Meer sceptici dan believers had Lance Armstrong toen hij op 9 september 2008 zijn comeback aankondigde na een stop van uiteindelijk 1274 dagen. Het was géén platte publiciteitsstunt voor de Lance Armstrong Foundation Livestrong, zoals de eeuwige Armstrong-haters beweerden. Het werd dé comeback van het jaar. Sinds zijn derde plaats in Parijs is hij in de Verenigde Staten en ver daarbuiten onsterfelijk. Tien jaar geleden was Neil Armstrong, de eerste man op de maan, zoveel populairder dan Lance. Nu is het andersom.

Amerika ligt aan zijn voeten. We waren zelf getuige hoe meer dan zeshonderd mensen geduldig dik een uur in het schemerdonker - buiten de kleine fietswinkel van Dave Lettieri in Santa Barbara - wachtten om The Boss te zien, en zijn nieuwe fotoboek 'Comeback 2.0' te laten signeren. Als gingen ze op visite bij Santa Claus. Zo vulde Lance Armstrong zijn kerstdagen. Na zware trainingen in de Santa Ynez Mountains van het Californische achterland nog snel 750 handtekeningen per uur zetten.

Na het trainingskamp met RadioShack in Tucson (Arizona) trok hij naar de zon van Californië. Daar verblijft hij in Montecito in een kast van een villa. Vanuit zijn tuin wipt hij zo de Pacific Coast in.

Sun, sea and

surfin'

.

Montecito is een voorstadje van Santa Barbara, een kleine twee uur rijden van Los Angeles. Het is de nieuwe pleisterplaats voor de celebrities van Amerika. De sterren van Hollywood slijten er een anoniem leven achter dikke muren, ver weg van de veel te drukke heuvels van Beverly Hills. 'Kevin Costner, Kirk Douglas, Jimmy Connors, Madonna, John Cleese, Brad Pitt en Angelina Jolie, Jennifer Lopez, Madonna, Oprah Winfrey, Tom Cruise, Lance Armstrong...', somt de receptioniste van ons hotel in één adem op.

'Toen Oprah Winfrey hier in 2001 kwam wonen, was dit het duurste huis van de States. Dik vijftig miljoen dollars', zegt Lance Armstrong met grote ogen. The Boss zit in werktenue: een short, Livestrongvestje aan en zwarte recuperatiekousen om. Een gesprek met de 'Comeback Kid' in zijn Californische uitvalsbasis. Aan de voordeur staat geen knoert van een kerstboom maar zijn Trek Madone-fiets. Op het stoeltje ligt zijn Livestrong-helm. Het zijn de stille getuigen van een zware trainingsdag zo kort voor kerstmis, weliswaar bij een zomertemperatuur van 25 graden.

Dit is dé pleisterplaats van de happy few. Wat heb je met dit paradijs?

'Ik ontdekte Santa Barbara in de winter van 1997. Dit is een perfecte trainingsplek. Mijn ex-vrouw Kristin kwam hier al vroeger. Hier trouwde ik met haar. 's Zomers verblijft ze hier met de kinderen. In Montecito begon ik in 1998 de eerste trainingen na mijn kanker. Vorig jaar hadden we hier samen een zomervakantie met de kinderen. Toen we terugvlogen naar Austin, lichtte ik haar in van mijn plan voor een tweede comeback. Toen mijn

kids

het hoorden, waren ze wild enthousiast. Ze herinnerden zich niet zoveel meer van die zeven opeenvolgende Tourzeges.'

Hoe kijk je zelf terug op dat bewogen jaar 2009?

'We deden veel. Te veel.

No regrets

, geen spijt, maar dit doen we niet over in 2010. Als ik terugkijk: van Australië tot Ierland, zoveel stops, koersen, geldinzamelingen en meetings voor Livestrong, werk naast de fiets, de crash, baby Max, de Tour...

a lot of stuff

.'

