Tot gisteren was er niks aan de hand, en beklaagde de Toscaan zich alleen over vervelende pijn aan de ribbenkast. Dan echter moest hij zijn training onderbreken. Het ging gewoon niet meer. In het ziekenhuis werd een ribbreuk vastgesteld en een letsel aan de borstspier. Voor de dappere Bettini nog geen reden om thuis te blijven. Evenmin als Robbie McEwen vorig jaar wilde passen met een gelijkaardige blessure. ,,Wat ik er kan gaan uitrichten? Geen idee'', moest Bettini wel bekennen. ,,Meer dan ooit wordt het afwachten, kilometer na kilometer. Maar dat was het voordien ook al. Om maar niet te spreken over vorig jaar, toen ik in Milaan stond met een lelijk toegetakelde rug.''

Als wereldkampioen kreeg Tom Boonen vorig seizoen de kans om hier en daar een record omver te kegelen. Nu is het aan Paolo Bettini (32) om over te nemen. Te beginnen met zaterdag, in de mate van het mogelijke. Op de vraag wie als laatste triomfeerde op de Via Roma met een regenboogtrui om de schouders, plooide zijn gezicht meteen open in een brede lach. ,,Beppe Saronni, 1983! Beppe was mijn jeugdidool. Als jonge kerel had ik een grote poster van hem boven mijn bed.

(enthousiast)

En er is zelfs meer. Weet je welke Italiaanse wereldkampioen ik vorige herfst opvolgde op de erelijst van de Ronde van Lombardije? Precies, alweer Beppe Saronni! En wie er toen wereldkampioen voetbal werd?

Italia!

Het klopt allemaal. Italië opnieuw de beste van de wereld, ik Lombardije op zak. Alleen, ja, die gebroken rib.

(bedenkelijk)

Driehonderd kilometer op de fiets is niet niks hoor. Ánders al niet. Laat ons dus maar beter die voetjes op de grond houden.''

Dat laatste kan geen probleem meer zijn voor Bettini, die de jongste tijd zijn hele hebben en houden meer dan hem lief was tegen de grond kwakte. Het overkwam hem in Milaan-Turijn, zonder veel erg, en nadien tot twee keer toe in de Tirreno-Adriatico. Eerst caprioleerde een fiets tegen zijn wijsvinger, die ontwricht geraakte, daarna schoof hij met zijn hoofd tegen een paal. ,,Ik dacht eerst dat mijn neus gebroken was. En ik ben zó al niet van de mooiste.''

Rusten!?

Het viel toen al op dat de kleine Toscaan er zijn goeie humeur niet bij verloor, en 's anderendaags alweer kon lachen. ,,Wat ís miserie? Hoe zwaar weegt zo'n val? Het hoort nu eenmaal bij het wielrennen. Het zijn achter alles niet méér dan kleine probleempjes van het leven.

(verstrakt)

Absoluut niks in vergelijking met het intense verdriet dat me overspoelde na het overlijden van mijn broer Sauro, een goeie week nadat ik in Salzburg de wereldtitel pakte. Dàt is pas lijden. Had mijn vader me toen niet gezegd dat ik verder moest doen voor Sauro, mijn carrière was daar geëindigd.

Je broer zou het zo willen

, drukte hij me op het hart. Uiteindelijk was het ook best voor mij. Als ik fiets, vergeet ik alles en telt alleen de koers. Ik hou immers niet van half werk. Als ik aan iets begin, ga ik er voor, tot het doel is bereikt. Tenzij iemand me apart neemt, en me overtuigt dat het een zinloze onderneming is.''

In het hospitaal van Ancona kreeg Bettini vorige zaterdag al te horen dat hij, geschaafd en gekneusd als hij was, maar best twee weken kon rusten. Zelfs zonder gebroken rib. ,,Rusten? Nú? Dat kon die arts niet menen'', grinnikte Paolo, alweer monter. ,,In deze periode van het jaar kàn ik niet rusten. Vlak voor Milaan-Sanremo en de andere grote klassiekers van het voorjaar. De wedstrijden waarmee ik een belangrijk deel van mijn campagne moet kleuren. Dat heb ik die dokter dan ook gezegd. Ik heb gedaan alsof er niks aan de hand was en zo weinig mogelijk gedacht aan die problemen. Gelukkig stond er 's anderendaags een tijdrit op het programma. Normaal gezien niet echt mijn dada, maar nu kwam die proef als geroepen. Ik moet wel toegeven dat ik maandag in de voorlaatste etappe van de Tirreno- Adriatico een uurtje of twee bijzonder onhandig door de afdalingen ging. De schrik om nóg eens te vallen zat er lelijk in. Dat is niet zo best in het vooruitzicht van die razende afdalingen van Cipressa en Poggio? Ik kan er maar beter bergop een beetje voorsprong nemen.''

Koppeltjes

Dat beetje voorsprong nemen lijkt sowieso de enige manier voor hem om, vier jaar na zijn eerste triomf, nóg eens Sanremo te veroveren. Zo niet zit het er dik in dat hij zijn kansen moet offeren voor Tom Boonen, zoveel sneller in de sprint. ,,Ik voel het al komen'', spert hij zijn ellebogen met een brede grijns open. ,,Boonen versus Bettini, hé? Ieder jaar krijg ik dezelfde vraag en elke keer geef ik hetzelfde antwoord. Je bent beter met zijn tweeën dan helemaal alleen. Kijk eens rond in het peloton dat straks verzamelt in Milaan. Hoeveel koppeltjes vind je er niet terug. Een sprinter, een aanvaller. Petacchi met Celestino, Bennati met Ballan en, jawel Boonen met Bettini. Ik heb Tom sowieso veel liever als ploegmaat dan als tegenstander. Ik denk dat Patrick Lefevere een heel belangrijke beslissing nam door ons samen te houden. Ken je een betere combinatie voor het klassieke werk dan Boonen en Bettini? Zet onze overwinningen eens op een rijtje en ik denk dat het best mag gezien worden. Ik denk dat de concurrentie zich meer kopzorgen moet maken over ons dan wij over mekaar. Hoeveel keer per jaar vissen we in hetzelfde putje? Twee, drie keer. Da's al. Milaan-Sanremo is er daar één van. Trouwens, vorig jaar waarschuwde ik vooraf: 'pas op voor onze derde man'. Pozzato natuurlijk. Wie won? Pippo! En nu? Nu zeg ik niks!''