Wim Vanhuffel is dezelfde eenvoudige jongen van twaalf maanden geleden. Alleen is hij sindsdien getrouwd met Nathalie, woont hij in een nieuw huis in Bavegem en wordt hij in september voor het eerst vader. De wereld rondom hem is wél fel veranderd. Met zijn elfde plaats verdubbelde hij met ploegpremies niet enkel zijn basisjaarloon van 50.000 euro, maar hij liet op vraag van Omega Pharmabaas Marc Coucke zijn contract opwaarderen en openbreken tot einde 2008.

Vorig jaar, bij de Girostart in Reggio di Calabria, was geen kat geïnteresseerd in deze gediplomeerde schrijnwerker die zich via de fiets naar een beter bestaan peddelde. Nu hangt in hotel Holiday Inn in Luik de Belgische pers rond de ronderenner die op de slotdag van de Giro in Milaan 27 wordt.

Vorig jaar startte je je eerste grote ronde als helper van Ardila en Brandt. Nu ben je zowaar kopman, naast Robbie McEwen, het wapen van Davitamon-Lotto voor de sprint.

,,Voor mezelf verandert er niets. Ik ben niet het type dat eist dat vanaf dag één een helper in de buurt blijft. De laatste Giroweek telt het echt. Ga je dan bergop mee, dan rijd je automatisch een schoon klassement. Ik moet er enkel over waken dat ik tijdens de 'Ronde van het Waalse Gewest'

(zo noemt hij de Waalse Giro-aanloop, red)

niet op een onnozele manier tijd verlies. Dat is het échte verschil met vorig jaar.''

Na de Giro aaide grote baas Marc Coucke je over de bol. Je prestatie was mooi meegenomen. Nu verwacht hij, op basis van je gage, minstens een bisnummer

.

,,Ik voel de druk wel. Ik kan ook falen. Dat is dan spijtig, maar dan draai ik zo snel mogelijk die pagina om. Het verwachtingspatroon van de buitenwereld is hoger, maar ik maak er mij niet druk om. Ik kan enkel mijn best doen, hopen dat ik niet ziek word. De voorbije maanden overkwam het me al twee keer. Na de Ronde van Algarve en de ochtend van de Waalse Pijl. Ik ben een jongen die 's ochtends wakker wordt van de honger. Ik wist die woensdagmorgen bij mijn pot yoghurt al dat het niets zou worden. Ik was redelijk in paniek, maar de Ronde van Romandië leerde me dat het onnodig was.''

De kopgroep kon je bergop telkens wel niet volgen. Je eindigde op een verre 32ste plaats, op dik twaalf minuten.

,,Verleden jaar was het niet anders. Ik zat toen ook telkens bij dat laatste kladje dat bergop werd afgeschud. Van mij mocht het ook wat méér zijn geweest. Ik had iets beter verwacht, maar het belangrijkste is dat ik dat goede gevoel in de benen heb.''

Eigenlijk ben je een bofkont dat je net nu in Vlaanderen als wielrenner bent geboren

.

Met je elfde plaats van 2005 ben je koning eenoog in het land van de blinden. Amper zestien jaar geleden eindigde Claude Criquielion voor de vierde keer negende in de Tour, maar geen haan die ernaar kraaide.

,,

Tiens

, zo heb ik het nog niet bekeken. Was ik Italiaan, dan was ik na Cunego, Basso, Simoni, Di Luca, Bettini... de zoveelste in de rij. In Vlaanderen is nu eenmaal de rijke traditie van ronderenners zoekgeraakt.''

En dat maakt dat je het zo allemaal zelf kunt uitzoeken...

,,Dat klopt ergens wel. De ploeg vroeg me klaar te zijn tegen zaterdag. Dat is het zo ongeveer. Deze winter ben ik wel in contact gekomen met Johan De Muynck, in 1978 onze laatste Belgische Girowinnaar. Hij gaf me heel wat tips voor het hooggebergte. De voorbije dagen nog zaten we rond de tafel. Dan is er nog Ferdi Van den Haute, die zich ontfermt over mijn trainingsprogramma's. Op termijn kan dit team volgens mij een trainer gebruiken.''

Frieten met een Leffe

Twaalf maanden geleden had je zelfs de hartslagmeter nog niet ontdekt.

,,Dat apparaatje steekt nu in mijn valies, net als het SRM-systeem

(een wetenschappelijk systeem dat je capaciteiten tijdens de inspanning in kaart brengt, red)

. Zo heb ik tijdens de winter ook testen gedaan in Duitsland om mijn positie op de tijdritfiets te veranderen. Het werd een kleinere fietskader. Stuur en zadel zijn aangepast, zodat ik drie centimeter dieper zit. Ik train af en toe met deze fiets.''

