Greg Van Avermaet

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Greg Van Avermaet
Greg Van Avermaet tijdens Parijs-Roubaix 2022
Persoonlijke informatie
Volledige naam Greg Van Avermaet
Bijnaam Avi
Golden Greg
Geboortedatum 17 mei 1985
Geboorteplaats Vlag van België Lokeren, België
Lengte 181 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg gestopt
Discipline(s) Weg
Specialisatie(s) Klassiekers, heuvelkoersen
Ploegen
2006
2007
2008–2009
2010
2011–2018
2019–2020
2021–2023
Bodysol
Predictor-Lotto
Silence-Lotto
Omega Pharma-Lotto
BMC Racing Team
CCC Team
AG2R-Citroën
Beste prestaties
Milaan-San Remo 5e (2016)
Gent-Wevelgem 1e (2017)
Ronde van Vlaanderen 2e (2014, 2017)
Parijs-Roubaix 1e (2017)
Amstel Gold Race 5e (2015)
Luik-Bastenaken-Luik 7e (2011)
Ronde van Lombardije 12e (2011)
Ronde van Frankrijk 2 etappezeges
Ronde van Spanje 1 etappezege
WK op de weg 5e (2010, 2014)
Overige
Zeges:  
Parijs-Tours
Ronde van België
Oml. Het Nieuwsblad
E3 Harelbeke
Tirreno-Adriatico
Grote Prijs van Montreal
2011
2015
2016, 2017
2017
2016
2016, 2019
Medailles
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Greg Van Avermaet (Lokeren, 17 mei 1985) is een voormalig Belgisch wielrenner. In 2016 werd hij olympisch kampioen op de weg in Rio de Janeiro. Hij is de zoon van wielrenner Ronald Van Avermaet, en ook zijn beide grootvaders Aimé Van Avermaet en Kamiel Buysse waren coureurs.

Carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]

In 2003 startte Van Avermaet zijn wielercarrière bij de junioren na een verleden als keeper bij voetbalploeg KSK Beveren.[1] Bij zijn overstap naar de beloften in 2004 won hij in zijn eerste jaar drie wedstrijden. In 2005 won hij elf wedstrijden waaronder Hasselt-Spa-Hasselt en een rit in de Triptyque des Barrages. Ook in 2006 won hij 11 maal. Enkele van deze overwinningen boekte hij al bij de elite, zoals de Kattekoers, Zellik-Galmaarden en de Internationale Wielertrofee Jong Maar Moedig. Verder kroonde hij zich in Charleroi tot Belgisch beloftenkampioen voor Jérôme Giaux en Pieter Vanspeybrouck. In oktober bleef hij samen met Tom Leezer, Jos van Emden, Stijn Neirynck en Huub Duyn het peloton voor in Parijs-Tours voor beloften. In de spurt werd hij tweede na Duyn.

2007[bewerken | brontekst bewerken]

Greg Van Avermaet tijdens het Dernyfestival in Wetteren 2007

Van Avermaet kreeg voor 2007 een profcontract bij Predictor-Lotto. In zijn eerste wedstrijd van het seizoen won hij meteen; hij won de vijfde rit in de Ronde van Qatar. In twee andere etappes eindigde hij bij de eerste tien. Na deze overwinning behaalde Van Avermaet ereplaatsen in Nokere Koerse en de Ronde van het Groene Hart. Predictor-Lotto stelde hem op in de ProTour-wedstrijden Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix.

