Wat was hét moment van het afgelopen wielerseizoen?

Het was dan wel het jaar van de ‘Merckxiaanse’ wielertalenten, over de breedte stak er toch echt één man bovenuit: Julian Alaphilippe. Niet dat de Fransman met zijn 27 jaar zo oud is, maar hij is duidelijk van een andere generatie dan de Evenepoels en Pogacars van deze wereld. Zijn grootste overwinning behaalde Alaphilippe al vroeg in het seizoen, toen hij in Milaan-San Remo de sterkste bleek van een kopgroep vol wielergrootheden als Valverde, Dumoulin, Sagan en Nibali. Het was de opmaat van een fantastisch jaar voor Alaphilippe, waarin zelfs de eindzege in de Tour even tot de mogelijkheden behoorde.

Plotseling dook in de verte een jongeman in een witte broek op. De jongeman had acht renners in zijn wiel, acht renners die al snapten dat er niets meer dan een figurantenrol voor ze in zat. Honderd meter daarvoor reden drie man. Ook zij voelden de bui al hangen. Vertwijfeld keek het drietal elkaar aan. Het was te vroeg om te sprinten maar het was al te laat om iets anders te verzinnen. De jongeman in zijn witte broek stoomde door. Naadloos ging zijn achtervolging over in een sprint, en enkele tellen later lag Mathieu van der Poel juichend op de grond als winnaar van de Amstel Gold Race.

_{Bekijk hieronder de uitzinnige Van der Poel na zijn winst in de Amstel Gold Race:}

De vergelijking met een chique fles wijn dringt zich op wanneer je naar de loopbaan van Jakob Fuglsang kijkt. Nog nooit was hij zo goed als afgelopen seizoen. In een steenkoude en kletsnatte Luik-Bastenaken-Luik plaatste de 34-jarige Deen zijn orgelpunt. Na ereplaatsen in Strade Bianche, de Amstel Gold Race en de Waalse Pijl soleerde hij oppermachtig richting de finish in Luik. De overwinning leek al binnen toen Fuglsang op 5 kilometer van de finish bijna onderuit gleed. Met een combinatie van geluk en behendigheid bleef hij overeind, maar daar had de tv-kijker weinig aan. Die hing al van schrik in de gordijnen.

_{Bekijk hieronder de samenvatting van Luik-Bastenaken-Luik met de bijna-valpartij van Fuglsang:}

Het had zijn jaar moeten worden. Qua berichtgeving werd het dat natuurlijk ook; kranten, tijdschriften, tv-programma’s en podcasts puilden uit met Tom Dumoulin. Maar natuurlijk niet op de manier die de Limburger graag had gezien. En dat kwam door een valpartij in de vierde etappe van de Giro d’Italia. Vanaf die dag was het prut. Met ‘kniejournaals’ over stukjes gruis of grind die al dan niet operatief verwijderd moesten worden, een afgebroken autorit richting hoogtestage, een afzegging voor de Tour, een heuse transfersoap en op de valreep een dopingschandaal van een oud-ploeggenoot. Volgend jaar nieuwe kansen voor Dumoulin.

_{Bekijk hieronder de samenvatting van de Giro-rit waarin Dumoulin ten val kwam:}

Wekenlang ging het erover: Dylan Groenewegen zou Nederland misschien wel de eerste gele trui sinds Erik Breukink in 1989 gaan schenken. Het liep anders. Groenewegen kwam op ruim een kilometer van de finish ten val, dus de gele slingers werden weer opgeborgen. Maar ineens was daar Mike Teunissen, sprintaantrekker én kamergenoot van Groenewegen, die voor dé surprise van het Nederlandse wielerjaar zorgde. Het geel kreeg nog meer glans toen Jumbo-Visma de dag erop de ploegentijdrit won en Teunissen een extra rit in de leiderstrui mocht rijden.

