Sinds die laatste zondag van september in Schwabenland is er véél veranderd voor Bettini. Italië loopt storm voor de ondertussen 33-jarige pocketcoureur uit La California. Bettini is eindelijk

hot

in eigen land. Langs de autostrade kan hij geen Autogrill binnenstappen of de mensen schuiven onmiddellijk bij hem aan om op de achterkant van hun ticket een handtekening te zetten. Op restaurant gaan met de public relations van Quick Step, Alessandro Tegner, zit er niet meer in. Het ontaardt telkens in een regelrechte signeersessie. Grote Italiaanse televisiestations als de Rai, Canale 5, of Rete telefoneren zijn gsm plat om aan tafel te zitten in prime time tijdens een van hun shows. Zelfs de bedrijvenwereld heeft eindelijk de

'brand'

Bettini ontdekt. Al scoort hij - in vergelijking met een Cipollini, een Di Luca, of Pantani van weleer - qua showgehalte laag omwille van zijn doodgewone kop. 'Ik ben dezelfde gebleven, maar de wereld rondom mij is wel veranderd.'

Hij is wél fier op wat hij uit de benen heeft geschud. Thuis in Monaco hangen de twee azuurblauwe truien van de Squadra Azzurri waarmee hij wereldkampioen werd aan de muur. Zijn

Flandriens

staan in de garage. Al heeft hij er wel eentje tijdelijk uitgeleend aan Freddy Maertens voor het Wielermuseum in Roeselare.

Bettini blijft een lekker ouderwetse wereldkampioen waarbij de roem die hem nu overvalt niet naar het hoofd is gestegen.Dat konden we deze week zelf vaststellen tijdens de Internationale Motor- en Wielerbeurs in de Milanese Fiera, het hypermoderne en grootste beurscomplex van Europa, waar 'Ciclismo' weliswaar het kleine broertje is van 'Motociclismo' in een Salon waar over de zes dagen 500.000 toeschouwers worden verwacht. Samen met de andere Italiaanse toppers houdt Paolo Bettini er tot zondag in de

Bike4Show

exhibities op de piste. Bettini is er echter wel de navel van deze wereld. De beurs loopt onder het thema

The Future is Cycling

. Niemand anders dan Bettini heeft momenteel de toekomst van het Italiaanse wielrennen in handen. 's Lands upper class verdrong zich de afgelopen dagen om toch maar met hem op de foto te staan. Het standje dat zich woensdag voordeed, zegt veel over Italië en hoe Bettini de belangstelling voor hem ervaart. Omdat Silvio Berlusconi op bezoek kwam, mocht geen enkele auto binnen de Fiera parkeren. Bettini deed het wel, tot een bewaker hem wenkte en zei:

'Sorry, voor de veiligheid van Berlusconi'

. Waarop de tweevoudige wereldkampioen prompt antwoordde:

'Hij

komt voor mij hoor.

'

Een gesprek met de man van Salzburg en Stuttgart in het Golf & Resort Le Robinie in Solbiate Olona. In de lobby van het hotel geniet hij van een vrij moment, met uitzicht op de golfcourts ('Neen, dit is niet mijn sport'). In afwachting van een rendez-vous met zijn advocaat Guido Marangoni, waarvoor hij sinds Stuttgart nog geen tijd vond om het klachtendossier tegen Patrik Sinkewitz door te nemen (de gedopeerde Duitser beschuldigde via de ZDF de Italiaan van aanzetting tot gebruik van het verboden Testogel). Onmiddellijk na de

Bike4Show

vliegt hij met zijn vrouw Monica en dochter Veronica naar de Malediven voor een tiendaagse vakantie op de koraaleilanden in de Indische Oceaan. Daarna wacht alweer het nieuwe seizoen. Zesdaagsen zoals vorig jaar in Grenoble en München zijn er dit keer niet bij. 'Ik heb geen invitatie gehad. Ik zou ook niet gaan', merkt hij fijntjes op. Al steunt hij als eigenaar van een luxueuze Mercedes Benz-terreinwagen wel de plaatselijke economie.

Paolo, indien jij het voor het zeggen had, wie krijgt in Brugge de vijfde Flandrien-trofee?

