Fin dago Ander Barrenetxea, aurpegia zorroztuta dauka. Argal dago, nahiz eta oraindik ez duten denboraldia hasi. Egiten dioten bigarren elkarrizketa omen da, oso eskertuta ageri da.
Zorionak Ander. Jauzia profesionaletara. Zeinetaz akordatzen zara momentu honetantxe, ametsa bete berri duzunean?
Batez ere nire taldearekin gogoratzen naiz. Arratiako Txirrindularitza taldean igaro dut bizitza osoa, 11 urte nituenetik orain arte. Gogoan ditut urtez urte eman ditudan pauso guztiak eta ikasi ditudan gauza guztiak.
Duela urtebete ziklista profesionala izango nintzela esango balidate…ez nukeen sinetsiko. Oso eskertuta nago familiari, lagunei, txikitako klubari eta baita Murias Enpresari berari ere, txirrindularitzaren aldeko apostua egiteagatik.
Zenbat lan egin behar izan da Euskal Herrian txirrindulari talde profesionala izateko?
Ez dakit, asko. Jon Odriozola gure gure zuzendaria lanez lepo ikusten nuen… Lan asko egon da atzean, seguru.
Behar baino gehiago agian.
Bai, bitxia izan da. Inork ez zuen hau espero. Urtean zehar notizia asko entzun eta irakurri ditugu han eta hemen. Talde batek ekipoa aterako zuela, gero beste batek… Azkenean, isil-isilean aritu direnak atera dute aurrera. Orain euskaldun guztiok talde profesional hau aupatu behar dugu.
Horretarako, zuei tokatzen zaizue lana egitea, txirrindularioi.
Hau ez da lana niretzako, sekulako poza izan da. Bat-bateko deia izan zen aukera emango zidatela esateko. Pribilegiatua sentitzen naiz, oso gainera. Talde hau sortu izan ez balitz, ez nintzatekeen profesionala izango, hori ziur izan.
Merezi al du honaino iritsi ahal izateko igaro behar izan dituzun une zail eta sufrimendu guztiak?
Bai bai, argi dago saltorik zailena emanda dagoela. Orain ikusi beharko da ea nola moldatzen naizen kategoria berrira. Mailara egokitzea da lehen helburua, eta gero gerokoak.
Jon Odriozola zuzendariak esan du ilusioa eta haize berria dakarrela zuen proiektuak. Zer zentzutan?
Nabari da taldea oso gaztea dela. Beteranoenak 26 urte besterik ez ditu. Asko ez gara oraindik profesionalak izan eta ilusioa handitu egiten du horrek. Beste txirrindulari batzuk etxeko taldera itzuli dira eta etxean korritzeak motibazio handia ematen du.
Halere, kanpoan jende asko geratu da. Euskadiko afizionatu lasterketetan maila ikaragarria dago.
Zaila da, ezin diezulako guztiei aukera eman, nik zortea eduki dut, hori behintzat esan dezaket.
Esan duzun bezala, lantalde gaztea duzue oro har, gehienek afizionatuetatik salto egingo dute lehen aldiz profesionaletan aritzeko, baina Gari Bravo edota Egoitz Garcia txirrindulari zailduak ere badituzue taldean.
Bai, nik askotan ikusi ditut biak telebistan. Orain nirekin ditut eta hori izugarria da, beraiengandik ikasi nahi dut.
Egoitzek (Garciak) ikaragarrizko postuak egin ditu Belgikako klasiketan eta Gari (Bravo) UCIproTour talde batean egon da, horrek prestigioa ematen dio taldeari.
Bi horiek taldeko buruak dira, baina besteok ere izango ditugu aukerak. Lasterketa garrantzitsuenetan eurak babestea izango da helburua, eta erasoetan eta ihesaldietan presentzia izaten ahaleginduko gara, botellinak igo, argi ibili, buruarekin jokatu…
Zeintzuk dira Murias taldearen helburuak aurten?
Txirrindulari bakoitzari prestaketa ezberdina tokatuko zaio. Niri esan didate urtea lasai hartu beharko dudala. Urtarrilera arte ikasten ari naiz eta ikasketek denbora asko kentzen didate.
Horrek zure egutegian eragina izango du, ezta?
Beno, orain dela gutxi jakin dut urteko lehen lasterketen data berdinetan Unibertsitateko azterketa finalak ditudala. Jakina, ez dut alferrik botako orain arte unibertsitatean egindako guztia, beraz, azterketak egingo ditut.
Dena den, espero dut lasterketa asko korritzea, berdin zait zer egin, poz eta ilusio ikaragarriarekin hartu dut aukera hau.
Amorebieta, Lizarra, Ordizia... Etxeko lasterketa handietan zaleen aurrean aritzea polita izango da.
Bai. Helburu nagusia etxeko lasterketak dira eta normala da, Murias enpresa Euskadikoa delako. Hala ere, espero dut kanpoko lasterketetan ere ongi moldatzea, Europa iparraldeko lasterketetan ondo moldatzea gustatuko litzaidake, probatu nahi nuke behintzat. Hango kultura ezagutu eta ikusi nahi dut, hemen ez daukagu eta halako ezaugarriak dituzten lasterketarik.
Noiztik ari zara txirrindularitzan? Zergatik ziklismoa?
Gaztetan hasi nintzen eskolan, hamaika urterekin. Zergaitia ez dakit zehatz. Asko gustatzen zitzaidan, hori bai, ilusioa beti nabarmena nuen, bestela ez nukeen hainbeste iraungo, argi dago.
