'Dit was tot nog toe mijn slechtste seizoen ooit. Op de weg viel het nog mee, maar in het mountainbike was het echt slecht.' Filip Meirhaeghe windt er geen doekjes om. 'Ik reed van de ene naar de andere teleurstelling. In Houffalize, de eerste Wereldbekerwedstrijd, was ik al teleurgesteld, maar wilde ik nog niet panikeren.

Oké, het kan eens tegenvallen

, zo dacht ik. De week erna was het nog slechter en de week daarna ben ik mentaal gekraakt. Dan heb ik beslist:

het kan zo niet verder

. Ik zat in een neerwaartse spiraal, terwijl het in zo'n periode naar boven moet gaan. Ik zat vol met twijfels. Kon ik het nog? Kon ik het mentaal nog aan om harder beginnen te trainen?' Meirhaeghe brak, halsoverkop, zijn wedstrijdseizoen af, trok naar Colorado, legde daar een week de riem af en bouwde weer op. Daarvoor moesten enkele Wereldbekers en het EK sneuvelen. 'De stage in Colorado was nodig. Ik moest herbronnen.'

Dacht je aan stoppen?

'Op den duur begonnen de twijfels zo te wegen dat ik inderdaad dacht aan stoppen. Maar ik wilde niet zomaar opgeven.'

En dus ben je van nul herbegonnen?

'Niet vanaf nul, want de basis was er. Ik heb Parijs-Roubaix uitgereden. Als je geen conditie hebt, word je er genadeloos afgereden en dat was niet het geval. In mijn gedachten ben ik wel van nul begonnen. En met resultaat: mijn

moral

is veel beter, ik zie het weer volledig zitten.'

Wat als de uitslag op dit WK tegenvalt?

'Ik heb me voorgenomen om voort te doen tot de Spelen en me niet te veel te laten afleiden door teleurstellingen. Ik besef dat ik in drie weken mijn conditie niet van slecht naar zeer goed kan krijgen. Maar wel van slecht naar redelijk. Daar moet ik realistisch in zijn en iedereen rondom mij ook. Niemand moet hopen op een goed resultaat op dit WK, wel op een beter resultaat dan mijn wedstrijden in Houffalize (58ste), Offenburg (70ste) of Madrid (64ste).'

Op de Spelen moet je wel goed zijn of je kunt er weinig uitrichten. Is dat haalbaar?

'Ik heb nog twee maanden. Als ik van nul moest beginnen, was het te laat. Nu moet het te doen zijn om in topvorm te zijn in Peking. Het is wel de eerste keer dat ik midden in het seizoen beslis om te stoppen met wedstrijden en te herbeginnen.'

Hoe komt het dat je zo slecht rijdt?

(kijkt naar zijn slapend zoontje)

'Vader worden heeft een serieuze impact, maar daar wil ik niet alles op afschuiven. Ik had veel twijfels, trainde daardoor minder, kwam wat bij, was wat meer vermoeid. Alles samen maakt dat een slechte conditie. Nu is er meer regelmaat met Bo, ik ben weer vermagerd, ik zie het weer zitten, en dat is een immens verschil.'

In welke mate heeft je baby je leven veranderd?

'In één keer liggen de prioriteiten anders. Vroeger telde alleen de koers, de laatste jaren was dat al wat aan het veranderen en nu is Bo het belangrijkste in mijn leven. Maar nu alles wat gestabiliseerd is, heb ik wel het gevoel dat ik weer voor mijn carrière kan gaan, dat het weer te combineren valt. Het waren hectische maanden, net in de belangrijkste maanden van het seizoen, namelijk de conditieopbouw. Maar we hebben er niet naar gerekend.

(lacht)

Als je gaat voor een kindje, komt het zoals het komt. En ik ben nu eenmaal zot van Bo, het is volstrekt normaal dat dat een weerslag had op mijn prestatie.'

Wat kan je nog in Peking? Want de concurrentie is er niet minder op geworden. Integendeel, een nieuwe generatie is opgestaan.

