De politieagent die een foto van de Tour de France wilde maken

‘Meneer de agent?’ Het is in de namiddag van 3 juli 1994 als brigadier Christophe Gendron door een klein meisje op zijn rug wordt getikt. De zon schijnt, het is warm in finishplaats Armentiers. Of hij voor het kind een foto van het aanstormende Tour-peloton wil maken. Ze staat achter het dranghek en vanaf die positie kan ze nooit een goede foto maken, dat snapt de agent wel. Hij neemt het fototoestel van haar aan. ‘Tuurlijk meisje.’

Enkele uren later ligt Christophe Gendron in het ziekenhuis van Lille. Zijn been is op twee plaatsen gebroken en hij heeft enorme pijn in zijn bovenlijf. Maar dat zijn nog de minste van zijn zorgen. In hetzelfde ziekenhuis liggen namelijk Laurent Jalabert en Wilfried Nelissen, twee wereldberoemde coureurs die door zijn stommiteit vreselijk ten val zijn gekomen. De agent ging bij het nemen van de foto met een been op de weg staan waardoor de sprinters tegen hem aan knalden. Voor de carrières van Nelissen en Jalabert wordt gevreesd. Gendron is vooral doodsbang voor de verzekeringsclaims.

De agent mag na drie dagen het ziekenhuis verlaten, neemt een ander telefoonnummer en verdwijnt in de anonimiteit. Zijn twee slachtoffers komen er nog redelijk bovenop. Wilfried Nelissen heeft een zware hersenschudding en ziet twee jaar later zijn loopbaan door een andere valpartij beëindigd worden. Laurent Jalabert breekt zijn oogkas, kaak en meerdere tanden. Hij moet weken door een rietje eten, maar wordt weer helemaal de oude. Het is niet bekend of de foto gelukt is.