Toch trok hij de voorbije dagen nog eens richting capi. ,,Om het parcours nog eens in te studeren. Vooral de afdalingen.'' Gek ver is het voor hem dan ook niet vanuit zijn nieuwe huis-met-tuin in Lido di Camaiore. Huis-met-dierentuin eigenlijk, want Alessandro en zijn Ana Chiara houden er één en ander op na: een hond, Toby, die ze oppikten op de autostrade, de kat Trudy, de fret Trilly en de papegaai Koky. Alessandro had daar zelfs graag een monumentale sint-bernardshond bij gehad, maar dat vond zijn echtgenote toch iets té.

Het typeert hem een beetje. Een grote, stevige kerel met imponerende kas, maar daar binnen een hart van koekenbrood. Een man met zachte ogen, peetvader van Arpa, een kinderkankerfonds. Net als Johan Museeuw en Koester. Alessandro springt er af en toe binnen, om de patiëntjes op te kikkeren. ,,Keer op keer raakt het me diep'', zal hij bekennen. ,,Wat je daar ziet... Ik krijg soms kritiek dat ik me niet profileer zoals Cipollino dat kon.

Mah!

Mijn karakter kan ik niet veranderen. Publiciteit is mooi en ik ben best ook ijdel, maar ik hou evenveel van rust. Ik hoef niet iedere dag onder de spots.''

Die rust eiste hij ook de jongste dagen. Geen gedoe, geen show. Focus op Sanremo. Alleen nog een snelle persconferentie, vrijdagnamiddag in Milaan. ,,Ik ben beter dan vorig jaar deze tijd'', stelt hij eenvoudig vast.

Ondanks een klierkoorts die hem pas half januari toeliet om voluit te trainen. ,,Allicht opgescharreld toen ik een klasje bezocht, dertig kleuters bijeengepropt in een klein lokaal. 's Anderendaags kreeg ik veertig graden koorts. Nadien had ik op training altijd pijn in de benen, die zelfs door massage niet kon weggewerkt worden. Ik piekerde me suf, tot begin januari bleek dat ik uit een virusinfectie kwam. Vergeet ondertussen niet dat ik bij Milram in een nieuwe ploeg belandde, met mensen die me niet kenden. Slecht starten was wel het laatste dat ik wilde.''

Problemen die ondertussen tot het verleden horen. Dat blijkt uit heel zijn houding. Rustig, zelfzeker. Mee dankzij zijn spurtwinst in de slotetappe van de Tirreno-Adriatico. Tom Boonen, dé uitdager die hem vandaag wordt voorgeschoteld, was er daar weliswaar niet bij.

Wat denk je, is die Boonen ondertussen sterker geworden?

,,Ik denk het niet. Vraag het voor alle zekerheid eens aan hem.

(grijnst)

Was hij vorig jaar dan al niet sterk genoeg, misschien? Ik spurtte tegen hem in de Ruta del Sol en daar heb ik hem toch geklopt, niet? Pas op, ik ben helemaal niet afgunstig. Jaloersheid is een lelijke last. Ik beken dat ik ook graag dat truitje had gedragen, maar Tom heeft het verdiend. Als hij me in het peloton passeert, denk ik er wel eens aan dat die regenboogtrui mij óók mooi had gestaan. Ik ben een beetje bang dat ik straks tot die renners ga horen met een groot palmares waar echter dat WK op ontbreekt. Zoals Michele Bartoli of Laurent Jalabert. Of Paolo Bettini, laat ons hopen van niet.''

Milaan-Sanremo dreigde ook in dat schuifje te gaan. Tot vorige lente.

,,Klopt. De Primavera was niet zomaar een doel, maar al drie jaar een obsessie. Eigenlijk als kind al, toen ik aan het televisietoestel gekluisterd zat. Milaan-Sanremo, daar lééf je voor. De schoonheid ervan kan je op TV niet eens zien. Dat wringen, die nervositeit, die snelheid. Dàt krijgt het publiek niet in beeld. Die ene afspraak monopoliseerde in het voorjaar mijn hele denken. Daarom trouwens dat ik twaalf maanden geleden niet naar de Ronde van Vlaanderen kwam. Ik vond het spijtig maar ik zou er mijn overwinning van Milaan-Sanremo hebben verknoeid omdat ik er gewoon niet klaar voor was. Ik kon nooit naar Vlaanderen komen met dezelfde

grinta

, de vastberadenheid waarmee ik de Primavera startte. Met zo'n koers moet je een tijd bezig zijn. Vooral mentaal. Geen twee weken, véél langer. Straks ligt dat anders omdat ik dankzij dat succes van vorig jaar die obsessie van me af heb gezet. Ik weet ook al maanden dat ik er in Brugge bij zal zijn.''

Luxe

Om te winnen?

,,Ik deed nog maar één keer mee. In 2002 en toen gaf ik op na tweehonderd kilometer, nog een eind vóór de Muur. Kortom, ik weet niet of ik voor dat soort wedstrijden ben gemaakt. Naar Milaan-Sanremo ga ik met het besef dat ik kan winnen. Zo'n Ronde van Vlaanderen daarentegen is een stap in het onbekende. Daar is het Boonen die start in het besef dat de bloemen hem misschien opwachten.''

Terug naar nú. Je hebt er in je nieuwe ploeg nog wel eentje die weet wat het is om op het podium te staan op de Via Roma. Erik Zabel...

,,Ja, eentje die al vier keer won en twee keer net niet. Voor Erik is dit de mooiste koers van de wereld.

(fijn)

Ik deel die overtuiging. Reken maar dat ik zoveel mogelijk in de buurt van Zabel zal toeven tijdens de koers om hem in het oog te houden en te doen wat hij doet. Van hem kan ik altijd wat leren, want hij weet perfect hoe je Milaan-Sanremo moet winnen. Een geweldige luxe, dat ik zo'n man bij mij heb.''

Wie is kopman?

,,We beginnen er aan met een sprint in het achterhoofd. En dan ben ik kapitein. Laat het echter duidelijk zijn dat in een koers over driehonderd kilometer zoveel kan gebeuren. Ik ben genoeg prof om desnoods de rollen om te draaien. Op de Capo Berta weet ik doorgaans wel hoe het zit. Wie daar problemen kent, lost op de Cipressa en komt er niet aan te pas. Maar dan nog. Winnen is geen wiskunde, hoor! Er zijn duizend manieren om op de Via Roma een sprint te rijden.

(grijnst)

En duizend-en-één om die te verliezen.''

Iedereen heeft het over een duel Boonen-Petacchi.

,,Ik zet er direct een paar namen bij. Freire, Hushovd, McEwen. Zeker die laatste, moest hij mee naar het spandoek gaan. Robbie heeft de capaciteit om enorm te versnellen in heel korte tijd. Met hem in mijn wiel moet ik beginnen vanop tweehonderd meter en mag ik geen moment verslappen of hij komt er overheen. Boonen daarentegen kan me kloppen als ik een fout maak of als hij gewoon beter is. Me verrassen echter, dat kan hij niét.''

Van wie heb je meest schrik, van Boonen of van de Cipressa?

,,Van geen van beiden!''

Wat doe je als je wint?

,,Net als vorig jaar: twee dagen in bed blijven met mijn vrouw. Heerlijk relaxen. En trots zijn omdat mijn naam twee keer op de erelijst van mijn droomkoers staat.''