'Het zijn bijna allemaal renners die iedereen verwacht had. Een normale evolutie, dus. Dat de ouderen verdwijnen en de jongeren opkomen, dat kan ik niet veranderen. Dat die gasten mij voorbijrijden, doet geen pijn. Maar wel dat gasten die ik anders op een kwartier rijd, mij inhalen. Mentaal heb ik dan iets van:

allez, dat kan toch niet dat die gast mij voorbijrijdt?

'

Terug naar de vraag: wat kan je nog in Peking?

'Mijn ambitie is top tien. Dat zegde ik al in het begin van het seizoen, en ondanks mijn slechte seizoen blijf ik erbij dat ik ga voor de top tien. Want het kan niet dat ik door mijn leeftijd plots zo slecht geworden ben. Als je ouder wordt, ga je langzaam achteruit. Het kan niet in één keer allemaal weg zijn. Er ontbrak gewoon iets. En daarom is een tiende plaats realistisch. Het kan ook een dertiende plaats zijn, maar evengoed een achtste.'

En dat acht jaar na je vorige Olympische Spelen, in Sydney.

'Ik had niet verwacht dat ik me redelijk vlot zou kunnen kwalificeren voor deze Spelen.'

Eén van de drie Belgische olympiërs is Sven Nys, sinds kort je ploegmaat.

'Elke Belgische mountainbiker voor Peking zoekt een beetje zijn weg. Maar vorig weekend reden we beiden in Nederland en deelden we de kamer. Dan praat je natuurlijk over Peking. Sven en ik kunnen het goed met elkaar vinden, en dat vind ik oké. Er mag niet te veel concurrentie tussen de Belgen onderling zijn. Met alle respect voor Roel Paulissen, maar ik vind dat hij te veel koerst om eerste Belg te zijn, in plaats van te koersen om eerste te zijn. Ik zou meteen tekenen voor een bronzen medaille in Peking, terwijl Sven en Roel eerste en tweede zijn. Ik heb het gevoel dat Roel zijn

moral

zakt als hij voorbijgereden wordt door een Belg, zoals bijvoorbeeld Sven Nys deed tijdens de laatste Wereldbeker. Hij moet zich daardoor niet laten afleiden. Dat is jammer. Misschien een raad voor Roel om zich daar niet te veel op te focussen.'

Heb je nooit gedacht: wat als ik Athene 2004 had kunnen rijden?

'Mijn dopingschorsing was een zware teleurstelling en door mijn schuld uiteraard.

(Meirhaeghe gaf epogebruik toe)

Maar de grootste teleurstelling was Sydney 2000. Die tweede plaats heb ik nog altijd niet verwerkt. Daar heb ik een onvoltooide symfonie geschreven. Enerzijds weet ik dat ik op 37-jarige leeftijd die symfonie niet meer zal kunnen herschrijven, althans geen honderd procent meer. Anderzijds weet ik ook dat er zeer weinig mountainbikers zijn die zo'n mooie symfonie geschreven hebben. Dus ik moet tevreden zijn. Het blijft moeilijk: ik wilde alles winnen, net op de Spelen heb ik het niet gehaald. Ik was ervan overtuigd dat ik olympisch kampioen zou worden. Daarom was de teleurstelling zo groot.'

In die mate die je in een depressie sukkelde.

'Klopt. Ik ben daar een jaar niet goed van geweest. En ik voel dat ik er nog altijd niet over ben. Dat blijft hangen. Het was de gedroomde kans om de perfecte carrière af te leveren.'

In de voorbereiding op Sydney hing je spreuken op de muur. 'Van wie zijn ze bang?' 'Wie zal ze een poepje laten ruiken?', dat soort dingen. Toen was je er obsessioneel mee bezig

'als de olympische titel mogelijk is, moet je daar volledig voor gaan. Ik wilde het doel nooit uit het oog verliezen, elk moment van de dag. Daarom hingen die spreuken daar. Telkens wanneer ik in de woonkamer of keuken kwam, werd ik eraan herinnerd. Nu ben ik er rustiger in, ook omdat ik niet meteen ga voor goud.'

En nu ligt het doel hier naast jou te slapen?

'Nu ligt het hier inderdaad te slapen.

(ziet een bij voorbijvliegen, Meirhaeghe kijkt naar Bo)

Die bij is toch niet naar hem gevlogen? En schijnt de zon niet op hem?'