Oscar Pereiro wacht vol ongeduld op officiële schrapping van Floyd Landis

Oscar Pereiro gaat misschien de geschiedenis in als de winnaar van de Tour 2006. Al is de Spanjaard van Caisse d'Epargne het wachten onderhand beu. Zelf ziet hij zichzelf dit keer niet als kandidaat-Tourwinnaar. 'Vino, Menchov en Valverde zijn een maatje te groot.'

Hugo Coorevits

De eeuwige aanvaller uit Pontevedra (Galicië) is als Spanjaard een verademing onder zijn landgenoten. In tegenstelling tot Miguel Indurain of Alejandro Valverde gaat hij geen vraag uit de weg. Van hem wordt gezegd dat indien je zijn granieten kop op het lichaam van Alejandro Valverde plant, je een Tourwinnaar voor jaren hebt. Zelf kreeg hij in de winter ook eventjes een vermeend dopingprobleem toen bleek dat het Franse antidopingagentschap het UCI-voorschrift voor het gevonden Salbutamol maar niet kreeg. 'Een storm in een glas water. De UCI zei me niets. Waarom hebben de Fransen me niet gebeld om te zien of ik een wettelijk toegelaten bewijs had? Ik heb nooit verzwegen dat ik inspanningsastma heb. Soms neem ik de spray net voor de tijdrit, voor iedereen zichtbaar. Het hele verhaal was een klucht. Laten we over de Tour praten', zegt het nummer twee in de hiërarchie bij Caisse d'Epargne na Valverde.

Hoe zit het conditioneel? De Mont Ventoux in de Dauphiné Libéré werd niets, maar toch eindigde je sterk in de 'mini-Tour de France'?

'Mijn vorm is gelijk aan die van vorig jaar. Ik ben goed, zonder meer. Al had ik die laatste weken nog nodig om wat scherper te worden en wat te lijnen. Mijn programma in de aanloop was hetzelfde. Rustig opbouwen.'

De druk is voor jou wel een pak hoger dan in Straatsburg 2006.

'Druk? Neen, die voel ik niet. Het is wel anders. Ik heb meer verantwoordelijkheid. Iedereen kijkt met andere ogen. Interviews vóór de Tour met de internationale pers waren vroeger onbestaande. Ik liep onbevangen door het hotel. Niemand sprak me aan. Ook vorig jaar niet. Ik ging ervan uit dat ik Valverde hielp. Tot hij in Valkenburg het sleutelbeen brak. Door de

Operación Puerto

waren er al heel wat kleppers naar huis gestuurd. Eensklaps deed zich een unieke kans voor. Dé kans van mijn leven.'

'Ze verwachten me dit keer wel, maar mijn nieuw statuut schrikt me niet af. Indien ik vorig jaar tweede werd, is het niet enkel door die fantastische etappe naar Montélimar, maar ook door daarna intelligent te koersen. Ik weet wat ik kan, hoe ver ik kan gaan.'

Waar ligt je grens?

'Dit wordt mijn vierde Tour. Ik werd al twee keer tiende en won in 2005 een etappe. Vorig jaar droeg ik vijf dagen het geel en werd tweede. Waarom nu niet vierde, of tiende? Ik wil opnieuw een belangrijke rol spelen. Dat betekent mee oorlog maken. Maar we hebben ook Alejandro Valverde aan boord.'

'Ik wil in de top eindigen. Om op het podium te stappen, moet ik opnieuw gediend worden door de omstandigheden. Normaal kan ik Vinokourov, Menchov en Valverde niet aan. Zij zijn betere renners. Dat is de realiteit. Maar ik koers anders. Ik kan op een dag vijf minuten verliezen en de dag nadien er tien terugpakken.'

Je hoopt toch niet dat je opnieuw zo'n monstervlucht als toen kunt opzetten? Het peloton is verwittigd.

