Rinato. Herboren. Zo stond het op zijn website www.ivanbasso.it toen de Italiaan op 8 november meldde dat hij voor twee jaar had getekend bij Discovery Channel. Het klonk als een commerciële slogan voor de herlancering van wat ooit een topproduct was. In Austin bleek snel dat dit méér is dan een holle oneliner. In geen tijd is de 29-jarige Girowinnaar getransformeerd van de bange wezel die op vrijdag 30 juni het hotel in Straatsburg langs de achterdeur ontvluchtte, tot een vent met ballen aan het lijf. In het Four Seasonshotel laat hij geen vraag onbeantwoord. Al zal de Italiaan nooit die uitgesproken mening hebben van Lance Armstrong, zijn grote leermeester en toeverlaat in bange dagen.

Er zijn de feiten waar Basso niet omheen kan. De codenaam

Birillo

in de files van de

Operación Puerto

, de grootste dopingzaak ooit die een half jaar geleden in Madrid uitbrak. Er is die fax naar

Het Festival van Mei

dat verwees naar de Giro, waarin zijn naam is vermeld. Er is het afgetapte telefoongesprek van medebeschuldigde Ignacio Labarta de avond na zijn eerste bergritzege in de Giro waarin de ex-ploegleider van Communidad Valenciana Fuentes feliciteert omdat hij met Basso en Guti (José Enrique Gutierrez) één en twee heeft. Tot daar de bewijslast die als onbewezen is beschouwd door het Italiaans Olympisch Comité dat daarom besloot dat Basso weer kan rijden. Het comité zocht alle hondenkwekers in Lombardije op en vond geen verband tussen de straathond Birillo en Basso.

Bon

.

Toch zijn er mensen als Marc Madiot (ploegmanager Française des Jeux) en Patrick Lefevere (voorzitter AIGCP) die vinden dat je nog niet op je plaats bent in het peloton.

Ivan Basso

: ,,Er bestaat zoiets als een vrije meningsuiting, maar aan alles is er een limiet. Ik kan de mentaliteit van sommigen niet veranderen. Wie nonsens vertelt, moet daarvoor de verantwoordelijkheid dragen. Als je vrij bent, ben je vrij.

That's it.

Vier maanden lang is gezocht naar mijn persoonlijke betrokkenheid. Er is geen twijfel. Ik ben niet van plan het hele seizoen na te denken over wat die of die over mij vertelt. Ik ben niet van plan om de media te dagvaarden die me bekladden. Ik verspil er noch geld noch tijd aan. Mijn carrière en de koers zijn belangrijker.''

Heb je je tijdens de Giro nooit afgevraagd waarom je toen al in Spanje werd genoemd?

,,Neen. Ik hield in de Giro een demonstratie. Maar eigenlijk was dat ook normaal met zo'n reliëf. Twee keer al stond ik op het podium van de Tour. De laatste twee ronden verloor ik in de cols amper één minuut op Armstrong. Als je het verschil kent tussen deze twee grote ronden, dan was dit de logica zelve. Sommigen zegden: Ivan is buitenaards. Hoeveel renners had je de jongste jaren samen in de Tour: Lance en ik, en heel af en toe Ullrich. Lance was weg, dus was het aan mij. Ik ben geen jongen die van de ene op de andere dag uit de lucht viel. Mijn carrière verliep tot nog toe heel logisch. Ik werd in '98 wereldkampioen bij de beloften, daarna elfde en beste jongere in de Tour, zevende, derde en tweede. Dit doe je niet met zomaar. Daarvoor heb je de benen nodig en het juiste hoofd. Dit is voor mij de beste uitleg. Voor de massa, de kenners, de fans, mijn afbrekers. Sommigen zeggen dat ik problemen had met die dopingzaak, anderen niet. Buiten de media vroeg niemand me in het gezicht, noch in Italië, Japan of de VS, hoe het nu eigenlijk zat.''

De Italiaanse sportkrant La Gazzetta dello Sport zette zich pas nog onvoorwaardelijk achter jou. Toch denkt niet iedereen er zo over. Zelfs premier Prodi beweerde dat er vraagtekens blijven.

,,Ik aanvaard dit. Een gedeelte, zo'n tien procent schat ik, twijfelt misschien nog en zal dit blijven doen. Tot na de Giro. Misschien tot na de Tour. Nadien zullen ook zij overtuigd zijn:

ok, Basso is a champion

. Ik win die mensen terug. Met resultaten. Dat is mijn grote doel.''

Hebben jij en Bjarne Riis, je toenmalige werkgever CSC, geen fouten gemaakt toen je uit de Tour werd gegooid? Ik hoorde dat je amper 25 minuten tijd kreeg om te beslissen. Anders zou de Tourdirectie ingrijpen?

,,Ik was die ochtend gaan losrijden met de ploegmaats. Bjarne belde me en sommeerde me om terug te keren. Op zijn kamer zei hij me dat er een vreselijk probleem was, dat het team beslist had dat ik beter naar huis terugkeerde. Het was alsof ik een uppercut kreeg. Om twaalf uur viel het verdict. Een uur later zat ik al in de auto op weg naar huis. Het was een ongelofelijk zotte dag waarvan ik me niet veel meer herinner. Het ging allemaal zo snel. Ik had het beter anders aangepakt. Mijn advocaat naar Straatsburg geroepen en de wereld meteen uitgelegd wat ik ervan dacht.''

