Davide Cassani overhandigt Ventoux-fiets aan moeder Pantani
Davide Cassani heeft woensdag de Bianchi van Marco Pantani, die daarop in de Tour de France van 2000 Lance Armstrong versloeg boven op de Mont Ventoux, overhandigd aan de moeder van de Italiaanse wielerlegende. Hij deed dat op de dag dat ‘de Piraat’ 51 jaar zou zijn geworden.
Pantani en Armstrong vochten in de Tour de France van 2000 een memorabel duel uit op de Mont Ventoux. Uiteindelijk liet de Amerikaan van US Postal de zege aan de Italiaan, die dat jaar alleen naar de Tour was gekomen om etappezeges te behalen. De rit kreeg echter een staartje, want Pantani voelde zich vernederd door het ‘cadeautje’ van Armstrong. Die liet daarop weten nooit meer aan iemand een zege te schenken.
De fiets van Pantani kwam in december onder de hamer, nadat Mercatone Uno, de merknaam waarmee de Italiaan jarenlang op de borst reed, in zware financiële problemen kwam. Davide Cassani, de Italiaanse bondscoach, vond echter dat de fiets thuishoorde in het museum van Pantani in Cesenatico en deed dus samen met de zakenman Carlo Pesenti mee aan de veiling. Uiteindelijk plaatsten ze met 66.000 euro het winnende bod.
Na de veiling beloofde Cassani de fiets zo snel mogelijk naar Cesenatico te brengen. Uitgerekend op de dag dat ‘de Piraat’ 51 jaar zou worden, was het zover en werd de fiets overhandigd aan zijn moeder Tonina. Op zijn social media schrijft Cassani: “Terwijl de tranen in haar ogen stonden en met een prachtige lach op haar gezicht, heeft ze ons met mooie woorden bedankt. We zijn ervan overtuigd dat ze een stukje rust heeft gevonden.”
Mooi om te zien dat hij nu ook op deze manier in ere wordt gehouden. Ook al vergeet je daardoor snel de duistere kantjes van de sport in die tijd....
Ik heb mij soort van "verzoend" met dat verleden. In mijn hoofd probeer ik het onderscheid te maken tussen daders en slachtoffers. Waarbij de daders toch vooral degenen zijn die de dopingpraktijken faciliteerden (de Bruyneels, Ferrari's en Fuentessen van deze wereld). En waarbij de slachtoffers eigenlijk de renners waren die zonder doping niet meer mee konden. Waaronder dus ook Pantani. Voor de daders heb ik geen sympathie of begrip, voor de slachtoffers wel.
Waarbij ik me uiteraard wel realiseer dat de ECHTE slachtoffers degenen zijn die nooit een goede carriere hebben gehad doordat ze weigerden om mee te doen aan de dopingpraktijken.
Wat mij betreft 1 pot Belge waarbij de cleane renners naast ethisch op orde ook bijzonder onnozel zijn geweest. Tuurlijk hebben ook die doorgehad wat er aan de hand was en bewust hun eigen positie binnen het circus ingenomen.
Pantani was een zeer talentvol en met een flink minderwaardigheidscomplex opgezadeld mannetje die er geen enkele moeite mee had om het spel mee te spelen. Zijn nalatenschap is louter esthetisch echt de moeite waard en verder vooral een triest verhaal dat je op verschillende rock- en hollywoodartiesten plakken kan.
Wat Cassani betreft : Nu wel met alle egards een fiets overhandigen maar tegelijkertijd een even grote mythe 4 dagen voor Paris de nek omdraaien? Hmmmmm. Hij zal het wel selectief teniet kunnen biechten ergens.
Da's inderdaad een dilemma waar ik zelf nooit goed uitgekomen ben. Ik heb behoorlijk wat boeken over hem gelezen, en dat plaatst hem in het hokje "daders" gezien de manier waarop hij ook ploeggenoten onder druk zette. Tegelijkertijd is hij niet degene die EPO ingevoerd heeft in het peloton, en ben ik ervan overtuigd dat hij ook in een clean peloton de beste van zijn tijd zou zijn geweest.
@Romans,
Het is misschien ongenuanceerd, dat heb ik soms. Maar het is vooral een manier om met niet te veel wrok terug te kijken naar alle renners die in die tijd fietsten, en nu allerlei andere plekken hebben in het wielrennen. Want ik ben het met je eens dat alle renners uit die tijd mede schuldig zijn aan 1 van de zwartste periodes in het fietsen. Of je nu aanjager en provider was, "slechts" een gebruiker, of een cleane renner die de omerta in stand hield.
Echte helden zijn wat mij betreft types als Edwig van Hooydonck, die tot de conclusie kwam dat hij "schoon" niet meer mee kon, en er volgens mij geen geheim van heeft gemaakt van waarom hij niet meer mee kwam.
Oscar Freire kon blijkbaar mee zonder doping. (Ik denk dat hij te vergeetachtig was om doping te gebruiken...)