De zware Dolomietencols zijn je wel nog volslagen onbekend, in tegenstelling met renners als Savoldelli, Cunego en Basso.

,,We waren van plan wat etappes te verkennen na de Ronde van het Baskenland, maar het was slecht weer. De bergpassen waren nog gesloten, de toppen lagen vol sneeuw. Het is een voordeel als je weet wat volgt.''

Conclusie: een minutieuze Girovoorbereiding is nog veraf.

,,Ach, ik ben altijd al een laatbloeier geweest. Ik vermoed dat ik fysiek nog niet aan het maximum zit. Ik weet dat ik deze Giro niét zal winnen. Da's iets voor Cunego. Als kandidaat-winnaar ga je wél op alle details letten. Zo weet ik niet eens hoeveel ik weeg. Ik ben daar niet maniakaal mee bezig. Net zo min als met mijn eten en drank. Ik heb dit jaar wel nog frieten gegeten en drink graag een Leffe. Daar is niets verkeerds mee. Maar in tegenstelling tot vorig jaar in de Tirreno-Adriatico sleur ik nu geen flesjes mee. Als ik zin heb in een pint, dan bestel ik eentje in de bar van het hotel. Ik ben ook een jongen die nooit voor 23 uur in bed kruip, maar 's morgens ben ik wel de eerste aan tafel. Ik recupereer goed.''

Dat zal nodig zijn, want na de Giro volgt nog de Tour.

,,In principe wel. Al wil ik niet vooruitkijken. Dé vraag is hoe ik me dit keer in Milaan voel. Als ik gesloopt ben, is een Tour erbovenop zinloos. Vorig jaar reed ik uit eigen beweging wel nog de Dauphiné Libéré. Daarboven op de Mont Ventoux, waar ik derde werd vóór Lance Armstrong, was mijn gelukkigste dag van het jaar, maar tegelijk ook de ongelukkigste, want er zat meer in.''

Je bent in alles de tegenpool van Tom Boonen, de blitse wereldkampioen die met een Corvette rijdt en rond wie tienermeisjes zich als groupies gedragen Jij lijkt eerder de ronderenner van twintig jaar geleden, gekatapulteerd in deze moderne tijd.

,,Ik rijd nog altijd met mijn Peugeot 306. Ik ben geen materialist. Zo heb ik noch een laptop, noch een computer, en bel ik ook niet dagelijks met mijn vrouw. Buiten mijn koerskleren heb ik niets bij in mijn Girobagage. Ik zette ook nog nooit een stap in een cinemazaal.''

,,Ik ben een buitenmens. Ik kan twee uur aan een stuk buitenzitten en genieten van wat ik zie, wat er passeert. Een vogel, een bloem. Ik verveel me nooit. Zoals ze nu nog in het zuiden van Europa kunnen zitten genieten van de zon. Thuis met Nathalie praat ik zelden over de koers.''

,,Ik ben van nature een optimist. Ik voel me een gelukkig mens, zorgeloos. Ik heb van mijn hobby mijn beroep kunnen maken. Ik had het geluk ontdekt te worden na mijn tweede plaats in Luik-Bastenaken-Luik voor beloften, waar Jurgen Van Goolen won.''

Geen eendagsvlieg

Maar toen je als stagiair autopanne had vóór je eerste wedstrijd bij Lotto-Adecco hing je toekomst aan een zijden draadje. Ploegmanager Christophe Sercu kon er niet om lachen, hoewel Braeckevelt in de Ronde van Rijnland-Palts vaststelde dat je ,,met een fiets kon rijden''.

,,Ik mocht er niet blijven, maar kon naar Vlaanderen-T-Interim, waar ik drie jaar, ver van alle druk, beetje bij beetje proefde van het hooggebergte. In de Ronde van Oostenrijk, in de Midi Libre... Ik ben géén eendagsvlieg. Jaar na jaar zette ik een pas vooruit. En dat wil ik nu ook weer in deze Giro doen.''

Vorig jaar tijdens de voorlaatste Girodag apprecieerde de latere winnaar Paolo Savoldelli uitgebreid het handje dat je samen met Ardila toestak. Zodat hij het roze behield bij die splijtende aanval van Rujano. Dat mag dit jaar wel niet meer volgens het interne reglement van Marc Coucke.

,,Ik heb dat gehoord, maar ik heb dat papiertje, dat de renners zogezegd moesten ondertekenen, niet gezien. Vorig jaar bij de Girostart was ik voor de topcoureurs een volslagen onbekende Vlaming. Nu passeren ze me nooit zonder me vriendelijk te groeten. Daar blijft het bij, want zij kunnen geen Vlaams en ik geen Italiaans.''