Vanmiddag, kort voor de start van de 67ste editie, wordt er tijdens een korte herdenkingsplechtigheid een gedenkplaat onthuld voor de betreurde Isaac Galvez. Zonder Juan Llaneras. 'Ik probeer die gebeurtenissen van vorig jaar uit mijn geheugen te wissen, maar het lukt niet. Isaacs vrouw was wel al in Gent, maar ik kan het niet. Echt niet. Ik heb het allemaal nog niet verteerd. Het is ook een jaar later nog veel te pijnlijk.'

Juan Llaneras, jaren de vaste ploegmaat én boezemvriend van Galvez, doet zijn relaas tijdens de Zesdaagse van Amsterdam. 'Maar ik besef het, het leven gaat voort.'

En waar gebeurt dat symbolischer dan op een wielerpiste? De coureurs draaien vanaf vanavond weer hun rondjes. Even zal er worden stilgestaan bij de gedenkplaat, maar dan zal de wielermassa weer enthousiast applaudisseren voor de gladiatoren. En er zal geen pintje minder getapt worden.

Maar het Kuipke zal het dus zonder Juan Llaneras moeten doen. De 38-jarige Spanjaard zou nochtans niet misstaan op de deelnemerslijst, want hij heeft een erelijst om u tegen te zeggen. Zeven keer stond Llaneras op het erepodium na een wereldkampioenschap puntenkoers, vier keer won hij. In Sydney werd hij ook olympisch kampioen in die discipline. Het wereldkampioenschap ploegkoers won hij driemaal: eerst samen met Miguel Alzamora, later met Isaac Galvez. Daarom schuimden de twee Spaanse vrienden in het shirt van wereldkampioen het zesdaagsecircuit af. Tot in Gent vorig jaar.

Weet je nog wat er in die slotnacht vorig jaar precies gebeurd is?

'Keisse-Bartko voerde de forcing. Wilden we onze winstkansen niet hypothekeren, dan moesten we reageren. Isaac zette hoog in de bocht een tegenaanval in. Plots de klap

(hij kwam in botsing met Dimitri De Fauw en werd tegen de balustrade gekatapulteerd, red)

. Een val zoals zo vaak gebeurt op een piste, dacht ik. Meteen werd me duidelijk dat het ernstig was toen iedereen om me heen in paniek sloeg. Hulpeloos en verslagen keek ik toe. Ik nam contact op met de vrouw van Isaac. Ik praatte haar moed in, maar vond de gepaste woorden niet. Het applaus van de eivolle tribunes toen Isaac de piste werd buiten gedragen, snijdt nu nog als een mes door mijn geheugen. Ik begeleidde hem naar het ziekenhuis, Isaacs vrouw permanent aan mijn gsm gekluisterd. Dat laat sporen na. Gent houdt van zijn renners. Het applaus deed toen verdomd veel pijn, maar bezorgt me nu een warm gevoel. Noem het een erkenning voor onze prestaties. Isaac was een graag geziene gast in België. Toen het bericht van zijn dood me bereikte, stortte mijn wereld in.'

Nooit gedacht aan stoppen?

'Ja, ik heb er toen ernstig aan gedacht om te stoppen. Maar omdat ik snel besefte dat ik daar niemand een dienst mee bewees, pikte ik de draad opnieuw op. Voor eigen volk.'

Je werd daar op Mallorca wereldkampioen puntenkoers. Een emotioneel gebeuren.

'Mallorca is mijn vaste honk. Voor Isaac wilde ik per se een zevende keer wereldkampioen puntenkoers worden.

Ik reed er op een wolk van enthousiasme. Iedereen in de tjokvolle velodroom gunde me de overwinning. Isaac bezorgde me de kracht om Keisse en Ignatiev terug te wijzen. In tranen reed ik de slotronde. Op het podium passeerde steeds weer de film van Gent. Vreugde en verdriet gebundeld in één gouden medaille.'

Keisse pakte zilver, ook voor hem was het een emotioneel moment.

'Keisse was in Gent een concurrent én collega. Ook hij moest die fatale klap verwerken. Dat hij mij op Mallorca flankeerde, had een grote emotionele waarde. Ik waardeer de jonge Belg en voorspel hem een grote toekomst.'

Het leven gaat wel verder.

'Wat gebeurde, vergeet ik nooit. Het tekende me, maar ik vecht terug. Voor mezelf, mijn supporters en voor Isaac. Elke overwinning draag ik aan hem op. Begin 2008 rijd ik in Rotterdam mijn laatste zesdaagse. De warmte van de krappe zesdaagsekern hielp me om het zware verlies op een eervolle manier te dragen. De door jullie fotograaf, Marc Van Hecke, gemaakte fotocollage en de cheque van 1.000 euro van de Keisse-fans voor de weduwe van Isaac hebben me ontroerd. Isaac komt er niet door terug, maar hij blijft verder leven in onze gedachten.'

Wat wil je nog bereiken?

'Via verschillende Wereldbekerwedstrijden bereid ik me voor op mijn laatste groot objectief: olympisch goud in Peking. In de herfst van een schitterende loopbaan wil ik nog eens het onderste uit de kan halen. Het doet pijn, maar het moet. Isaac bezorgde me op Mallorca de kracht om grenzen te verleggen. In Peking zal het niet anders zijn. Samen sluiten we mijn wielerloopbaan af. Zonder die donkere bladzijde in Gent legde ik een feilloos parcours af. Jammer, maar onomkeerbaar.'