Eind mei reed Van Avermaet in eigen land de Ronde van België. De eerste etappe eindigde in een massasprint waarin hij als derde finishte na Wouter Weylandt. In de tweede etappe verzamelde hij als lid van een kopgroep voldoende bonificatieseconden in de drie tussensprints van de dag om de leiderstrui van Weylandt over te nemen. In de tijdrit verloor hij meer dan een minuut, waarna Vladimir Goesev de leiding in het algemeen klassement overnam. In de laatste rit werd Van Avermaet vijfde in de massasprint. Van Avermaet won in de Ronde van België de eerste prijs in het punten- en in het tussensprintklassement, en eindigde als negende in het algemeen klassement. Eind juli volgden de tweede en derde overwinning bij de profs elkaar snel op. Eerst was Van Avermaet de snelste in de kermiskoers in Westrozebeke. Een week later won hij in een massasprint de tweede etappe in de Ronde van het Waalse Gewest. Door een tweede plaats in de derde etappe en een vijfde plaats in de vijfde etappe werd hij eerste in de eindstand van het puntenklassement.

Op 4 augustus won Van Avermaet Rund um die Hainleite, een eendagswedstrijd in de 1.1 categorie in Duitsland. Gegangmaakt door zijn ploeggenoot Björn Leukemans won hij de sprint van een kopgroep van elf.

2008[bewerken | brontekst bewerken]

De eerste wedstrijd van het seizoen was de Ronde van Qatar, waar Van Avermaet een jaar eerder zijn eerste overwinning als prof boekte. In de eerste vlakke rit werd hij tweede na Tom Boonen, en ook de rest van de week eindigde hij steeds vooraan. In het eindklassement werd Van Avermaet derde en hij won het jongerenklassement.

In de E3 Prijs was Van Avermaet mee in een vroege vlucht. Hij werd uiteindelijk derde. In de Ronde van België trok hij in de eerste twee etappes de sprint aan voor z'n ploegmaat Jürgen Roelandts. In de derde, de koninginnenrit, pakte hij de etappe en de leiderstrui. Voor het tweede achtereenvolgende jaar begon hij aan de tijdrit in de zwarte trui. Hij moest de zwarte trui afstaan aan Stijn Devolder. Hij eindigde met een tweede plaats in het algemeen klassement achter Devolder, en met winst in het puntenklassement. Hij eindigde op de vierde plaats bij het Belgisch kampioenschap. Zijn ploegmaat Jürgen Roelandts werd eerste.

Begin juli won Van Avermaet het criterium in Sint Niklaas. In dezelfde maand boekte hij een overwinning in de Ronde van Wallonië. Hij pakte er de koninginnenrit en de tweede plaats in het eindklassement achter Sergej Ivanov. Deze laatste was mee in een ontsnapping in de laatste etappe en onttroonde Van Avermaet daarmee als leider. Twee weken later pakte Van Avermaet in de Ronde van de Ain opnieuw een etappe en de eindwinst in het puntenklassement. Daarmee leek hij klaar voor zijn eerste grote ronde: de Ronde van Spanje.

In de negende etappe in deze Ronde van Spanje, van Vielha e Mijaran naar Sabiñánigo, klopte hij in een vlucht van twaalf een indrukwekkende reeks ervaren renners als Davide Rebellin, Juan Antonio Flecha, Damiano Cunego, Rinaldo Nocentini, Egoi Martínez en Patrice Halgand. Daarover zei hij na afloop: 'Ik denk wel dat dit mijn mooiste zege in mijn loopbaan is.'[2] In de volgende etappe werden de sprinters verrast door Sébastien Hinault, die de winst opeiste. Met een derde plaats kreeg Van Avermaet wel de puntentrui in zijn bezit. Een spannende strijd om die trui met Alberto Contador en Alejandro Valverde ontspon zich. Van Avermaet slaagde erin de trui te heroveren en zo kwam hij in zijn eerste grote ronde op het podium als winnaar van de blauwe trui.

Aan het einde van het seizoen werd Van Avermaet door zijn collega-wielrenners beloond met de Flandrien-Trofee; de prijs voor de beste Belgische wielrenner van het seizoen.

