen miljoenen om zijn ploeg dan a là (of erger nog: naast) Israël Startup Nation achteraan het peloton te zien bungelen.
Een dikke vette verdiende 9!
Geloof niet dat ze bij de ploeg zelf vinden dat ze alles er uit gehaald hebben. Zeker niet met de vorm waarin Landa leek te verkeren.
Nou heb ik me toch laten verleiden tot een reactie. Maar zelfs als ik naar de in het leven geroepen maatstaven van Youri kijk snap ik er niks van.
Dat deze zege niet los kan worden gezien van Moscons pech zou m.i het vermelden waard zijn.
Eigenlijk vond ik die zege minstens net zo knap als zijn zege in PR, aangezien hij daar een stuk verder uit zijn comfortzone zat qua parcours. Enige wat je kunt zeggen is dat de tegenstand op het EK wat minder was.
Natuurlijk was het in een italiaans shirt.Maar wel gewoon op zijn vertrouwde fiets van de sponsor...