Hoogtestage van Campenaerts op 10.000 meter niet voor de gewone man: ‘Je wordt er doodziek van’

Intermittent Hypoxic Exposure. Niet te verwarren met Intermittent Hypoxic Training, waarbij tijdens de inspanning via een masker zuurstofarme lucht wordt toegediend. Ook Campenaerts stelt zich bloot aan hoogte voor de extra aanmaak van rode bloedcellen, maar dan in rust. Extreme hoogte, weliswaar. ,,10.000 meter is echt enorm”, zegt Van Hoolst (Energy Lab). ,,Ineens een uur! Zo lang. Bergbeklimmers die zich voorbereiden op de Mount Everest splitsen dat op in blokjes van een paar minuten. Om er geleidelijk aan te wennen. Weet dat je, boven op die Everest (8.800m), slechts 10 procent van je totale prestatievermogen kan gebruiken. Met een VO2max (maximale zuurstofopnamecapaciteit, red.) van 80 mL/kg/min komt dat dus neer op amper 8 milliliter, waarmee je traag stappend de top kan halen. Met minder red je het niet. In het geval van Campenaerts spreken we nog eens over 1.200 meter hoger. Dan moet je er niet aan dénken om een inspanning te leveren. Je kan gewoon je bed niet uit.”

Don’t try this at home, met andere woorden. Voor gewone stervelingen is het niet weggelegd. ,,U en ik houden dat geen minuut vol”, schetst Van Hoolst het verschil. ,,We weten niet wat ons overkomt, raken in paniek. Omdat het zuurstoftransport op die hoogte quasi nihil is. Wat je inademt, is slechts een fractie van wat er normaal in de lucht circuleert.” Van Thienen: ,,Victor heeft op 4.700 meter zuurstofsaturaties die andere mensen al op 2.000 à 2.500 meter bereiken. Niet doen dus, als je niet professioneel wordt begeleid. Want je riskeert er doodziek van te worden.” 

Het licht de bijzondere fysieke kwaliteiten van Campenaerts alleen uit. ,,Nu kan hij dat perfect aan, maar een jaar geleden zou dat nog niet het geval zijn geweest”, nuanceert Van Thienen. ,,Zoiets vergt aanpassing. De mechanismes, die na een hoogtestage in gang moeten schieten, gaan dat almaar beter, sneller en efficiënter doen. Hypoxic memory, heet zoiets. Heeft te maken met epigenetica, het aan- en uitzetten van sommige DNA-stukjes.”

De meeste renners beginnen in een hoogtetent op 1.850 meter en bouwen op naar 3.000 meter. Uitzonderingen halen 3.500 meter. Campenaerts ging al tot... 4.700 meter. ,,Deze tweede blootstelling dient nu als prikkel, om het effect van zo’n hoogtekuur zo lang mogelijk te rekken en de snelheid van afbraak van de rode bloedcellen op zeeniveau af te remmen. De aanpak is en blijft een gok. Maar bij de eerste ‘alles geven’-test was het effect overweldigend. Voor een coureur van zijn niveau is een verbetering van 5 à 10 procent ronduit gigantisch. Het komt er nu eerst en vooral op aan die rode cellen massaal te kweken om daarna heel hard te kunnen trainen. Een combinatie van beide is niet de bedoeling.”

Campenaerts legde gisteren al tegenover Het Laatste Nieuws uit hoe zijn hoogtestage werkt. ,,Elke middag zet ik een uur een masker op en wordt de zuurstoftoevoer naar beneden gehaald. Het enige wat ik doe, is op bed liggen, meer lukt niet. Behoorlijk saai en dan begin ik te prutsen met mijn telefoon, maar ik kan me onmogelijk concentreren. In elk woord dat ik tik, staat dan een schrijffout. Het is heel onaangenaam. Het is de hele tijd aftellen tot het voorbij is.  De voorlopige resultaten zijn heel goed: ik heb al mijn ­records qua wattages gebroken.”