2009-2010[bewerken | brontekst bewerken]

In 2009 en 2010 ging het allemaal wat minder met hem, hij wist wel een paar top-10-plaatsen te halen, maar echt winnen lukte niet meer, op de Heistse Pijl in 2009 na. Na een sterke wedstrijd in dienst van Philippe Gilbert haalde hij eind 2010 op het wereldkampioenschap in Geelong (Australië) wel een knappe vijfde plaats. Aan het einde van het seizoen verliet hij Omega Pharma-Lotto voor BMC.

2011[bewerken | brontekst bewerken]

Greg Van Avermaet bij de ploegvoorstelling van BMC Racing Team in 2011

Vanaf 2011 reed Van Avermaet in dienst van de Zwitserse ploeg BMC Racing Team. In de Ronde van België werd Van Avermaet zowel in de vierde etappe naar Eupen als in het eindklassement tweede, achter Philippe Gilbert. Hij won later een rit in de Ronde van Oostenrijk. Hij geraakte met een groepje voorop en won in de sprint. Het was de eerste zege sinds deze in de Vuelta 2008. In de Ronde van Wallonië won hij de laatste etappe en stelde daarmee de eindzege in deze ronde veilig. De zaterdag die daarop volgde stond Van Avermaet aan de start van de Clásica San Sebastián. Op vier kilometer van de streep versnelde Philippe Gilbert, die deze wedstrijd ook zou winnen. In de laatste kilometer ging ook nog de Spanjaard Carlos Barredo ervandoor. Van Avermaet sprintte naar de derde plaats op twee seconden van Barredo. Na een ontgoochelend WK (door een valpartij in een verloren positie) won Van Avermaet op 9 oktober zijn eerste grote klassieker, Parijs-Tours. In de daaropvolgende Ronde van Piemonte moest hij Daniel Moreno laten voorgaan.

2012[bewerken | brontekst bewerken]

Philippe Gilbert reed sinds dit seizoen ook voor BMC. In de Grote Prijs van Quebec werd Van Avermaet tweede na Simon Gerrans en ook in de Grote Prijs van Wallonië werd hij tweede, ditmaal na de Fransman Julien Simon. Op het wereldkampioenschap in Valkenburg hielp hij met de Belgische ploeg Philippe Gilbert aan de wereldtitel. Het jaar sloot hij af met een zesde plaats in Parijs-Tours.

2013[bewerken | brontekst bewerken]

Van Avermaet deed ook in 2013 zijn reputatie als 'meneer regelmaat' alle eer aan. In de Ronde van Oman eindigde hij in de derde etappe als tweede achter Peter Sagan. In de daaropvolgende klassiekers, werd hij derde (Gent-Wevelgem), zevende (Ronde van Vlaanderen 2013), vierde (Parijs-Roubaix) en zesde (Brabantse Pijl).

In juli won hij de derde rit in de Ronde van Wallonië, tevens won hij de vijfde en afsluitende rit op de muur van Thuin. Hierdoor werd Van Avermaet ook voor de tweede keer eindwinnaar van de Ronde van Wallonië. Zijn goede zomervorm trok hij door in de Ronde van Utah, waar hij de eerste rit won na een uitval in de laatste kilometer en vervolgens tot driemaal toe op de tweede plaats strandde. In de daaropvolgende Amerikaanse ronde, de USA Pro Challenge, eindigde hij in de eerste rit opnieuw als tweede, ditmaal achter de Slowaak Peter Sagan.

Op het einde van het jaar werd hij door zijn Belgische wielercollega's voor de tweede maal bekroond met de Flandrien-Trofee.