De cijfers spreken voor zich. De Amerikaanse krant USA Today rekende onlangs uit dat je voor Livestrong al meer dan 325 miljoen dollar bijeen hebt gespeecht.

'Het was belangrijk voor de Foundation dat ik er veel persoonlijke tijd voor uittrok. Gesprekken met toppolitici. In Dublin zag ik ook even jullie minister van Volksgezondheid, Laurette Onkelinx. Elke dag was ik ermee bezig. Nog altijd. Op dat vlak overtrof ik alle verwachtingen.'

'In 2009 was de balans tussen Livestrong en koersen fifty-fifty. In 2010 ga ik terug naar een traditioneler programma. Ik ben weer meer wielrenner. Ik val opnieuw in mijn goede gewoonten. De Tour Down Under uitgezonderd is het

back to the roots

. Er is wel de Ronde van Californië in mei, maar vroeger koersten we toch niet veel in deze periode. Ik doe ongeveer hetzelfde als bij mijn eerste comeback. De Dauphiné Libéré als aanloop naar de Tour.'

Wat was het hoogtepunt en dieptepunt van het jaar?

'Het dieptepunt was de sleutelbeenbreuk in de Vuelta a Castilla y León. Een bijzonder hard moment. Neen, een harde periode. Ik stond weken achteruit, en de comeback was al veel zwaarder dan ik ooit had verwacht. Het ritme van de koersen, de nervositeit... Ik was heel bang. Ik had dat vroeger nooit. Okay, de Ronde van Vlaanderen en de Amstel Gold Race boezemen altijd iedere renner schrik in, maar ik had dat overal. De Giro veranderde alles voor mij. Een bijzonder zotte ronde. Ik dacht: als ik dit beëindig, dan finish ik overal.'

Ondertussen was je al dicht bij je derde stop in je carrière. Was de Tour of the Gila (New Mexico) niet het kantelpunt?

'Vrij snel na de val zag ik het niet meer zitten. Johan Bruyneel belde onophoudelijk om te checken hoe het met mij was. Eén week lang weigerde ik alle contact. Johan werd razend. Hij stuurde me een bericht:

neem godverdomme je telefoon op

(zegt het in het Vlaams, red

)

. Ik dacht, misschien is het tijd om nu te zeggen: mijn comeback was een heel slecht idee. Hij liet me echter geen keuze.

No way

.'

Was het een slecht idee, een comeback na drie en een half jaar?

'Ik had toen gemengde gevoelens. Na de crash kon ik zeggen:

luister, deze risico's hoeven niet langer.

Na de operatie schoot dat door mijn hoofd. Nooit was me op de fiets iets ernstigs overkomen. En dan ineens,

wraaghh

, vreselijk. Sommige jongens, zoals mijn ploegmaat Chris Horner, hebben dat elk jaar voor. Johan liet me echter niet toe dit als excuus te gebruiken. Sterk van hem. Hij was altijd al een sterke kracht in mijn leven.'

Wat was het hoogtepunt?

'Dat was 4 juni, de geboorte van Max na een natuurlijke bevruchting. Dat was ongelofelijk. Yeah, dat was leuk. Mijn andere kids waren daarbij. Een mijlpaal voor onze familie. Dat was voor mij de tweede comeback van het jaar. Maxwell Edward Armstrong was een belangrijke boodschap voor de hele kankergemeenschap. Hij is een teken van hoop. Na al die chemo was ik meer dan tien jaar niet in staat om kinderen te krijgen. Dat was geen sportief hoogtepunt maar wel dé piekervaring van 2009.'

'Op sportief vlak was ik gelukkig met mijn derde plaats in de Tour. Het was een compleet ander gevoel geweest indien ik vierde was geëindigd.'

Op de podiumfoto's van Parijs zie je er niet bepaald gelukkig uit. De manier waarop je naar Contador kijkt, spreekt boekdelen. In je boek 'Comeback 2.0' schrijf je nochtans dat het zicht vanop het eindpodium eerder leuk is. Hoe rijm je dat?