Een halve dag later zat je thuis.

,,Het was ongelofelijk hard, maar als je dan je huis binnenkomt en je vrouw ziet, je dochter en de baby, dan voel je je geborgen. Mijn dochter Domitilla lachte, ik lachte terug. Dan vergeet je, desnoods voor twee minuten. Als je dan naar bed gaat, ben je weer alleen en rolt die nare film zich weer af.''

Keek je naar de Tour?

,,Met een half oog. Maar met de klank af.

Incredibele

, ongelofelijk wat ik allemaal aan wartaal hoorde uitkramen. Dan vraag je je af? Waarom? 22 jaar opofferingen, zo maar weggeblazen.''

Je moet toch ongelofelijk kwaad zijn geweest?

,,Waarom moest ik vechten? De Tour was vertrokken zonder mij. Na drie dagen zette ik mijn advocaat aan het werk. Ze hadden gezegd dat de bezwarende documenten na vijf dagen bij de Italiaanse bond zouden belanden. Ik wou snel gaan. Maar de papieren kwamen niet. Volgende week, volgende maand,

blablabla...

Ik wou zo snel mogelijk weer koersen. Ze kregen me niet gek. Na enkele dagen ging ik weer trainen. Tot zes uur lang. Dat doe je niet als je niet in het reine bent met jezelf.''

En dan brak je met Bjarne Riis, iemand met wie je een hechte relatie had.

,,We waren heel close, maar dat was normaal. Bjarne was de eigenaar van de ploeg, ik was zijn leider. We beslisten meestal samen wat we zouden doen. Het was niet moeilijk om met hem te breken. We wilden het allebei en het was de juiste oplossing. We hadden een gemoedelijk gesprek en namen afscheid met een handdruk. Na wat er was gebeurd, was onze relatie niet voldoende om een professionele samenwerking verder te zetten.''

Riis was toch de man die alles van je wist. Die maar in de achteruitkijkspiegel van zijn Piaggio hoefde te kijken om te zien hoe je je voelde?

,,Ach, verhaaltjes van de media. Als Bjarne drie uur op de motor zat, was het de dag nadien al vijf uur en uiteindelijk zeven, acht, tien uur. Hij was belangrijk, maar mijn resultaten waren de verdienste van de 68 mensen in het team.''

Armstrong en Bruyneel staken vreselijk hun nek uit voor jou.

,,Ik ben hen heel dankbaar. Ik voel me opnieuw heel gelukkig. Ergens normaal na zo'n lange tijd thuis, zonder koers, zonder ondersteuning van een team. Ik voelde meteen dat ik welkom was.''

Je relatie met Armstrong is altijd al speciaal geweest. Twee jaar geleden vroeg je midden de Tour hulp voor je zieke moeder.

,,Hij was druk bezig zijn zesde Tour te winnen. Mijn vraag was geen vraag van de laatste aan de eerste, maar wel een vraag van zijn directe rivaal. De ziekte van mijn moeder was voor mij een levensbelangrijk probleem. Ik moést het vragen. Het was sterker dan mezelf. Onmiddellijk wou hij me helpen en dat vergeet ik nooit. Mijn respect voor hem is daarom oneindig groot.''

Met jou wil Armstrong een achtste keer de Tour winnen.

,,Dat is fantastisch om dat uit zijn mond te horen. Ik wil hem niet kopiëren als leider, maar wil dat wel met zijn resultaten doen. Met Johan Bruyneel en Lance Armstrong heb ik achter mij twee rotsen in de branding. We gaan samen de Giro- én Tourzege najagen.''

Wat kan je van Armstrong leren?

,,Hij gaf in zijn leven al twee keer een demonstratie. Door weer te keren als mens na zijn kanker en door als wielrenner zeven keer de Tour te winnen. Lance was een kannibaal. Dát wil ik van hem lenen. Als je in zijn spoor zat, probeerde hij tot je eraf ging. Onverbiddelijk.''

Ik neem aan dat de ,,Operación Puerto'' je als mens veranderde?

,,Tuurlijk. Ik ben niet meer de Ivan Basso van vóór de Tour. Ik geloof niet langer iemand onvoorwaardelijk. Vroeger ging ik ervan uit dat iemand me de waarheid vertelde. Ik koester nu argwaan. Ik heb van deze donkere periode geleerd. Ze schoppen me geen twee keer tegen het achterwerk. In het leven moet je soms zonder schuld te treffen oneindig diep vallen. Om dan nadien boven jezelf uit te stijgen. Soms is het goed in de shit te zitten, op de grond te liggen en getrapt te worden. Toch één keer, maar niet het hele jaar, je hele leven. Ik heb een bijzonder rotte tijd achter de rug. Eerst verloor ik mijn moeder Nives op 48-jarige leeftijd door kanker. Deze zomer ging mijn schoonvader Aurelio dood. Nu dit. Wat een vreemd jaar. Ik won de Giro, kreeg enkele dagen voordien met Santiago een zoon en dan die affaire. Toch heb ik onder dit alles een streep getrokken. Ik doe nu opnieuw mijn job. En dat is trainen, trappen, koersen en winnen.''

Wat zal er door je heen gaan als je dan straks in Parijs met het geel staat te zwaaien?

,,Daarvoor moet ik eerst nog die trui pakken. Vraag het me dan maar. Ik vertel je dan wat leuks.''