2014[bewerken | brontekst bewerken]

In het Belgische openingsweekend werd Van Avermaet tweede in de Omloop Het Nieuwsblad achter Ian Stannard. In de Ronde van Vlaanderen 2014 eindigde hij als tweede na Fabian Cancellara en voor Sep Vanmarcke en Stijn Vandenbergh. In de vijfde etappe in de Eneco Tour won hij voor Tom Dumoulin op de vesten van Geraardsbergen. In de finale van de Grote Prijs van Wallonië raakte hij voorop met Jelle Vanendert, Jan Bakelants en Fränk Schleck. Op de slotklim werd het kwartet ingelopen maar net op dat moment demarreerde Van Avermaet. Hij spurtte op de steile helling van de Citadel van Namen naar z'n tweede overwinning van het seizoen. Tony Gallopin en Jan Bakelants vervolledigden het podium in Namen. De goede vorm vertaalde zich een paar dagen later in alweer een overwinning, ditmaal in de Grote Prijs Impanis-Van Petegem, waar hij na een hele dag in de aanval Tosh Van der Sande en Michał Gołaś in de spurt het nakijken gaf.

Van Avermaet werd op het WK op de weg in Ponferrada vijfde en is daarmee de best geklasseerde Belg.

Met een derde Flandrien-Trofee en een eerste Kristallen Fiets kaapte Van Avermaet op het einde van het seizoen de belangrijkste Belgische wielerprijzen weg.

2015[bewerken | brontekst bewerken]

In de voorbereidingskoersen zoals de Ronde van Qatar en de Ronde van Oman pakte Van Avermaet diverse ereplaatsen. In de Strade Bianche werd hij in een spurt op de Piazza del Campo tweede na Zdeněk Štybar en voor Alejandro Valverde.

In 2015 zette Van Avermaet ook een stap vooruit in de proloogritten, waar hij in de proloog van Tirreno-Adriatico derde werd op twee seconden na de Italiaanse tijdritkampioen Adriano Malori en Fabian Cancellara. Van Avermaet zou de derde rit op zijn naam schrijven door met een lange machtspurt te winnen voor Peter Sagan, Zdeněk Štybar en Filippo Pozzato.

In de Ronde van Vlaanderen 2015 veroverde Van Avermaet een derde plek na Alexander Kristoff en Niki Terpstra. Peter Sagan werd vierde. In Parijs-Roubaix van 2015 toonde Van Avermaet zijn hoogvorm met weer een derde plaats. In de Amstel Gold Race kreeg Van Avermaet misschien wel de grootste kans om een grote voorjaarsklassieker binnen te halen. Voor de Cauberg kwam Van Avermaet voorop door te reageren op een uitval van Lars Petter Nordhaug, maar BMC koos ervoor de kaart van Philippe Gilbert te trekken en alles kwam weer samen. In een spurt met de favorieten won wereldkampioen Michał Kwiatkowski voor Alejandro Valverde en Michael Matthews. Van Avermaet werd vijfde en Gilbert uiteindelijk tiende.

In de Ronde van België werd Van Avermaet in de proloog vijfde. In de slotrit nam Van Avermaet de maat van al zijn concurrenten, won de koninginnenrit en werd eindwinnaar.

In de Ronde van Frankrijk werd BMC met Van Avermaet de winnaar van de ploegentijdrit naar Plumelec. De dertiende rit was een rit met aankomst in Rodez op de côte Saint-Pierre die werd gewonnen door Van Avermaet. In een beklijvende massasprint van aan de voet van de beklimming volgde enkel nog Peter Sagan, Jan Bakelants werd derde op drie seconden. Van Avermaet zou na de vijftiende rit de Tour voortijdig verlaten om de geboorte van zijn eerste kindje mee te maken.

Nog geen twee weken na zijn opgave in de Ronde van Frankrijk stond Van Avermaet aan de start van de Clásica San Sebastián. Hij bevond zich in de finale van de koers in een kansrijke positie, maar kwam ten val toen hij van achteren werd aangereden door een motor van de organisatie. Van Avermaet kon de koers niet uitrijden. Zijn ploeg BMC diende na het incident een officiële klacht in en overwoog juridische stappen.

