Tom Boonen is fris in het hoofd en de benen. Wie eraan durfde te twijfelen werd gisteren over de streep getrokken door de tweede sprintzege van de machtsmens uit Balen tijdens de Ronde van Qatar.

Twee tijdszones en vijfduizend kilometer ver denkt hij vooral aan zijn zieke vader André, die al drie maanden sukkelt met complicaties na een galoperatie, maar intussen terug thuis is uit het ziekenhuis. En ja, er is de zaak-Tom Vannoppen, die vette koppen opleverde in België en in Qatar een wrange déjà-vu opwekte. Boonen en zijn Quick Step-ploeg verblijven al sinds woensdag 23 januari in de Golfstaat, nog voor de storm rond de zaak Vannoppen losbarstte.

Toen veldrijder Tom Vannoppen werd betrapt op cocaïnegebruik, werd de naam van zijn jeugdvriend en oude trainingspartner Tom Boonen erbij gehaald. Vannoppen haastte zich om te ontkennen dat hij Tom Boonen zijn dealer had genoemd en ook het gerecht zei dat Boonen niets ten laste wordt gelegd, maar de zoveelste klad modder was gegooid.

'Het is al voldoende dat iemand - zelfs als die mij niet kent - mijn naam noemt en het wordt op straat gegooid. Zonder enig bewijs', zuchtte Boonen, die voor de start van de derde rit van de Ronde van Qatar niet in detail trad over de zaak, maar wel vrijelijk sprak over hoe hij de heisa rond zijn persoon ervaart. Ook de geplande confrontatie met Vannoppen kwam niet aan bod.

Hoe heb je de zaak-Vannoppen en de deining die dat rond jou teweegbracht hier beleefd?

'Zelf heb ik er geen last van gehad. Er was ook eigenlijk geen probleem, maar de media is er snel op gesprongen, terwijl alles eerst eens goed had moeten worden nagetrokken. Achteraf gebeurt dat wel en waait het over, maar de mensen hebben hun idee over mij dan al gevormd. De grote koppen met mijn naam erin worden gelezen, maar de krant 's anderendaags niet.'

De focus in de zaak-Vannoppen lag plots op Tom Boonen.

'Ik wist op voorhand dat het zo zou uitdraaien. Ik moet er niet eens bij betrokken zijn. Ik wist meteen:

Verdorie, het is weer prijs.

Tegelijk probeer ik het nuchter te bekijken.'

'Ik zit in het stadium waarin mijn sportieve prestaties allang niet meer het belangrijkste zijn. Ik vind het heel erg dat het zover is gekomen, maar het is gewoon niet meer interessant. Alles is al de revue gepasseerd. Als ik Parijs-Roubaix win, is het niet goed genoeg meer. Het moet altijd straffer en beter. Enkel wat níet goed gaat, is boeiend. De volgende stap is dat mijn privéleven wordt uitgespit. En dan gooien ze er dingen bij waar ik eigelijk niets mee te maken heb.'

Je bent het zat?

'Ik ben het behoorlijk beu, maar ik kan er toch niets aan veranderen. Iedere keer als ik denk dat het voorbij is, komt er weer iets nieuws. Ach, het zal blijven gebeuren.'

Kun je dit nog weglachen?

'Wat moet ik er anders mee aanvangen? Ik vind het allemaal zo erg niet, maar

ons ma

zat al drie maanden aan het ziekbed van

ons pa

. En dan komt dit er nog eens bij. Daar heb ik wel mee in mijn hoofd gezeten. Voor de rest kan dit me helemaal gestolen worden.'

'Ik wil me er ook verder niet over uitlaten. Als je onschuldig bent en reageert, maak je het enkel erger. Dat is met de dopingverhalen net zo. Ik moet mezelf niet verdedigen. Een onschuldige moet dat toch niet doen?'

'De beste reactie is om te zwijgen en de storm te laten overwaaien. Op den duur zwijgt iedereen toch, maar de schade, die is wel aangericht.'

Is het een geruststelling dat je hier in Qatar bent, weg van het gewoel?

'Voor rustige wedstrijden kun je beter ergens anders zijn, maar voor de start en tussen de wedstrijden door is het hier meer ontspannen. Dat vind je nergens anders. Je hebt hier minder gezeur voor en na de koers, hoewel het de laatste jaren toeneemt. De Ronde van Qatar is het enige moment van het wielerjaar waarop ik eens rust heb. In Californië heb je alweer de Amerikaanse pers en promotieopdrachten.'

Ben je toch blij dat het seizoen eindelijk is begonnen?

'Het is altijd

plezant

om weer aan het seizoen te beginnen. Ik ben niet de persoon die lang thuis kan zitten. Ik ben blij als ik thuis ben, maar ik ben ook graag weg. Met de goede sfeer in de ploeg van de jongste jaren is dat erg leuk.'

'We vormen een hechte groep omdat we al zo lang samen zijn. Dat is uitzonderlijk in de wielrennerij. Ik ben meer bij mijn ploegmaats dan bij mijn familie. Zelfs met je partner heb je dat niet. We hoeven zelfs niet altijd te praten. Zwijgen en samenzijn kan al deugd doen. Af en toe botst het wel eens, maar dat lost zichzelf op. Dit is echte vriendschap.'

'Ach, zolang je profwielrenner bent, zet je eigenlijk geen stap vooruit. Je doet het vijftiende jaar, wat je ook het eerste jaar deed. Maar een saai leven heb ik niet. Daar zorgt de pers wel voor.'