Hotel Cosmo in Vimercate, één van die ongezellige voorsteden van Milaan, aanleunend bij Monza. Tom Boonen ondergaat er lijdzaam de verplichtingen van een wereldkampioen die gensters slaat. De andere zijde van een carrière die op rolletjes loopt. Persconferentie dus. ,,Sedert het slot van Parijs-Nice besteedde ik de helft van mijn dagen aan

bullshit

'', gromt hij, half serieus. ,,Reizen, mediaverplichtingen, presentaties. Tot een paar jaar geleden was recuperatie nog echt recuperatie. Nu zou ik dat actieve rust durven noemen. Nee, hoor, geen probleem. Het hoort er bij.''

Donderdagavond had hij er nog een dik uur file voor over om in het centrum van Milaan bij de collega's van de

Gazzetta dello Sport

zijn Oscar af te halen. ,,Mijn laatste trofee uit de rij? Daar ben je nooit zeker van'', lacht hij. ,,Nee, tof, al die grote kampioenen die me daar zaten op te wachten. Ik voelde me heel kleintjes worden.''

Misschien, moest hij nu ook Sanremo inpalmen... ,,Het zou

big

zijn voor een mannetje van 25. Dan had ik immers meteen de mooiste koersen op mijn palmares die ik kan winnen. Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Milaan-Sanremo: de drie grootste monumenten én een WK. Het maximum, want Luik-Bastenaken-Luik is gereserveerd voor een andere categorie van renners.''

Hoe kijk je aan tegen deze Milaan-Sanremo?

,,Heel ontspannen. Driehonderd kilometer fietsen, twee kleine hellingen in de finale: dat is het toch? Recht blijven en voorin zitten op de Cipressa. Wie dààr goed is, blíjft goed en kan winnen. Ik voel me alleszins prima. Hopelijk nog niet zo goed als over twee weken, maar zeker goed genoeg om Milaan-Sanremo te kunnen winnen. Vorig jaar, ja, toén was er iets van spanning. Ik wist niet wat er precies te gebeuren stond in die koers, maar toch was ik overal waar ik moést zijn en trok ik met reserves over de Cipressa en de Poggio. Nu is de conditie zoveel beter en zie ik geen enkele reden om me nerveus te maken.''

Toch waren er opmerkingen over de sprint die je twaalf maanden geleden reed op de Via Roma. Té gemakkelijk ingeblikt?

,,Waar liep het fout? De sprint begon aan de rechterkant van de weg. Toen maakte Bettini een bruuske beweging naar links, zwaaide die weg van de kop om Petacchi met zijn neus in de wind te zetten. Dààr verloor ik de koers, want Petacchi is natuurlijk geen simpele jongen. Hij hield gewoon twee seconden in. Net genoeg om voor mijn neus alles te laten dichtklappen.

C'est fini,

begreep ik meteen. Ik zeg niet dat ik anders won, maar tweede: dat zeker. Kijk, ook dàt is Milaan-Sanremo. Je zit ruim zeven uur op de fiets, maar de beslissing valt op twee seconden. De eerste tijd ben je razend.

Dju, dju, dju!

Onder de douche moet je die frustraties echter van je af kunnen spoelen.

(grijnst)

Een jaartje verder komt immers een nieuwe kans.''

Weet je dat er nauwelijks regerende wereldkampioenen konden winnen in Sanremo, en dat Beppe Saronni voorlopig de laatste was, in 1983?

,,Geen flauw idee. Ja, zeg, toen was ik twee jaar oud! Ik heb trouwens de indruk dat je als wereldkampioen nogal wat records kan pakken of aansluiten bij een rijtje tenoren die iets bijzonder hebben gepresteerd. In Parijs- Nice deed ik dat al. Naar het schijnt was Jan Raas er de laatste om in regenboogtrui een ritje te pakken. Schoon, hé!''

Je bent wel héél trots op die trui, is het niet?

,,Wat had je dan gedacht? Ik train er bijna altijd mee.

(lacht)

Onderweg durf ik me zelfs spiegelen in de etalages waar ik voorbij rij. Om te zien of mijn truitje wel goed zit. Je moet daar niet mee lachen. Wie weet krijg ik in mijn carrière maar één keer de kans. Dus moet ik er van profiteren. Mag het een beetje?''

Petacchi word je zaterdag opnieuw voor de wielen geschoven als belangrijkste concurrent. De Italiaan heeft dit seizoen ook al zeven keer gewonnen. Onder de indruk?

,,'t Schijnt dat hij goed klimt, maar toch minder kracht uitstraalt in de sprint. Ik heb hem toch geklopt in de Ruta del Sol, hé! Dat kan ik opnieuw. Ik zou zelfs zeggen: nu of nooit. Hij geeft me geen ongelooflijk sterke indruk. Nee, ik heb geen schrik van Petacchi. Wat zou ik? Hushovd? Een rit in de Tirreno-Adriatico is nog geen Milaan-Sanremo. Akkoord, de Noor werd daar vorig jaar al derde. Knap, maar derde op een paar lengten is niet hetzelfde als winnen. McEwen? Als die met een gebroken rib de Primavera wint, rij ik met de fiets naar huis.

(slimmetjes)

Naar Monaco, hé! Dat is maar veertig kilometer. Nee, als we toch de sprinters overlopen moet je daar ook Freire bij zetten. En zeker ook Zabel. Mij maak je niet wijs dat die zomaar laatste man zal spelen voor Petacchi. Hij start minstens op gelijke voet. Ken je Zabel? Zó'n coureur!''

Paolo Bettini óók!

,,Natuurlijk. Én een goeie vriend van mij. Paolo is de enige die iets kan ondernemen op de Poggio. Zonder hem was de druk op onze ploeg wel heel groot, en keken ze al vanaf de Turchino naar ons. Geloof me, ik ben echt blij dat hij mee doet. Liever met twee kopmannen naar de finale dan ik alleen. Raakt Bettini weg, dan moeten die van Milram werken en kunnen wij ons sparen. En doen ze dat niet en wint Paolo, dan is me dat ook perfect. Zolang het er maar eentje van Quick Step is.''

Maar toch liefst Tom Boonen?

,,Weet je, eigenlijk betekent Milaan-Sanremo niet zo gek veel voor mij. Of nee, anders: het is hetzelfde als met die groene trui van de Tour. Oók liever niet, maar de uitdaging is zo groot dat het uiteindelijk wél bijzonder aantrekkelijk wordt. Milaan-Sanremo is een nààm, een wedstrijd met een verleden. Die moet dus ooit op mijn erelijst staan.''