2016[bewerken | brontekst bewerken]

Greg Van Avermaet na zijn overwinning in de Omloop Het Nieuwsblad 2016

Van Avermaet begon sterk aan het seizoen 2016. Hij won de openingsklassieker Omloop Het Nieuwsblad eind februari. Enkele weken later won hij in Tirreno-Adriatico met BMC de ploegentijdrit en individueel de zesde etappe. Tevens was hij de beste in het eindklassement, na het annuleren van de koninginnenrit wegens slecht weer, door in de slottijdrit één seconde voorsprong over te houden op wereldkampioen Peter Sagan. In de Ronde van Vlaanderen viel Van Avermaet op honderd kilometer van de streep en brak hij zijn sleutelbeen.

In de Ronde van Frankrijk won Van Avermaet de vijfde etappe en veroverde ook de gele trui, die hij drie dagen droeg.

Op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro behaalde Van Avermaet de gouden medaille tijdens de wegrit, na een sprint tegen de Deen Jakob Fuglsang en de Pool Rafał Majka.[3] Hij voegde daar nog een zege in de GP van Montreal aan toe in een sprint voor wereldkampioen Peter Sagan, die hem twee dagen voordien nog in de GP van Quebec geklopt had.

2017[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in 2016 begon Van Avermaet sterk aan het seizoen, ondanks twijfels rond zijn fitheid door het oplopen van een enkelbreuk bij een trainingstochtje met de mountainbike in november 2016. Zowel in de ronde van Valencia als in Tirreno-Adriatico wist hij samen met zijn team de ploegentijdrit te winnen. In Tirreno-Adriatico was hij ook een dag drager van de blauwe trui. Op Belgische grond slaagde hij erin om voor de tweede opeenvolgende keer de Omloop Het Nieuwsblad te winnen. Na ereplaatsen in Strade Bianche en Kuurne-Brussel-Kuurne wist hij beslag te leggen op de zegebloemen in zowel de E3 Harelbeke als in Gent-Wevelgem. Hierdoor ging hij aan de leiding in de UCI World Tour-ranking.

Op 9 april won hij zijn eerste 'monument': Parijs-Roubaix. In de sprint op de velodroom bleef hij Štybar en Langeveld voor. Hij verbrak daarbij het 53 jaar oude record van Peter Post van snelste Parijs-Roubaix ooit (met een gemiddelde uursnelheid van 45,204 km/u).

2018[bewerken | brontekst bewerken]

Begin 2018 liep niet altijd alles even vlot voor Van Avermaet, maar in de Tour de France droeg hij acht dagen de gele trui.

2020[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de coronapandemie won Van Avermaet een virtuele Ronde van Vlaanderen. Deze virtuele editie van 32 kilometer op de rollen telde dertien deelnemende profwielrenners. Van Avermaet reed weg na de Paterberg en kwam solo aan, voor Oliver Naesen en Nicholas Roche.

Door het uitstel van de Olympische Zomerspelen Tokio 2020 zal Van Avermaet de enige renner zijn die vijf jaar lang de titel van olympisch kampioen draagt. Wegens de financiële gevolgen van de pandemie voor de hoofdsponsor van zijn ploeg stond Van Avermaet een deel van zijn loon af.

2023[bewerken | brontekst bewerken]

Op 14 mei won Greg Van Avermaet de Boucles de l'Aulne. Het was van september 2019 geleden dat hij nog eens een zege pakte.[4] Op 8 oktober reed Greg zijn allerlaatste wedstrijd met Parijs-Tours, een wedstrijd die hij in 2011 won. Hij werd 58e na een lekke band.