_{Bekijk hieronder hoe Teunissen naar de gele trui sprintte:}

Het openingsweekend van de Tour de France werd een feestweekend voor zijn ploeg Jumbo-Visma, maar niet voor Dylan Groenewegen zelf. Een val in de eerste rit verpestte zijn gele droom, en zorgde ervoor dat Groenewegen de daaropvolgende massasprints niet voluit kon gaan. De Noord-Hollander herpakte zich echter, en sloeg in de zevende etappe toe door Caleb Ewan nipt te verslaan. Het werd niet de Tour waarover hij vooraf gedroomd zal hebben, maar deze sprintzege smaakte zoet voor Groenewegen. En die gele droom komt vanzelf wel weer een keer voorbij.

_{Bekijk hieronder de sprintzege van Groenewegen in de Tour:}

Zelden zal een wielrenner meer waardering hebben geoogst voor een overwinning dan Thomas de Gendt in de achtste etappe van de Tour de France. De Belgische rittenkaper schudde zijn drie medevluchters af, en bleef vervolgens solo het peloton én de daaruit ontsnapte Fransen Alaphilippe en Pinot voor. Vlaanderen viel in katzwijm toen De Gendt met de handen omhoog over de finish kwam in Saint-Étienne, en alle andere wielervolgers eigenlijk ook wel. Critici, fans, tegenstanders, ploeggenoten, organisatoren, journalisten... ze konden slechts applaudiseren voor de ontketende Belg.

_{Bekijk hieronder de fantastische overwinning van De Gendt in de Tour:}

Midden in de ontknoping van de Tour de France, de tv-kijkers zaten op het puntje van de stoel, sloeg het noodweer toe. Modderstromen, aardverschuivingen, sneeuw, hagel en ijs maakten de afdaling van de Iseran en de slotklim naar Tignes onbegaanbaar. De etappe werd stilgelegd en een heerlijke chaos volgde. Hoe nu verder? Kende deze etappe nog wel een uitslag, en zo ja waar moesten de tijden dan opgenomen worden? En wat te doen met de etappe van morgen? Toen de stofwolken waren opgetrokken, bleek een jonge Colombiaan de Tour de France in een definitieve plooi gelegd te hebben. Of Egan Bernal zonder dit noodweer óók de Tour had gewonnen, zullen we nooit weten.

_{Bekijk hieronder hoe het natuurgeweld de Tour stillegde:}

Nee, het litteken van de sneeuwmuur tijdens de Giro 2016 zal wel nooit helemaal verdwijnen voor Steven Kruijswijk. Maar de Brabander heeft na enkele fraaie noteringen in de top tien van grote rondes eindelijk een concretere beloning. Na een stabiele Tour de France, waarin hij geen enkel echt zwak moment kende, beklom een trotse Kruijswijk het podium in Parijs als nummer drie in het eindklassement. Zoals gezegd, we zullen nooit weten wat er was gebeurd als de laatste bergritten ‘gewoon’ waren verreden - Kruijswijk stond immers nog altijd op een positie om de Tour te kunnen winnen - maar deze podiumplek is nu al een meer dan verdiende bekroning van zijn loopbaan.

_{Bekijk hieronder het overzicht van de Tour, eindigend met een podiumplek voor Kruijswijk:}

Zijn naam gonsde natuurlijk al enige tijd door de wielerwereld. ‘Er komt in België een renner aan...die gaat de komende twintig jaar iedereen overhoop fietsen’. Dit seizoen mocht Remco ‘Eddy’ Evenepoel voor het eerst los tussen de grote mannen. En dat hebben die grote mannen geweten ook. Na enkele imponerende overwinningen in de Hammer Series en de Ronde van België, boekte de pas 19-jarige Belg zijn eerste écht grote zege in de Clásica San Sebastián. Er waren dit jaar vele wielertalenten die de show stalen, maar geen van hen was zó jong al zó goed als Remco Evenepoel. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Over wielertalenten gesproken. Tadej Pogacar had dit jaar al huisgehouden in enkele kleinere etappekoersen, maar voor het grote publiek was de Sloveen (destijds 20 jaar, inmiddels 21) een onbekende bij de start van de Vuelta. Dat was wel anders toen de renners drie weken later het circuit in Madrid opdraaiden. Liefst drie bergritten schreef Pogacar op zijn naam, waarvan de laatste het indrukwekkendst was. Het talent van UAE Team Emirates sloeg met zijn fabuleuze solo namelijk drie vliegen in één klap: zijn derde ritzege, de jongerentrui én een podiumplek in het eindklassement.