'

Woh

, op de meeste foto's van de Champs-Elysées zie ik er niet gelukkig uit. Ik was klaar om te vertrekken. Na drie weken vol volstrekte chaos wou ik naar huis. Deze Tour was veel stressvoller dan de meeste die ik reed. Het is geen geheim. Het was een bizarre, onaangename situatie. Vanbinnen was ik leeg. Ik wist toen ook dat dat we Astana zouden verlaten, dat we met RadioShack een nieuwe grote partner hadden en dat we alle jongens en de staff zouden meenemen.'

Johan Bruyneel zei dat je eerder als een bodybuilder het seizoen begon.

'Dat klopt, maar wat wil je? Ik trainde voor de Marathon van Chicago. Ik was toen echt dik. Vier maanden was ik al bezig, maar ik verwachtte niet dat ik opnieuw zou koersen. Ineens besliste ik weer coureur te worden. Zelfs Eddy Merckx was heel sceptisch. Hij verwachtte me niet in de eerste tien in Parijs. Hij was na afloop aangenaam verrast.'

'Ik verloor zeven kilogram. In de winter was ik zwaar, maar ik had geen hoog vetpercentage. Spieren zijn moeilijk om te verliezen. De Giro kwam me goed uit. Daar veranderde mijn lichaam. De Giro zorgde ervoor dat ik een competitief gewicht had. In de Tour was ik lichter dan ooit. Té licht, volgens Johan Bruyneel. Dat zijn dingen die gebeuren wanneer je vier jaar weg bent van de wielerscene. Veel zaken veranderen. De anderen veranderen, jij. Dat maakt het zo mooi om nog een nieuw seizoen te doen waarin alles veel conventioneler is.'

Waren er veel dagen dat je lichaam de bevelen niet beantwoordde?

'Ja hoor, in de Tour had ik veel van die momenten. Ook in de Giro. Die etappe naar Blockhaus, alle tijdritten van de Tour. De rit naar Verbier. Het was nie één renner die van me wegreed. Neen, enkele coureurs, misschien wel tien.'

Wat dacht je dan: was ik niet beter op de beach van Santa Barbara gebleven?

'

No, no no

. Doorgaan. Zo hard als ik kon. Ik zei bij mezelf: Lance, je kan niet sneller. Dit is nu je niveau. Verbier was een slechte dag, ik liep pas als negende binnen. Het grootste probleem situeerde zich de dag voordien in Pontarlier toen George Hincapie net naast het geel had gepakt. Dat was stressen. George dacht dat we tegen hem hadden gereden, wat we niét deden. De Amerikaanse tv-stations sprongen erop. Het was één puinhoop. George wou niemand van ons spreken. Wekenlang. Hij, de man die zeven keer aan mijn zijde had gestaan. Het is ondertussen bijgelegd. Gelukkig.'

Je beweerde zelfs dat je derde plaats een overwinning waard was.

'Ja, ik denk er nog altijd zo over. Had ik sommige zaken anders aangepakt, dan had ik tweede kunnen worden. Ik maakte fouten in de bergrit naar Le Grand Bornand. Ik had ze nooit mogen laten wegrijden, maar moest er alleen zijn achteraan gegaan. De Schleck-broers bleven maar aanvallen. Ik was bang om over de toeren te gaan, zoals op Verbier. Ik zat gevangen, met Wiggins en Vandevelde. Voorin had ik twee ploegmaats, Contador en Klöden. Ik kon niets doen. Ze namen dertig seconden, één minuut, anderhalve minuut.'

'Vóór de Tour dacht ik dat ik kon winnen. Zelfs tijdens de Ronde. Tot Verbier. Ik had links en rechts al wat tijd gekocht. In La Grande-Motte, in de ploegentijdrit. Maar ik was nooit dicht bij de eindzege. Dan mag je niet ongelukkig zijn. Contador was dit jaar veruit de verdiende winnaar, maar ik ga ervoor.'

