Alaphilippe wint de sprint van elitegroep in spectaculaire finale

Door Thijs Zonneveld

Wielrennen in 2019: een spel van 200 mannen op fietsen en aan het eind wint er eentje van Quick Step. Zéker in de klassiekers. In het openingsweekend was het al twee keer raak, de Strade Bianche en Le Samyn werden gewonnen – en in Milaan-San Remo is het niet anders.

Vóór de start zijn ze al favoriet. Vanwege Elia Viviani, vanwege Zdenek Stybar, vanwege Philippe Gilbert. Maar vooral vanwege Julian Alaphilippe. Hij rijdt het hele seizoen al alsof hij ontbijt met brommers. Hij wint bergop, hij wint in de heuvels, hij wint zelfs in de massasprint – in de Tirreno klopte hij vorige week alle rappe mannen van het peloton.

In Milaan-San Remo trekt Alaphilippe na bijna driehonderd kilometer koers ten strijde op de Poggio – de laatste heuvel vóór San Remo. Slechts een man of tien is in staat om hem enigszins te volgen, waaronder Peter Sagan, Alejandro Valverde en Tom Dumoulin. Maar waar het beste eraf is bij zijn concurrenten, daar kan Alaphilippe in de slotkilometers nog reageren op verschillende aanvallen. En in de sprint die erop volgt is hij veruit de beste. Meters voor de finish durft hij al rechtop te gaan zitten om zijn zege te vieren. Oliver Naesen is de beste van de rest, voor Michal Kwiatkowski en Peter Sagan.

Na afloop zegt hij dat hij zijn teamgenoten na de finish in de armen viel. ,,Zhey were all cryink”, zegt hij in Frengels. In zijn eigen ogen weerspiegelen hun tranen.