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

Overwinningen beloften[bewerken | brontekst bewerken]

2005 - 12 zeges waaronder
2006 - 13 zeges waaronder

Overwinningen profs[bewerken | brontekst bewerken]

2006 - 2 zeges
2007 - 5 zeges
2008 - 5 zeges
2009 - 1 zege
2011 - 4 zeges
2013 - 5 zeges
2014 - 3 zeges
2015 - 5 zeges
2016 - 9 zeges
2017 - 9 zeges
2018 - 6 zeges
2019 - 3 zeges
2020 - 1 zege
2023 - 1 zege

Totaal - 58 zeges bij de elite waarvan 10 ploegentijdritten en 1 online wedstrijd

Voornaamste ereplaatsen[bewerken | brontekst bewerken]

2007
2008
2009
2010
2011
2012
2013
2014
2015
2016
2017
2018
2019
2020
2021
2022

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
2007
2008 66e (1)  
2009 89e  
2010 49e  
2011 83e  
2012
2013
2014 38e  
2015 opgave (1) 
2016 44e (1) 
2017 58e  
2018 28e  
2019 36e  
2020 50e  
2021 97e  
2022
2023
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Parijs-Tours E3 Saxo Bank Classic Omloop Het Nieuwsblad WK op de weg Wereld­ranglijsten
2007 opgave 29e 48e 84e 63e 138e (UPT)
2008 53e 170e 8e 27e 85e 132e Brons 17e 64e (UPT)
2009 13e 35e 38e 14e 28e 4e 44e 189e (UWK)
2010 47e 39e 27e 16e 16e 26e 108e 5e 171e (UWK)
2011 9e 13e 22e 24e 7e 12e Goud ↑ 30e 175e 56e (UWT)
2012 69e 27e 4e 36e 73e 17e 6e 26e 5e 25e 42e (UWT)
2013 36e Brons ↑ 7e 4e 16e 63e 19e 48e 24e 5e 23e 18e (UWT)
2014 25e 28e Zilver ↑ 17e 40e 39e 10e Zilver ↑ 5e 24e (UWT)
2015 19e 36e Brons ↑ Brons ↑ 5e Brons ↑ 88e 6e 23e 8e (UWT)
2016 5e 9e opgave opgave 77e Goud ↑ 10e 6e (UWT)
2017 21e Goud ↑ Zilver ↑ Goud ↑ 12e 11e Goud Goud ↑ 6e Goud (UWT)
2018 17e 14e 5e 4e 14e Brons 50e 50e 5e (UWT)
2019 42e 20e 10e 12e 14e 52e Brons Zilver ↑ 8e 6e (UWR)
2020 8e opgave 13e 21e
2021 13e 12e Brons ↑ 32e 26e 40e 41e 6e 33e
2022 35e 17e 15e 17e 24e 42e Brons ↑
2023 85e 62e 37e 26e 58e opgave 34e

Resultaten in kleinere rondes[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Ronde van Qatar Tirreno-Adriatico Ronde van België Ronde van Oostenrijk Ronde van Wallonië Ronde van Utah Eneco Tour /
BinckBank Tour
Ronde van de Ain
2006 41e
2007 47e (1) 9e Puntenklassement Tussensprintklassement 24e (1) Puntenklassement 30e
2008 Brons Jongerenklassement Zilver (1) Puntenklassement Zilver (1) 18e (1) Puntenklassement
2009 59e 5e 15e 17e
2010 72e 12e 29e 18e 9e
2011 60e 29e Zilver 26e (1) Puntenklassement Algemeen klassement ↑ (1) Puntenklassement 14e
2012 opgave opgave 31e
2013 6e (1) 49e 35e 35e Algemeen klassement ↑(2) Puntenklassement 25e (1)
2014 31e 10e 5e (1)
2015 5e 48e (1) Algemeen klassement Zilver
2016 Brons Algemeen klassement ↑ (1) 4e
2017 36e 4e
2018 20e
2019 16e 4e
2020 Zilver
2021 34e 26e
2022 57e
2023 61e

Olympische Spelen[bewerken | brontekst bewerken]

Olympische Zomerspelen 2016 Goud Zilver Brons Olympische Zomerspelen 2016
Wegrit mannen 2016 1 0 0

Ploegen[bewerken | brontekst bewerken]

Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

Afbeeldingen[bewerken | brontekst bewerken]


Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Commons heeft mediabestanden in de categorie Greg Van Avermaet.