'Paolo, Paolo. Il Grillo fantastico!' De kleine Italiaan werd aan de start van dit WK in Stuttgart bejubeld door de talrijk opgekomen tifosi. Met de glimlach ontving hij kushandjes, begroette hij oude bekenden en poseerde hij naast een gehandicapte supporter. Nu was het zijn beurt, na alle heisa van de voorbije week. Eindelijk was hij weer in zijn vertrouwde biotoop. De koers, waar hij op handen gedragen wordt door een schare hondstrouwe fans. Aan hen zou hij tonen wat hij al vier dagen zelfverzekerd beloofde.

'Ik ga antwoorden met de benen', klonk het donderdagavond bitsig, op die persconferentie in het Italiaanse hotel. Slechts weinigen namen die uitspraak dan voor werkelijkheid. 'Ik vrees voor zondag', fronste Serge Parsani, zijn ploegleider bij Quick Step-Innergetic, de wenkbrauwen. 'Die druk, al die dingen aan je hoofd. Het kan niet anders dan dat het een slechte invloed heeft op een renner. Kijk maar naar Valverde, die verloor in aanloop naar de Tour ook zijn mentale kracht. Eén dag kan je dat van je afzetten, maar bij Paolo spookt het vier dagen door zijn hoofd.'

Blijkbaar is Bettini een van die mensen die negatieve druk kunnen vertalen in positieve energie. Vooral door provocatie met zijn eeuwige guitige blik plaatste hij zich boven de criticasters. Poseren met Zabel, een babbeltje met Valverde, zelfs een buiging op het podium naar schofferende Duitse

wielerfans

. 'Een Italiaan heeft zijn trots', stak hij gisteren een waarschuwend vingertje op. 'Wat we deze week beleefd hebben, heeft de hele ploeg geraakt. Het heeft ons gemotiveerd om alles te geven. We vonden de kracht om onze mogelijkheden ten volle te benutten.'

Hoe kijk je nu terug op die woelige dagen?

'Ik ben nog altijd even kwaad. Ik zal niet mijn carrière en mijn persoonlijkheid laten vernietigen door mensen die niets van wielrennen kennen. Wie een fout maakt, moet ervoor boeten; dat hebben de renners de voorbije jaren geleerd. Wel, ik vind dat hetzelfde moet gelden voor wie fouten maakte tegenover mij. Laat hen ook maar eens de schade betalen die ze hebben aangericht.'

Vandaar het schietgebaar toen je over de meet reed?

'Het was mijn instinct, ik deed het automatisch. Ik schoot niet op iemand specifiek, maar op iedereen die me de voorbije week kwaad heeft berokkend. En ja, als iemand zich geraakt voelt, dan zal dat wel terecht zijn zeker?'

'Maar ik schoot niet op UCI-baas Pat McQuaid

(die hem aanviel omdat hij het antidopingcharter niet tekende, maar Bettini wel verdedigde in de discussie rond zijn startrecht, red.)

. Met hem kan ik discussiëren achter de schermen en uiteindelijk tot een oplossing komen. Dat lukt niet met de mensen die de ziel van de wielersport niet kennen. Die zich enkel in de sport mengen om politieke en economische redenen.'

Heb je in de huidige omstandigheden geen zin om het wielrennen de rug toe te keren met die trui om je schouders?

'Ik heb getwijfeld deze week, want ik was echt kwaad. Maar uiteindelijk heeft iemand me bij de arm genomen en me overtuigd om te vechten, om door te gaan. Dus ik denk dat ik er nog wel een jaartje bij doe.'

Het moet een vreemd gevoel zijn. Vorig jaar haalde je eindelijk die regenboogtrui, en het jaar daarna lukt het gewoon opnieuw. Alsof het zo gemakkelijk is.

'Vorig jaar was het WK een echte obsessie geworden. In mijn carrière had ik al alles bereikt wat ik wilde, maar die titel stond nog niet op mijn palmares. Dat kon toch niet? Daarom was Salzburg een immense opluchting.'

'Sinds ik die trui heb, ben ik eraan gewend geraakt om in andere kleuren te rijden. Die obsessie was weg, het was weer een gewone grote wedstrijd. Maar bij de start dacht ik ook: ik heb er al zolang voor moeten vechten, dan is een tweede titel op rij toch bijna onmogelijk.'

Je hebt hem voor een groot deel te danken aan een voorbeeldige Italiaanse squadra.

'Ik moet ze allemaal bedanken. Cunego, Bertolini, Ballan, Tossato,... ze reden hun kas leeg om mij fris aan de finale te laten beginnen. Rebellin, een man met zoveel ervaring, ging zijn eigen kans, maar in functie van de ploegtactiek. En Pozzato en ik reden de perfecte finale. Ook de aanwezigheid van Di Luca, die in het hotel bleef ondanks zijn uitsluiting, gaf het hele team extra grinta

(verbetenheid, red.)

om ervoor te gaan.'

Vandaar die Italiaanse vlag op het podium?

'Het is eigenlijk een geluksbrenger. Een replica van de eerste vlag die na de eenmaking van Italië werd gemaakt. In Salzburg had ik ze ook al mee, en deze week hebben we er met het hele team een foto van genomen.

Zondag nemen we ze mee op het podium

, beloofden we elkaar. En kijk wat er gebeurde.'