'Ik eindigde een kleine minuut achter Landis door in de Alpen stand te houden. Het was wel niet normaal dat een renner als ik zomaar een half uur kon terugnemen. Ik heb ondertussen een pak ervaring bij en ben sterker geworden in het hoofd. Winnen is te hoog gegrepen. Met Valverde erbij liggen de kaarten ook anders. Heeft Alejandro uitzicht op de topdrie, dan offer ik me volledig op. Dat vereist een andere koerstactiek. Pak ik dan zelf naast de eerste tien, dan is dat maar zo.'

Wat gebeurde er vorig jaar eigenlijk die elfde rit naar Pla-de-Beret? Je kreeg er een optater van een half uur?

'Op de Soudet en de Marie-Blanque was ik goed. De dag nadien reed ik ook nog vlot de Tourmalet op, maar in de afdaling kreeg ik het plots warm. Op de Peyresourde explodeerde ik volledig. Niet normaal. Nadien ontdekten de dokters dat ik volledig was uitgedroogd. Ik had niet gedronken. Ik dacht dat alles voorbij was. Ik was er kapot van. Mijn vrienden en familie stonden op de Pla-de-Beret. Nooit eerder was ik ontploft op drie cols van de finish. Ik dacht geen moment aan opgeven. Integendeel. Toen ik bij de autocar van Caisse d'Epargne kwam, zwoer ik dat ik op mijn beurt de Tour zou doen ontploffen.'

Voel jij je nu de tweede van 2006, of de nog niet gekroonde uittredende winnaar?

'Wat denk jij ervan? Ik krijg elke dag diezelfde vraag. Ik kan niet zeggen dat ik de winnaar ben. Voor de UCI is Floyd Landis dat nog altijd. Ik behoud mijn respect voor hem. Tot het tegendeel is bewezen. Al zal het gevoel nooit hetzelfde zijn indien ik op een dag tot winnaar word uitgeroepen. Ik moet dit ondergaan. Ik word er vooral heel moe van. Het is veel tijdverlies om niets. Voor Spanje ben ik wél de uittredende winnaar. Ik krijg er de honneurs als winnaar. Met dank aan de mensen, de media. Ik ben trots op mijn Tour van vorig jaar. Op alles, op het team, het vertrouwen dat ze in mij hadden. De rust die ze me gaven. En elke avond weer stelde ik vast dat ik nog de gele trui had. Tot Morzine. Die dag reed ik doorlopend tegen mijn limiet. Net als Klöden en Sastre. Landis was gewoon indrukwekkend, er was niets tegen te beginnen.'

Je kan wel nog lang wachten op het eindverdict van de Tour 2006. Pas elf jaar later bekende Bjarne Riis over zijn dopinggebruik van 1996.

'Neen, dit is anders

(lachje)

. Al volgde ik zijn dopingzaak niet van dichtbij. Ik ben op de Tour gefocust. Het is niet goed dat de gele trui in Londen ontbreekt, maar het is niet aan mij om dit te zeggen.'

Je rolt in Londen met rugnummer 11 van het podium. In plaats van het cijfer 1.

'Ik maak er mij geen zorgen om. Dat ding hangt op de rug. Het cijfer 1 is normaal voorbehouden voor de winnaar.'

Heb je nog contact met je voormalige ploegmaat en vriend Floyd Landis?

'Neen. Ik heb na de bekendmaking van de positieve plas nog twee à drie keer geprobeerd om hem te bereiken. Tevergeefs. Als ploegmaat bij Phonak was hij wel een vriend, maar we belden elkaar niet plat. Toen Landis op bezoek kwam naar de Vuelta wou iedereen een foto van ons. Ik vond dit morbide voor hem en gênant voor mij.'

Verwacht je echt eenzelfde koersontwikkeling voor de Tour van dit jaar?