Is dat de les van 2009, dat je een achtste Tour ooit kan winnen?

'Het zal heel moeilijk worden. Ik moet beter zijn dan in 2009. Ik zal beter zijn.

For sure

. De acclimatisatie als wielrenner ligt achter de rug. Dat is winst. Maar hij (Contador, red) zal heel moeilijk te verslaan zijn. Net als Andy Schleck. Hij is een héél goede renner, misschien wel de beste die we ooit zagen. Op Verbier haalde hij 1850 hoogtemeters per uur. Het is een korte steile klim, perfect Zwitsers asfalt, maar toch. Het is een ongelofelijke prestatie.'

Vandaar dat je nu al als een dol trainingsbeest tekeer gaat. Vandaag zijn we zaterdag 19 december, je deed een uur yoga en zat 6,5 uur op de fiets. Zo vroeg in de voorbereiding.

'Ik ben

'completely fucked'

. 4000 hoogtemeters, vergelijkbaar met een stevige bergrit. We gingen tot 1500 meter hoog. Ik werkte in deze periode van het jaar nooit zo hard, maar ik was jonger (mijmerend). Ik heb ook niet meer de tijd om uit te zoeken of ik even kan rusten. Ik was deze winter nooit zonder training. Ik ging maar door. In de gym, lopen,

hiking

, yoga, mountainbike. Ik denk dat ik een beter persoon ben als ik dagelijks wat zweet laat, als ik lijd.'

'In de tijd van Ullrich had ik daarmee het verschil gemaakt. Maar het zijn twee verschillende personen. Alberto is een harde werker, en hij heeft meer talent dan Ullrich. De enige variabele is de tactiek. Met RadioShack hebben we een heel uitgebalanceerd team, met de slimste mens voor dit vak die de auto bestuurt. Dat is onze troefkaart. Dit moeten we uitspelen. We delen het leiderschap, maar op het einde van de dag heeft Bruyneel het voor het zeggen. Zeker weten. Johan is een goede luisteraar, maar hij heeft het laatste woord.

He's the boss

.'

Kan Alberto Contador de Tour winnen zonder Johan Bruyneel?

'Dat zoeken we straks uit. Antwoord op 25 juli. Ik heb gezien wat hij deed en hoorde ook over de teamradio wat hij dacht, hoe hij het wou aanpakken. Wel, dat waren tactisch héél gevaarlijke zaken om uit te voeren.'

Je maakte ook wel een pak fouten. Zo helemaal anders dan de controlefreak van vroeger.

'Ik weet het. Ik trok te veel tijd uit voor de mensen. Ik bereidde me voor in de bergen van Aspen omdat Anna en ik onze zoon wilden zien geboren worden in Colorado. Ons huis staat er op 2400 meter hoogte. Je klimt de hele dag aan 4 à 5 procent, terwijl het in de Tour gemiddeld 8 tot 10 procent is. Je kan dus niet dezelfde kracht ontwikkelen. Dat was het enige wat ik ontbrak. Ik had uithouding en recuperatie, maar ik kon niet in het rood blijven rijden. In 2009 was ik eerder een diesel. Ik moet opnieuw een sportkar worden. Af en toe moet je de turbo kunnen gebruiken. Niet elke dag, want dan brand je op.'

Je lijkt veel diplomatischer geworden. Waar is de tijd van je scherpe uitspraken?

'Ik heb geen andere keuze. Vier jaar weg, achtendertig jaar oud,

you know

. Vroeger was het anders. Al die jaren was ik zeker dat ik de Tour won. Dat was de logica zelve. In januari zei ik het al. Toen de Spanjaard Chechu Rubiera dit de eerste keer hoorde, kon hij zijn eigen oren niet geloven. Ik loog ook niet.'

