'Neen, het was geen dronkemanspraat', zegt de kopman van Discovery Channel voor deze Vuelta. 'Met deze uitspraak heb ik mezelf wel wat druk opgelegd, maar met gezonde druk is er toch niets mis mee. Maar ik kan dat allemaal goed relativeren. Een gezonde vrouw en twee gezonde kinderen is veel belangrijker dan derde worden in de Vuelta. De nierproblemen voor mijn zoon Jody zijn ondertussen achter de rug. De tegenslagen zijn dit jaar eerst gekomen. Daarna kwamen de resultaten. Het maakte de vreugde enkel maar intenser.'

Juni 2007 heeft de wielrenner Stijn Devolder grondig veranderd. Na alweer een kwakkelvoorjaar werd hij derde in de Ronde van Zwitserland. 'Een podiumplaats die ik eigenlijk niet had verwacht. En dat tegen jongens die toch zo goed als klaar waren voor de Tour.'

Daarna won hij op een indrukwekkende manier het Belgisch kampioenschap in Ronse en deed de 28- jarige prof uit Sint-Lodewijk er in één ruk nog de tijdrit en de eindzege in de Ronde van Oostenrijk erbij.

Volderke

had gisteren in het zonnige Vigo zelfvertrouwen te koop. Relaxed. Drie jaar geleden nog zat diezelfde West-Vlaming bij de minste opmerking als een bange wezel in de hoek. Hoefde zijn 'tweede vader' Dirk Demol uren op hem in te praten. 'Zwitserland bracht de

déclic

. Ook daar weer botste ik eerst tegen de muur door een stomme uitval op een col te wagen. Maar een dag later had ik het begrepen. In Oostenrijk zag ik dat een afwachtende houding perfect werkte. In deze Vuelta moet je van mij geen wilde demarrages verwachten. Ik monster de tegenstand. Daarna zie ik wel. Ik besef heel goed dat de kans dat ik op mijn bek ga groter is dan dat ik mijn doel bereik. Ik zal ontgoocheld zijn indien het anders uitpakt, maar lang zal dat niet duren. Ik heb de afgelopen jaren geleerd hoe je nederlagen moet verwerken. Als je met faalangst in het achterhoofd start, blijf je maar beter thuis. Ik ben goed voorbereid. Na juni hoop ik op een tweede piek, al valt het niet mee dat we al op dinsdag de bergen van Asturië in moeten.'

In een wielerland dat arm is aan toppers ben je in geen tijd een vedette geworden.

'Dat heb ik vooral na de Tour ondervonden. Ik reed een zevental criteriums. Achteraf bleek dat wat veel. Een vermoeiende bedoening. Het probleem is dat de organisator nadien ook nog wil dat hij je kop ziet bij de receptie. Eigenlijk ligt dit soort werk me niet. Ik rijd liever een extra uurtje met de fiets dan in een open auto te worden rondgereden. Ik heb de jongste maand met de dag meer bewondering hoe Tom Boonen met zijn status omgaat. Vedette zijn, het is een vak apart. Misschien is het in dat opzicht ook handig dat ik volgend seizoen bij Tom rijd.'

Hoezo?

'Wel, ik heb van mijn tijd met Armstrong veel geleerd. Je wacht het best tot Lance, of Boonen, uit de autocar is gestapt. Je kijkt goed welke deur hij neemt. Dan neem jij de andere uitgang en je hebt meteen een zee van ruimte voor jou alleen.'

Stel dat je je doel realiseert, ga je dan in de toekomst à la Armstrong heel je seizoen afstemmen op zo'n Tour de France?

'Bij mij ligt dat toch anders. Armstrong is een Amerikaan. Daar telt enkel de Tour. Ik ben nu eenmaal in West-Vlaanderen geboren. Als ik mag kiezen tussen een 25ste plaats in de Vuelta en winst in de Ronde van Vlaanderen, geef mij dan maar Meerbeke. Ik ben

stekezot

van de Ronde. Ook al ben ik qua aanleg eerder een ronderenner dan een jongen voor de klassiekers. Tom Boonen was blij met mijn komst. In zijn koersen krijg ik een vrije rol, maar ik ben geen concurrent binnen de ploeg. Ik kan me niet voorstellen dat ik als ronderenner tijdens de periode van de Vlaamse koersen met de vingers zit te draaien. Zelfs Armstrong probeerde nog de Amstel te winnen.'

Je bent kopman in een stilaan uitgeleefde ploeg die straks stopt. Geeft dit niet een bevreemdend gevoel?

'Ik had gedacht dat het erger zou zijn. In het achterhoofd speelt natuurlijk mee dat je volgend jaar geen ploegmaat meer van elkaar bent. Ik heb met Janez Brajkovic

(de Sloveen voor wie hij zich vorig jaar opofferde, red.)

een deal dat ik de kopman ben van deze Vuelta. Maar ik kan begrijpen dat er op een dag een ploegmaat aan zijn eigen toekomst denkt.'