'Ik hoop op net zo'n boeiende Ronde, zonder al die dopingheisa voordien en nadien. Met opnieuw drie tot vijf kandidaat-winnaars en veel wisselende posities. Om dan uiteindelijk het geel toe te wijzen in de laatste tijdrit. Spanning tot op het einde, zoals in de Giro. Daar is iedereen bij gebaat. Vorig jaar waren de Alpen zwaarder dan de Pyreneeën. Nu is het omgekeerd. We hebben de bergritten met Alejandro

(Valverde, red.)

verkend.'

Indien je één naam moet vooruitschuiven, wie is dan je topfavoriet?

'Vinokourov. Hij heeft de ervaring mee, de leeftijd en een team dat opgebouwd is om de Tour te winnen. Er resten hem nog twee, drie jaren om zijn droom waar te maken. Hij staat met stip. Indien Valverde Parijs haalt, is een podiumplaats mogelijk. Daarna komen renners als Klöden, Evans, Sastre, Pereiro en nog twee à drie verrassingen. Contador moet nog de leerschool ondergaan. Moreau zit in mijn groep, net als misschien Gadret. Ook Dessel moet bevestigen.'

De Tour winnen is wel een heel hachelijke onderneming. Je bent dan onmiddellijk verdacht. En vaak terecht: Riis, Ullrich, Landis...

'Win ik deze Tour, dan hoeven de verdachtmakingen niet hoor. Ik ben absoluut niet tevreden met de manier waarop met onze sport wordt omgesprongen. Ik mis respect voor de renners. Er wordt wel gewerkt om het imago opnieuw te verbeteren, maar in de andere sporten worden de atleten beschermd. De UCI heeft dat niet gedaan. Veel renners zijn gefrustreerd, maar het is nu eenmaal zo. Het is alsof elke journalist met doping elkaar de loef wil afsteken.'

Heeft wielrennen eigenlijk nog een toekomst?

'Ik hoop van wel. Al moet het wel anders. Het profiel in de bergen moet lichter worden. Dan blijft het een mooie sport. Nu is er geen duidelijkheid over de structuur boven de renners. Het parlement moet heropgebouwd worden. Iedereen wil nu koning spelen. Het is ook logisch dat sponsors afhaken. Dikwijls moet ik uitwijken naar internet om te weten wie een bepaalde koers heeft gewonnen. In de media gaat het aldoor over doping. In de andere sporten is het anders. Neem Formule 1. Op een dag was Fernando Alonso uitgedroogd. Hij kreeg een baxter recuperatieproducten. Het werd in beeld gebracht. Alonso werd nadien wel als een kampioen ingehaald. Verliezen wij na een etappe drie kilogram en hangen we aan diezelfde baxter, dan zijn we misdadigers. Het is duidelijk dat dit een verdomd harde sport is. Dikwijls zie je renners wenend op hun fiets omdat ze hun inspanningen amper kunnen volhouden. Het is té zwaar. We zijn ezels dat we aldoor toch die cols opgaan. Wij zijn de hoofdrolspelers. Wanneer wij

stop

roepen, is het over. Al is het echt wel gecompliceerd met sponsors die je betalen om deze sport te beoefenen.'

Er werd op een bepaald moment ook gesuggereerd dat je niet wou tekenen voor de afgifte van je DNA-profiel.

'Onzin die op internet werd verspreid. Al op trainingskamp in Mallorca tekenden Valverde en ik dit charter. Zoals de hele ploeg. Ik wil mijn DNA morgen aan iedereen afgeven om te tonen dat er geen enkel probleem is met mij, maar aan wie? Ik ben thuis 24 uur op 24 beschikbaar voor het Wereld-Antidopingagentschap. Ik wil urine en bloed afgeven. Ik denk dat ik maximaal beschikbaar ben. Ach, ik word er zo moe van. Alle dagen opnieuw op hetzelfde antwoorden. Ik moet trainen, rijden en nadenken. Al een jaar wordt over hetzelfde geluld

(doelt op Operación Puerto, red)

,

maar er is nog altijd geen oplossing.'

Aangeboden door onze partners

HOOFDPUNTEN

Aangeboden door onze partners

Beste van Plus

Lees meer

Meest Gelezen