'Ik kan dat nu niet meer zeggen. Het agressiefste wat ik dit jaar zei was dat indien Carlos Sastre de Tour won, ik dat ook nog kon. Ik was een 'asshole' om dit soort niet respectvolle dingen te roepen, maar ik kreeg gelijk. Mijn resultaat in 2009 was sterker dan zijn prestatie in de Tour van 2008.'

Is 'El Pistolero' eigenlijk te kloppen? Is The Boss straks helemaal back?

'Maakt hij geen tactische fouten, dan wordt het heel moeilijk. We moeten pokeren met Leipheimer, Klöden en ik. Dit jaar stond hij op een superhoog niveau. Hij heeft ook een heel harde kop. De avond na zijn stomme tactiek op Le Grand Bornand was hij oneindig lief op de teammeeting. Hij vroeg vergiffenis, jankte, weende dikke tranen, maar de volgende dagen:

ban

g

, weer vooruit. Dat toont hoe verdomd mentaal sterk hij is. De negatieve sfeer in het team die ik had, hielp hem. Hij is een karakterbaasje en kan er nog op vooruitgaan.'

Wanneer ben je over je volgende Tour tevreden?

'Als ik beter doe. Dat betekent winnen, of tweede worden. Ik werd geleidelijk beter in de Tour. De tweede helft was beter dan het begin, de tijdrit van Annecy uitgezonderd. Ik weet nog altijd niet wat er toen gebeurde. Mijn positie op de fiets was een ramp. Nu zit ik al twee centimeter(!) hoger. Vroeger mat ik elke dag mijn houding. Dit jaar had ik zelfs geen meter bij. Ik was gewoon een compleet andere persoon.'

'Een jaar geleden, bij mijn start in de Tour Down Under, had ik geen enkel idee waar het schip zou stranden. Ik kwam in Adelaïde in een criterium terecht. Rondjes draaien in mijn eerste wedstrijd na drie en een half jaar. Ik wist niet waar ik het had. Ik werd gek. Wat? Dit? Pff.'

Je schreef in je boek 'Comeback 2.0': 'Mijn kinderen vroegen zich in Parijs af wie die man was die dad's gele trui droeg.

'Neen, het zijn geen grote fans van hem, het zijn 'mijn' fans. Ze kennen hem. Ze praten erover, geven commentaar. Toch was het een heel grote les voor hen dat ik verloor. Vooral voor mijn zoon Luke. Hij leeft met behoorlijk wat druk als de zoon van... Dad was altijd de winnaar, had altijd succes. Op een dag kwam er een oudere jongen naar hem toe en zei:

je bent toch Luke Armstrong. Je vader is de man die nooit verliest.

Een jongen die zoiets hoort... Deze zomer zagen ze dat ik technisch verloor. Ze waren toch blij met mijn prestatie want ik deed mijn stinkende best. Het gaf mijn kinderen een andere kijk op mij.'

Toch stond je in Montpellier op het punt geschiedenis te schrijven. 22 honderdsten van een seconde was je van legendarisch geel verwijderd.

'Die avond na de ploegentijdrit was ik honderd procent zeker dat ik 's anderendaags op Arcalis in het geel stond. Ik was niet ontgoocheld omdat ik de trui niet overnam. In die bergrit speelden er drie zaken: mijn wens om iets te ondernemen, er was de teamstrategie, en dan nog iemand die een eigen plan had. Klöden was de man die het meest geleden heeft, zowel op Arcalis als naar Le Grand Bornand, waar hij door Contador uit de wielen werd gebonjourd. Op Arcalis trok Klöden de groep, reed een egaal tempo zodat we het geel zouden nemen. Maar het plan werd gedwarsboomd.'

Op de foto's van Arcalis zag je er zowaar grijs uit van de inspanningen.

'In Andorra was ik niet goed. Volgend jaar zal ik een ander gezicht trekken.'De fraaie kustlijn van Santa Barbara, waar het altijd mooi weer is: ideale trainingsomstandigheden voor Armstrong.