'Mijn man van het seizoen is Alessandro Ballan. Ongetwijfeld. Mijn landgenoot stond er al in de Driedaagse De Panne-Koksijde, de Ronde van Vlaanderen, won Hamburg, was vierde in San Sebastian en hielp me einde september ook nog mee aan de wereldtitel. Hét voorbeeld van regelmaat heel het jaar door. Net als ProTourwinnaar Cadel Evans. Maar het woord is aan het wielerpubliek.'

Wat was voor jou dé prestatie van 2007?

(Leunt achterover en trekt grote ogen)

'De manier waarop ik wereldkampioen werd in Duitsland. Twee keer op rij winnen, was niet uniek. Hoe ik het voor elkaar bracht, was wel niet alledaags. De voorbije dagen in Milaan kreeg ik een duidelijker beeld wat er in Stuttgart écht is gebeurd. Die titel heeft veel losgeweekt. Bij het publiek, bij de politici, bij de bovenlaag van dit land. Deze zege was sterk, vooral ook omdat ze bijdraagt tot een mentaliteitswijziging ten opzichte van wielrennen. Van premier en wielerfanaat Romano Prodi was al langer bekend dat hij als toppoliticus de belangrijkste beslissingen neemt tijdens het fietsen. Vandaag wou Silvio Berlusconi, onze ex-premier en

capo

van de oppositie, me absoluut zien in de Fiera. Die man is een

calcio

-adept, gek van het voetbal, maar stond erop me uitgebreid te feliciteren. Hij had het allemaal op afstand gevolgd, maar was vooral onder de indruk van de manier waarop ik alle moeilijkheden in de aanloopweek naar Stuttgart heb overwonnen. Ook Luca di Montezemolo sprak me, de grote baas van Fiat en Ferrari, de voorzitter van de Confindustria

(de Italiaanse werkgeversorganisatie, red.)

. Dat zijn de drie topmannen die ons land besturen. De perceptie is veranderd. Er moést dus blijkbaar iets abnormaals aan voorafgaan, zoals in Duitsland, vooraleer een sport de grenzen van de eigen aanhang overstijgt. Dat was Stuttgart 2007.'

Hoe ervaar je zelf je twee wereldtitels?

'Ze zijn met elkaar niet te vergelijken. Ze zijn totaal verschillend. Zowel emotioneel als qua sportieve prestatie. Salzburg was een beetje de verrassing. Eindelijk

la maglia

, de trui. Stuttgart was

la rabbia

, de kwaadheid.

Tutto

en

basta

. Vorig jaar trok ik naar Oostenrijk om eindelijk wereldkampioen te worden, de belangrijkste eendagskoers te winnen. In Duitsland wou ik in de eerste plaats mijn waardigheid en mijn geloofwaardigheid terugwinnen na die waanzinnige dagen. Eenmaal dat was gebeurd onder de koers kwam die titel erbij. In Salzburg won de renner Bettini het WK. In Stuttgart overwon de mens Bettini alle moeilijkheden. De belangen van Italië en deze jongen stonden op het spel. Er was de zaak-Bettini met mijn principiële afwijzende houding rond het ethische charter, Sinkewitz die me bekladde, de affaire Di Luca. Er was geen tijd voor een parcoursverkenning, een technische vergadering. Het woord

grinta

werd opnieuw uitgevonden. We zouden aanvallen, tonen tot wat tot diep in de ziel gekrenkte Italianen in blok echt in staat zijn.'

Je verloor wel even de pedalen door met je armen een riotgun na te bootsen en iedereen dood te schieten.

'Dat had ik beter niet gedaan. Ik was even mezelf niet meer. Een losgeslagen projectiel. Ik voelde me als een fles champagne waarvan brutaal de kurk werd afgerukt. Het moest er allemaal uit. Het was mijn grote revanche.'

Pas in de herfst van je carrière pakte je twee wereldtitels.

'Ik ben er blij om. Anders was de honger al lang weg, was ik nu misschien geen renner meer. Het is mijn geluk. Zo'n trui is enorm zwaar om dragen. Zeker met de drukkende tijdsgeest waarin mijn sport zich bevindt. Ik ben zelfs net iets te veel de spreekbuis geweest.'

'Mijn carrière is heel gestaag verlopen. Door mijn olympische titel in Athene 2004 werd ik ineens een autoriteit, maar einde 2005 brokkelde mijn bekendheid af. Dat tweede WK-goud deed de mensen herinneren dat ik ook nog regerende olympisch kampioen ben. Stuttgart lichtte de sluier boven mijn erelijst op.'

