Interview Wie is die Alberto Bettiol nu eigenlijk? Zelfs de Italiaanse wielerjournalisten konden er ons niet echt een zinnig antwoord op geven. Vreemd? “Nee, niet echt”, lachte de 25-jarige Toscaan wat later op de persconferentie. “Dat is mijn schuld! Ik heb de voorbije jaren veel te anoniem rondgefietst. Pas dit jaar heb ik de knop omgedraaid.”

Alberto Bettiol was een toptalent in de beloftencategorie. Geen veelwinnaar in het grote internationale werk, maar wel ereplaatsen bij de vleet. In 2014 – hij was toen 20 – gaf het Italiaanse Cannondale hem een profcontract. Hij ging daarna mee in de fusie met het Garmin van Jonathan Vaughters. Zelf herinneren we ons een gesprek met Sep Vanmarcke in Girona, ergens begin 2017. Sep had net de overstap van het toenmalige Lotto-Jumbo naar Cannondale-Drapac gemaakt. Hij was door Vaughters binnengehaald als kopman voor de klassiekers. “Nooit eerder was ik zo sterk omringd als nu”, kirde Vanmarcke. Hij noemde Langeveld, Van Baarle, Phinney, Mullen en… Bettiol. “Hele sterke renner. Daar gaan jullie in de toekomst nog van horen.”

Wij zijn ondertussen iets meer dan twee jaar verder. In 2017 speelde Bettiol niet zo een grote rol van betekenis in dienst van Vanmarcke. Een een lucratieve transfer naar BMC vorig jaar, deed hem ook niet vliegen. Integendeel, in de ploeg waar vorig jaar Greg Van Avermaet in het voorjaar de scepter zwaaide, vonden ze dat de Italiaan zijn talent vergooide. Ook Van Avermaet zei gisteren dat Alberto eerder van het ‘luie type’ was. Eigenlijk mocht Bettiol gewoon blij zijn dat hij van EF Education nog een aanbieding kreeg, hoorden we gisteren in de wandelgangen.

Zelfs de Italiaanse wielerjournalisten kennen je amper, Alberto?
“Ik weet het, ik weet het. Mijn schuld! Ik 2016 en 2017 was ik niet slecht, maar daarna verdween ik helemaal van de radar. Bij BMC heb ik de verwachtingen nooit ingelost. Hoe dat komt? We zijn maar mensen, niet? Meerdere dingen liepen fout. Er zijn ook veel dingen die fout kúnnen lopen. Ik ben niet de enige die zoiets heeft meegemaakt. Maar ik was na vorig jaar wel vastberaden de knop om te draaien. Er moest verandering komen.”

Wat is er dan veranderd?
“Ik ben onder meer drie kilogram vermagerd. Dat lijkt niet zo veel, maar dat was voor mij geen evidentie. Daarnaast probeer ik opnieuw mezelf te zijn. In koerstermen betekent dat – in mijn geval – aanvallen. Ik probeerde het op de Poggio in Milaan-San Remo. Ik deed het in de E3 Harelbeke. Vandaag loont het. Maar het allerbelangrijkste: het vertrouwen dat ik binnen deze ploeg krijg, dat is van goudwaarde. Echt ongelooflijk.”

In elk geval, na vandaag zullen de Italiaanse collega’s jou niet snel vergeten.
“Mijn zegegebaar (twee vingers naar de ogen, red) was een bewuste actie. ‘Zien jullie mij?’ Voortaan weten ze wel wie ik ben. Maar dat is niet kwaad bedoeld. Nog eens, het was vooral mijn fout dat ze mij niet goed kennen. Ik stond vooraf ook nergens in een lijstje favorieten. Wat wil je? Ik had nog geen koers gewonnen. Dit is mijn eerste profzege. En wat voor een? Ik geloof het nog steeds niet.”

Bettiol en Langeveld voorbij de finish – Cor Vos © 2019

Je demarreerde op de Oude Kwaremont. Een ingeving van het moment?
“Ik zat in het wiel van Greg Van Avermaet. Ik wachtte op zijn aanval, maar die kwam niet. Toen zei mijn sportdirecteur: ‘Alberto, als je de benen hebt, wacht niet te lang. Want met Kristoff, Sagan, Valverde en zo, daar zitten snelle jongens bij’. Waarop ik ben versneld. Na de top van de Kwaremont keek ik om en ik zag niemand. 28 seconden, hoorde ik in mijn oortjes. Ik dacht aan de Ronde van 2018. Aan Niki Terpstra. Die had dat ook succesvol afgerond. Dus vond ik dat ik het moest proberen. Misschien lukte het wel.”

Het was nog een eind…
“Verschrikkelijk! You know what? After 250 k’s, the music changes! De muziek verandert. Die Paterberg leek eindeloos. Alsof mijn benen elk moment konden ontploffen. Dan de weg naar Oudenaarde. Gelukkig kreeg ik af en toe bemoedigende woorden. Zoals Langeveld, die me in de oortjes riep dat de rest achter mij ook kapot zat. Dat iederéen moe was.”

Wat gaat er door je heen op dat moment, naast de pijn in de benen?
“Ik heb niet veel kunnen nadenken. Weet je, in de laatste vijfhonderd meter gaat de weg een heel klein beetje bergrop. Misschien 0,2 procent. In een peloton voel je dit niet eens, maar voor mij leek het alsof ik de Mortirolo aan het beklimmen was (Italianen zijn niet vies van een beetje overdrijving, red). Op tweehonderd meter van de streep keek ik voor het eerst om. ‘Ik ga de Ronde van Vlaanderen winnen..’ Ik kon het niet geloven. Ik kan het nog steeds niet geloven. Weet je, ook in Tocane is de Ronde van Vlaanderen niet de eerste de beste koers. Bartoli won hier. Ik ken Michele zeer goed. Tafi ook. De Ronde is ook voor ons Italianen een belangrijke klassieker. Hier voel je je als renner een ster. Zelfs de toeristen op zaterdag komen op tv. Dat kan je je niet voorstellen.”

Twee Italiaanse winnaars in Oudenaarde, gisteren…  –  Cor Vos © 2019

“Wat mogen we in de toekomst van jou verwachten? Is dit het begin van een lange reeks?
“Ik weet dat ook niet. Ik ben geen klimmer. Ik werd wel 11de in de eindstand van de Tirreno, maar de grote cols zaten er dit jaar niet in. Ik ben ook geen sprinter. Ik ben wel sterk in een kleinere groep. Ik werd al eens tweede in Plouay. Ik probeer eigenlijk alles te doen wat mogelijk is. Ik wil zelf bevestigen, maar ik wil ook de ploegmaats helpen. Mannen als Uran, waarom niet?”

“Ik wil trouwens mijn team nog eens extra in de verf zetten. Ik zag net op de beelden hoe Sebastian Langeveld in de weg reed aan de voet van de Paterberg. Ik weet hoe hard Sep Vanmarcke zich vandaag heeft opgeofferd voor mij. En al die jongens die werkten vóór de camera’s draaiden… Wat een team! En dat allemaal in dienst van een kerel die vijf jaar prof is en nog geen koers gewonnen had. Geweldig, toch?”