Tien jaar geleden één van de rapste renners op de planeet, vandaag is Tyler Farrar brandweerman: “Ene droomjob geruild voor de andere”

Ritten in elk van de drie grote wielerrondes op het palmares. Mark Cavendish op het hoogtepunt van zijn kunnen geklopt. En ondertussen ook nog ergens de Scheldeprijs gewonnen. Ja, Tyler Farrar was in zijn beste dagen echt wel een renner om rekening mee te houden. De Amerikaan won het gros van zijn koersen in een Garmin-truitje, in de herfst van zijn carrière reed hij voor MTN-Qhubeka en Team Dimension Data. 

Bij de Zuid-Afrikaanse WorldTour-ploeg verdween hij eind 2017 langs een achterpoortje uit het peloton. Farrar zegde zijn verblijf in Gent op en trok weer naar de States. Er kwam geen afscheidsinterview of iets dergelijks. Een bewuste keuze, zegt Farrar bij Cyclingnews. “Ik had er vrede mee. Ik heb de overgang van het profbestaan naar het leven na de koers heel makkelijk kunnen maken.” 

Farrar - intussen nog altijd maar 35 - had bij zijn wielerpensioen meteen voor ogen wat hij de dagen na zijn carrière zou doen. “Ik had een plan. Ik heb dat in het wielrennen altijd gehad en dat is achteraf ook zo geweest. Het zat altijd al in mijn hoofd om bij de brandweer aan de slag te gaan. Dat wist ik al jaren voordat ik met wielrennen zou stoppen”, aldus de Amerikaan. 

In tegenstelling tot wedstrijden van 6 uur klopt Farrar nu shiften van 48 uur in Kirkland, Washington. “De werkdagen zijn heel dynamisch. Je weet nooit wat er allemaal zal gebeuren”, vertelt Farrar. Al ziet hij ook wel gelijkenissen met het wielrennen. “Er is een bepaalde groepssfeer die wel gelijkaardig is aan degene die in een wielerploeg hangt.” 

De Amerikaan geniet er vooral weer van om in de anonimiteit te verdwijnen. Farrar was nooit iemand die graag in de belangstelling stond, dat ondanks zijn sympathieke voorkomen. Twitter, Instagram, Facebook en andere sociale media-kanalen zijn hem vreemd. “Ik ben van de radar verdwenen nu. Als ik kon, dan zou ik zelfs verder leven zonder e-mailadres.”

“Ik heb de roem die bij het wielrennen gehoord nooit gewild. Dat was niet de reden waarom ik renner werd. Ik hield van het competitieve aspect en doelen stellen. De media-aandacht die erbij kwam kijken had ik het minst graag. Ik was met veel journalisten bevriend, maar telkens ik een interview gaf, dan voelde er iets niet helemaal juist aan.” 

“Er zijn hier wel wat mensen die weten wat ik gedaan heb”, gaat Farrar tot slot verder. “Iedereen kent de Tour, dus als je die dingen dan gedaan hebt, dan betekent dat wel iets. Aan het eind van mijn carrière was ik een ervaren veteraan, nu ben ik opnieuw een neoprof. Dat is heel verfrissend om mee te maken. Ik heb de ene droomjob ingeruild voor de andere.”