22 jaar is Abram Stockman – de 1-eiige 2-lingbroer van Michiel – en hij fietst op een heel aardig niveau. Elk jaar gaat het wat beter met de renner van het continentale Tarteletto-Isorex en dus zijn we nog niet klaar met hem. Toch beseft de student Lichamelijke Opvoeding e bewegingswetenschappen aan de UGent dat het een moeilijke zaak wordt om prof te worden.
Wat onthoud je van je jeugdopleiding bij Deerlijk-Gaverzicht en Topsantiek?
Abram Stockman: “Bij Deerlijk kon ik 4 jaar rondfietsen in een leuke sfeer. Bij Topsantiek onthoud ik voornamelijk de goede zorgen van de omkadering. Vooral voorzitter Gino Pieters zorgde dat alles altijd in orde was.”
Was dat de ideale begeleiding om op je 20e de stap naar continentaal niveau te zetten?
Abram Stockman: “Het is niet de gebruikelijke stap om van wedstrijden in de Beker van België onmiddellijk naar het continentale circuit te gaan, maar op zich had ik hier weinig problemen mee. Ik heb die overstap vlot verteerd in die zin dat ik nooit problemen heb gehad om mijn wedstrijden uit te rijden en de opeenvolging van meerdere grote wedstrijden vrij goed aankon. Me handhaven in het peloton was niet direct een probleem, maar finale rijden voor de prijzen is in 1.1-koersen is wel een enorme stap. Van mijn 1e jaar onthoud ik voornamelijk dat ik na toxoplasmose in het voorjaar toch nog een regelmatige zomer kon rijden.”
In 2018 won je de Ronde van Namen. Wat betekende die overwinning voor enerzijds jezelf en anderzijds voor je status binnen de ploeg?
Abram Stockman: “In rit 4 kon ik er samen met 3 metgezellen sprinten voor de overwinning na een vlucht van 120 km. Op die manier kwam ik vooraan in het klassement en kon ik in de laatste etappe de gele trui binnenhalen. Dat was mijn 1e doel na mijn elleboogbreuk in de Ronde van Limburg. Om die koers dan te kunnen winnen, met nog een rit erbij en mijn broer die de bollen wint, was ik zeer tevreden. De moraal was daarom echt goed om een week later naar het BK te trekken. Mijn status binnen de ploeg veranderde niet echt. Het was eerder een bevestiging dat ik stappen blijf maken.”
Na afloop was jouw toenmalige ploegmaat Rob Ruijgh erg kwaad omdat je er tegen hem gekoerst zou hebben, terwijl hij op dat moment de leiderstrui verdedigde. Wat is daar van aan?
Abram Stockman: “Rob had inderdaad liever zelf gewonnen, maar in die rit werd alles volgens de ploegtactiek uitgevoerd. Meer kan ik daar eigenlijk niet over zeggen.”
Dit jaar pakte je je 1e UCI-zege, een overwinning in de Ronde van Marokko. Hoe heb je dat beleefd?
Abram Stockman: “De Ronde van Marokko was natuurlijk een avontuur op zich. Na een mindere 1e etappe trok ik in rit 2 in de aanval met een Italiaanse metgezel. Op 25 km van de finish kon ik die kerel bergop lossen en zo snelde ik solo naar de finish. Daags nadien stond de lastigste etappe op het programma met 4.000 hm waarbij ik voldoende punten sprokkelde om de bergtrui binnen te halen. Die rit kon ik ook als 3e finishen, waardoor ik kon opschuiven naar een 4e plaats in het algemeen klassement. Deze resultaten gaven me zeker een mentale boost om met vel zelfvertrouwen naar de volgende koersen te gaan.”
Is je seizoen nu geslaagd?
Abram Stockman: “Uiteraard ben ik zeer tevreden met de resultaten in Marokko en Tour du Finistère (een Franse 1-dagskoers waar hij 19e werd, red) maar deze zomer wil ik zeker nog bevestigen dat ik opnieuw een stap vooruit gezet heb.”
Is continentaal niveau jouw niveau? Of wil je hogerop?
Abram Stockman: “Een stap hogerop zal zeer moeilijk zijn, maar zeg nooit nooit. Als ik opnieuw een stap voorwaarts kan zetten, is dat misschien toch mogelijk. Uiteraard is het een droom om procontinentaal te kunnen koersen, maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat er nog enkele uitschieters zullen moeten komen om in aanmerking te komen voor een profcontract.”