Niet de strenge olympische limiet, niet de abominabele startplaatsen, maar wel zijn eigen lichaam dwingt Sven Nys om zijn olympische droom te doorprikken. Een test in de hypoxiekamer van de universiteit van Leuven wees uit dat hij in China simpelweg niks kan gaan uitrichten. 'Donderdag hebben we de temperatuur en vochtigheidsgraad van Peking gesimuleerd en daarin een wedstrijd gereden', legt Nys uit. 'De resultaten waren immens slecht. In plaats van twee uur hield ik het maar anderhalf uur vol. Ik verloor 4,5 liter vocht en verbruikte drie keer zoveel mineralen en zout als een normale sporter. Nu is het dus wetenschapelijk bewezen wat ik zelf al een hele tijd voelde: mijn lichaam kan die extreme temperaturen gewoon niet aan.'

Nochtans ging het Nys de jongste weken voor de wind. Na twee maanden van trainen op de limiet stond de conditie op punt en begon hij de langverwachte resultaten te rijden. Zeges waren er in Apeldoorn en Oss, punten pakte hij in de Wereldbeker van Offenburg. Enkel vorige week in Champéry liep het wat minder, mede door een val. Maar tijdens een interview met deze krant, enkele weken geleden, besefte Nys maar al te goed dat de zwaarste opdrachten nog moesten komen. 'Het wordt steeds warmer. Ik ben er zeker van dat ik in de komende maanden nog wel eens mijn klop zal krijgen, zoals op het EK vorig jaar', voorspelde hij.

Komt die klop niet dubbel zo hard aan, nu de progressie eindelijk merkbaar was?

'Het valt wel mee. Natuurlijk is het jammer als je er twee jaar lang zoveel energie insteekt en als het dan uiteindelijk niet mag zijn. Maar ik besef dat dit de verstandigste beslissing is. Stel je nu eens voor dat ik me nog had kunnen kwalificeren. Dan was ik naar Peking vertrokken met de gedachte:

Ik kan

er toch niks gaan doen

.

Wel, dat wil ik niet. Mijn droom was om naar de Spelen te gaan én om daar iets te presteren. Die droom blijft een droom.'

Is er echt niets aan te doen?

'Neen. Als het minder extreem was geweest misschien wel, maar de dokters stonden er zelf van te kijken. Het is gewoon niet mogelijk om al dat vocht bij te drinken in een wedstrijd. Donderdag was ik totaal uitgedroogd en heb ik twee uur lang plat gelegen. Rechtzitten zat er niet in, want ik moest constant overgeven en viel bijna flauw. Op de duur zou een mens bang zijn om dood te vallen. Dat is het gewoon niet waard. Het heeft geen zin om te vechten tegen iets waar je niets aan kan doen.'

Stel dat je nu een heel jaar je kansen had kunnen verdedigen, maar uiteindelijk de limiet niet had gehaald. Was dat niet eerlijker geweest?

'Het zou veel zwaarder geweest zijn om te accepteren. Dat zou betekenen dat ik de motor niet heb om een mountainbikewedstrijd tot een goed einde te brengen. Nu ligt dat anders; het is gewoon de aard van het beestje.'

Wat nu?

'Het mountainbiken, dat is definitief voorbij. Het heeft geen zin meer om me telkens fysiek voor te bereiden, om dan de wedstrijd af te blazen omdat het een paar graden te warm is. En voor de rest zit ik in een luxesituatie. Ik kan nu mijn conditie afbouwen en mentaal op mijn positieven komen. Daarna bouw ik rustig terug op naar mijn vertrouwde winter. Want die extra troef heb ik: ik ben en blijf een goede crosser.'