Thijs Zonneveld schreef er al een column over. Er zijn weinig renners die in een loopbaan zoveel tegenslagen hebben moeten overwinnen als Robert Gesink. Ooit was hij Nederlands wielerhoop in bange dagen, maar beetje bij beetje werd de ‘Condor van Varsseveld’ de renner die hij uiteindelijk bleek te zijn. Sleurend en zwoegend vlak naast de schijnwerpers, in een rol die hem prima bevalt. De vreugdekreet waarmee de meesterknecht in de straten van Madrid de Vuelta-zege van zijn kopman Primoz Roglic begeleidde was dan ook oprecht en veelzeggend.

Vermoedelijk is er in de hele sportwereld geen mooiere prijs te winnen dan de regenboogtrui in het wielrennen. Voor Nils Eekhoff was het zover. Goed, het was dan wel ‘slechts’ bij de beloften, maar een regenboogtrui is een regenboogtrui. Een stijlvol bewijs van suprematie. Toch mocht het niet zo zijn. De jury zette een kwartier na de finish een streep door Eekhoffs wereldtitel, omdat de jonge Nederlander eerder in de wedstrijd ongeoorloofde hulp had gekregen van de ploegleiderswagen. Dit zogenoemde stayeren zie je overigens bij elke koers vele malen ongestraft de revue passeren, maar je komt nou eenmaal niet onder een snelheidsboete uit met het argument ‘ik was niet de enige die te hard reed’. Het maakte het verdriet van Eekhoff er niet minder om.

_{Bekijk hieronder de reactie van Nils Eekhoff op zijn diskwalificatie:}

Van de drie topfavorieten bij het WK wielrennen voor vrouwen, kwamen er ongeveer twaalf uit Nederland. Andere landen dienden slechts als wedstrijdvulling, zoals ze dat gewend zijn van alle andere wedstrijden waar Nederlandse vrouwen aan de start verschijnen. Kortom, de grootste tegenstanders voor Annemiek van Vleuten (uit Vleuten) reden net als zij in een oranje shirt. Dat klinkt als een gecompliceerde situatie, maar daar wist Annemiek wel raad mee. Op 105 kilometer (!) van de finish ging ze er solo vandoor. Het werd een ongekende zegetocht naar de regenboog.

_{Bekijk hieronder de solo van Annemiek van Vleuten:}

Een hongerklop. Het licht ging uit. De tank was leeg. Bevangen door de kou. Een tactische vergissing. Alle verklaringen kwamen voorbij, soms ook in combinaties. Maar welke reden je er ook voor zoekt, linksom of rechtsom kom je uit op het feit dat Mathieu van der Poel op 29 september niet de beste wielrenner ter wereld was. Hij kwam een heel eind, en gezien de maandenlange hype van zijn onmetelijke favorietenrol was dat een prestatie op zich, maar winnen zat er helaas niet in. Hij zal er zelf overigens geen boodschap aan hebben, maar de manier van parkeren waarop Van der Poel ons trakteerde, was van grote schoonheid. Direct geslaagd voor z’n rijexamen.

_{Bekijk hieronder een samenvatting van het WK met de inzinking van Van der Poel:}

En toen, nadat de wielerjaaroverzichten al geschreven waren, toverde Bauke Mollema een konijn uit de hoge hoed door als eerste Nederlander sinds Hennie Kuiper in 1981 de Ronde van Lombardije te winnen. In zijn kenmerkende stijl soleerde de Groninger naar de mooiste overwinning uit zijn loopbaan. 32 jaar is hij inmiddels, en hij heeft er een heel wielerleven voor moeten zwoegen, maar het palmares van Bauke Mollema heeft nu echt de statuur van een groot renner. De statuur die bij hem past. Een fantastisch Nederlands wielerjaar kreeg daarmee bovendien het sluitstuk dat het verdiende.