Hoe anders is het leven nu voor jou?

'Ik voel dat het leeft bij de tifosi. Rustig anoniem wandelen op straat is er niet meer bij. Ik ben nu even populair als bepaalde grote Italiaanse voetballers. Al staat zo'n Inzaghi wel nog een trapje hoger. Wat me nu overkomt, doet terugdenken aan de gekte die we in Italië gekend hebben tijdens de glorietijden van Marco Pantani.'

Erkenning genieten, iets waar je altijd van gedroomd heb. Lefèvere zei na Stuttgart: 'De beste renner van zijn generatie is nu eindelijk de held die hij altijd al wou zijn.'

'Een uitspraak voor zijn rekening. Eergierig zijn is toch geen foute eigenschap.'

Het klopt toch. Al wou je het niet door show te verkopen à la Cipollini.

'Erkenning door mijn prestaties, daar draaide het bij mij om. Maar niet zoals sommige coureurs die lucht verkopen op tv, of met hun privéleven en andere zaken in de kijker lopen. Van een sportman onthoudt de geschiedenis alleen de resultaten. Ik denk dat ik de juiste strategie heb gevolgd en mijn bekendheid niet heb gestolen. Ik gun mijn familie en mezelf ook wat pleziertjes, maar ik loop er niet mee te koop. Zo heb ik thuis in de garage ook een knalrode Ferrari 360 Challenge Stradale staan. Ondertussen heb ik al twintig van de dertig ULM-vluchten gedaan om mijn brevet als piloot te halen. Dat is niet om te pronken met mijn financiële status, maar voor mezelf. Ik denk dat ik dezelfde Bettini ben gebleven als dat jongetje dat op zevenjarige leeftijd zijn eerste fiets kreeg van mijn vader Giulano.'

Hoewel, sinds 5 november 2006, de sterfdag van je 42-jarige broer Sauro, is niets meer zoals het was.

(Diepe zucht)

'Ook op dat vlak is er een wereld van verschil tussen de twee regenboogtruien. Op het podium dacht ik aan hem. De thuiskomst was feestelijk, maar anders. Er was deze week de eerste pijnlijke verjaardag van zijn dodelijk accident, 1 november is ook net voorbij. Elke dag denk ik aan hem. Ik probeer zoveel mogelijk de draad van voorheen op te pikken. Voor mijn ouders, mijn vrouw, mijn dochter. Maar het weegt.'

Al is je voorjaarsprogramma van volgend seizoen anders dan anders. Je gaat zowaar als pluimgewicht van nog geen 59 kilogram over de stenen dokkeren van Parijs-Roubaix.

'Vooraleer ik stop, wil ik in de Hel hebben gekoerst. Het is een ervaring die ik absoluut wil meemaken.

(Schaterlach)

Vene, vidi, vici.

Ik kwam, ik zag, ik overwon: het zal moeilijk zijn. Ene Bernard Hinault heeft dat ooit gedaan.'

Dan moet dit dus in 2008 gebeuren, want Lefevere vindt dat een kampioen absoluut geen jaar te lang mag koersen.

'Heeft hij schrik dat hij nog eens diep in de beurs moet? Renners als ik verdienen nu eenmaal volgens de geleverde prestaties. Eerlijk, ik ben er absoluut nog niet uit. Ik denk nog niet aan mijn afscheid. Een derde keer op rij wereldkampioen worden in Varese is een droom. Voor eigen volk. Slaag ik in mijn opzet, dan kan het net zo goed zijn dat ik van het podium stap en zeg:

Mensen, het is mooi en leuk geweest. Basta

. Ik ben daartoe in staat. Drie op een rij is uniek, en onmiddellijk stoppen na een titel is ook onuitgegeven. Lukt het niet en voel ik me fysiek en mentaal paraat om er een jaar bij te doen, dan ga ik door. Ik heb daarover al met Patrick gepraat en we hebben elkaar na afloop de hand geschud. Ik hou nog altijd evenveel van dit vak als tien jaar geleden. Maar soms zit me die zwartgallige sfeer rond de sport hoog. Stuttgart was daar spijtig genoeg een triest voorbeeld van. Dat doet me soms twijfelen om verder te doen.'