Egun bateko loreen bila

Egun bateko lore preziatuak dira udaberriko klasikoak, eta darien usain bereziak limurtu egin du Alex Aranburu (Ezkio, Gipuzkoa, 1995). Biltzen oso zailak diren arren, bilaketari ekin dio Astana taldeko txirrindulariak, «ausart eta beldurrik gabe». Bere burua ez du «oraindik» klasikozaletzat, baina klasikoen harra barruan du jada. «Pixkanaka ari naiz probatzen, eta gustura nabil egia esan. Asko motibatzen naute helburu bezala». Gaur zeresana ematen saiatuko da Milan-Sanremon, sasoiko lehen Monumentuan. Astana taldeko liderra izango da, eta irteera marran egongo den euskal herritar bakarra, haren taldekide Gorka Izagirrerekin batera.

Klasikoak loraldi betean dira; baita Aranburu bera ere. Duda-mudan abiatu zuen denboraldia, aurrekoa ohi baino beranduago bukatu zuelako, baina berehala uxatu ditu zalantzak. «Proventzan hirugarren postu bat lortu nuen, eta klasikoetan ere aurrean ibili naiz. Oso gustura nago orain arte egin dudanarekin». Omloop Het Newsbladen hasi zuen klasikoen sasoia; baita ongi hasi ere, seigarren egin baitzuen —proba horretan euskal herritar batek lorturiko emaitzarik onena da—. «Talde nagusian izan nintzen, eta amaierara 40 bat lagun iritsi ginen. Oso hanka onak izan nituen, eta esprint txukuna atera zitzaidan». Batean bale, bestean kale: Kuurne-Brusela-Kuurnen izan zen biharamunean, eta gauzak ez zitzaizkion horren ongi atera. «Moztuta gelditu nintzen eroriko baten erruz. Klasikoak halakoak dira: batean dena nahieran atera ahal zaizu, eta beste batean, dena aldrebes».

Strade Bianchen ere bizkarra eman zion zorteak. Izan ere, bi eroriko izan zituen, eta indarrak tropelera itzultzen erre zituen. «Gainean zegoen zati erabakigarria, eta puntutik atera ninduten. Halere, lehen aldia nuen, eta oso lasterketa polita iruditu zitzaidan hurrengo urteetarako». Tirreno-Adriatikoa lehiatu du hurrena, eta distira egin du, «oso gogorra» izan den arren. «Abiadura bizia, hotza, erorikoak... Eromena izan da. Baina, era berean, oso gustura nago izan ditudan sentsazioekin». Bosgarren izan zen bigarren etapan, Julian Alaphilippe, Mathieu Van der Poel, Wout Van Aert eta Tadej Pogacarren atzetik. «Lau oilar izan nituen aurretik; beraz, ez dago batere gaizki».

Aranburuk berak tente izango du gaur gandorra, Milan-Sanremon. Luis Otañok 1963an, Juan Fernandezek 1983an eta Igor Astarloak 2004an lorturiko seigarren postua dira orain arte euskal herritarrek proba italiarrean izan duten emaitzarik onena. Aranburuk zazpigarren egin zuen iaz, lehen aldia izanagatik. Beste koska bat igo nahiko luke aurten, betiere oinak lurrean edukita. «Hanka aldetik iaz baino hobeto nago, baina oso lasterketa zaila da: 300 kilometro pilatzen dituzu hanketan, eta tentsio handia izaten da Cipressan eta Poggion aurrean egoteko. Kokapenak dena balio du, eta hil ala bizi izaten da. Ea zortea alde dudan». Erasorik bortitzenak Poggion jo ohi dira, eta ezkiotarrak garbi du norenak diren jarraitu beharreko gurpilak. «Oraintxe, Van der Poel, Van Aert eta Alaphilippe dira hiru onenak halako esfortzuetan. Mundu guztia haiei begira egongo da. Jarraitu ahal izatea da kontua, eta ez da erraza izango».

Amstel Gold Race izango da lehiatuko duen hurrengo klasikoa, apirilaren 18an. Aurreneko aldiz hartuko du parte Ardenetako hiru probetako batean. Aurrez harbideetako bi Monumentuak jokatuko dira, Flandriako Tourra eta Paris-Roubaix, eta Aranburuk ez du espero bertan aritzerik: «Erreserban nago oraingoz, baina printzipioz, ez naiz izango. Badut proba egiteko gogoa, noski, oso lasterketa erakargarriak baitira».

Izagirre anaien ikaslea

Beste klasikozale batzuen aldean, txirrindulari arina da: 63 kilo pisatzen ditu soilik. Ez du gehiagoren beharrik, dena den. «Ongi moldatzen dira nire ezaugarrietara: ez dut beste batzuek duten potentzia, baina aldapak ondo igarotzen ditut, eta azkarra naiz». Gainera, klasikoen ibilbideak ez zaizkio batere arrotzak. «Etxera bertara iristeko, kilometro bateko mendatea igo behar dut. Ohituta nago gora eta behera aritzera, eta ziur horrek laguntzen didala». Hori bai, klasikoekiko zaletasuna berriki piztu zaio. «Ez naiz izan lasterketa asko ikusten dituen horietakoa. Alde horretatik, presio gutxiago izan dezaket».

Hori horrela, ez du kikiltzen kale edo bale egin beharrak: «Aukera bezala ikusten ditut klasikoak». Indarraz, zorteaz eta kokapenaz landa, uste du «xehetasun txikiek» ere eragin handia dutela. «Ongi pentsatu behar duzu txiza egitera ere noiz gelditzen zaren. Azken batean, indarrak hobekien kudeatzen dituztenak izaten dira aurrean». Eskarmentu handiko ziklistak ditu inguruan Aranburuk, eta eskertzen du hori. Izagirre anaiei erreparatzen die gehien: «Haiekin maiz entrenatzen naiz etxean, eta saio bakoitzean gauza berriak ikasten ditut. Asko laguntzen didate bi anaiek».

Klasikoetan maila emateaz gain, berriz ere besoak altxatzea du erronka. Hiru garaipen ditu profesional bezala, eta azkena 2019ko Burgosko Itzulian lortu zuen. Geroztik oso emaitza onak lortu dituen arren, ez da errematatzeko kapaza izan. «Caja Ruralen egutegi apalagoa nuen. Orain, ordea, askoz ere zailagoa da irabaztea, munduko onenen kontra lehiatzen zarelako. Hala ere, uste dut bide onetik noala, eta garaipenak uneren batean iritsiko direla». Helburu horrekin ariko da Tourrean. «Lehenengo aldia izango dut bertan, eta ilusio handia egiten dit. Esan digutenez, etapak lehiatzea da asmoa». Haatik, oraindik ez du garbi Itzulian izango duen zeregina. «Pentsatzen dut Ioni [Izagirre] lagundu beharko diogula. Aukera ematen badidate, saiatuko naiz aurrean ibiltzen».