Zein dira zure indarguneak txirrindulari gisa? Eta ahulguneak?
Kilometro luzeetarako lasterketetan ondo ibiltzea espero dut. Erresistentziako korredorea naiz, ez naiz batere esplosiboa. Lasterketa hasieretan gaizki pasatzen dut ihesaldiak harrapatzeko, baina kilometroek aurrera egin ahala hobeto moldatzen naiz. Afizionatu mailan kilometroak botatzen nituen faltan, ea orain ez dauzkadan soberan!
Zentzu guztietan dela etapa berria zuretzat.
Inkognita horrek kezkatzen nau, abiadurak, nibelak… 'Nolakoa da profesional maila?´ galdetu diet profesional izan direnei eta euren erantzunak harritu egin nau. Lehen karreran txirrindularitza niretzako moduko mundua ez dela pentsatuko dudala esan didate, jendea oso arin joaten delako. Baina hilabete bat edo bi barru moldatu egingo naizela eta gozatzeari ekingo diodala diote, hainbeste sufritu gabe.
Aipatu duzu Unibertsitatean ikasten ari zarela... Ingeniaritza Industrialeko ikasketak uztartu al daitezke profesional mailako exijentziarekin?
Masterra egiten ari naiz. Ikasturte hasieran matrikulatu nintzenean ez neukan aukera hau sortuko zenaren idearik ere. Masterreko irakasgai guztiak hartu nituen eta hori akatsa izan zen, ezin ukatu. Arratsalde osoak igaro behar izaten ditut Unibertsitatean, askotan hiru egun jarraian. Jakina, profesional mailan ezinezkoa da hiru entrenamendu jarraian galtzea.
Beraz, irakasgai batzuetan desmatrikulatuko naiz urtarriletik aurrera. Txirrindularitzaren aldeko apostua egin nahi dut. Aukera izugarria eman didate eta ezin diot uko egin, topera jarraitu behar dut aukera honekin. Bi edo hiru urtetan amaitu daitezke ikasketak, presarik gabe. Txirrindularitzaren ibilbidea ez dakizu noiz bukatuko den, beraz, ahal den arte gozatzen saiatuko naiz.
Jarraitzen al duzu harremanik edukitzen Lasarte-Oriarekin?
Lehen bost sei urteak hemen, herrian, igaro nituen eta gero Galdakaora joan ginen bizitzera. Han lehen hezkuntza hasi banuen ere, haurtzaroa Zubietako ikastolan egin nuen. Oraindik ere askotan nator Lasarte-Oriara, aiton-amonak eta familiaren parte bat hemen daukat eta. Harremana ez da eten.
Lasarteoriatar sentitzen naiz, egun asko pasatzen ditut hemen bizikletan ibiltzen, Galdakao inguruko errepide berdinetan aspertu eta Lasarte-Oriara joaten naiz sarri. Hemen motibazio berezia topatzen dut, errepide berriak ezagutzea polita da, Bizkaiko portuak badakit nolakoak diren eta portu berriak ezagutzea asko maite dut. Horregatik aukera ona da herrira etortzea esperientzia berrien bila.
Erdi bizkaitar, erdi gipuzkoar zarela ikusita, barkatuko didazu, baina galdera hau egin beharrean nago. Reala edo Athletic?
Egia esan ez dut futbola askorik jarraitzen, baina badakizu gure gurasoek elkarrekin jokatu zutela futbolean eta beraz ba beno, beti ikusten dut zerbait (barrez).
Han giputxi esaten didate eta agian horrexegatik, nahiago Reala.
Badago herrian Buruntzazpi txirrindularitza eskola eta ziur bertan dabiltzan gaztetxo askok zu iritsi zaren lekura ailegatu nahiko luketela. Zergatik animatuko zenituzke haurrak pedalei eragiten jarraitzera? Edota sekula probatu ez badute, hastera?
Esango nieke jubenilak diren arte lasai hartzeko ziklismoa. Preokupaziorik gabe, tripa-jaterik gabe, gozatzeagatik egin dezatela. Behin hara iritsita, erabaki dezatela zer egin. Izan ere, orain konturatzen naiz gaztea nintzenean serioegi hartzen nituela gauzak. Afizionatuetan ikusten da nork balio duen eta nork ez, bitartean, gozatzea da gakoa. Nik uste dut jendeak serioegi hartzen duela txirrindularitza kategoria txikietan, profesionalak dirudite, halaxe prestatzen direlako, ia-ia neurri berean. Nire aholkua da beste kirol batekin uztartzea eta nagusiagoa zeranean erabakitzea.
Errepidearen arriskua, erorketak, gidariekin tira-birak… Hori da txirrindularitzaren B aldea ezta?
Bai. Eta denbora asko kentzen duela bizitzako beste gauza guztietarako. Errepidean ibiltzea oso arriskutsua da eta telebistan oso albiste larriak ikusten ditugu, tira-birak, harrapaketak… Kontzientziazioan dago gakoa, eta hor denok dugu zeregina.
Amaitzeko, zer titularrekin amesten duzu? Zein da zure ametsa? Zerk beteko zintuzke txirrindularitza munduan?
Helburua lehen urtean profesional mailara moldatzea da. Urtebete igarota maila hori badaukat, kontentu egongo naiz. Bertara moldatzearekin konforme nengoke. Gustora ibilko naiz, presiorik gabe. Ametsa garaipen bat lortzea litzateke, jakina, baina horretarako asko entrenatu beharra dago eta gainera, zortea izan. Irabaztea beti da oso zaila.