Samen met zijn echtgenote Kay, zijn andere zoon Luc (26) en zijn dochter Kristie (33) stak Graeme Gilmore twee weken geleden de aardbol over, vanuit het paradijselijke Tasmanië naar Wetteren. Samantha (36), zijn oudste dochter, bleef achter. Ze is directrice van een school, en dus niet bij machte om er bijna een maand tussenuit te knijpen. Graeme, general-manager binnen een fabrieksketen, kon dat wel. ,,Nog één jaar en ik stop met werken'', pocht hij.

Graeme Gilmore is een aangename causeur, die er zelfs nog altijd in slaagt om vlot zijn woordje te plaatsen in het Nederlands. Tijdens zijn eigen carrière, bijna dertig jaar geleden toch al, verbleef hij immers in het Gentse. ,,Geloof je dat ik soms heimwee heb naar Vlaanderen?''

,,We wonen nu in Lauceston, een stad van zowat 140.000 inwoners op het Australische eiland Tasmanië. Twee kilometer van het centrum, drie kwartier rijden van de bergen, een goed halfuur van het strand. En toch blijf ik een beetje van hier. Wat wil je? We huwden in Brussel, drie van mijn kinderen werden geboren in Gent. Ik heb hier nog zoveel vrienden. Té veel zelfs om die allemaal te bezoeken tijdens mijn verblijf. Daarom nodigde ik ze zaterdagavond allemaal uit voor een stevige pint in De Karper, het café van Ronny Keisse, Iljo's pa. De vriendschap is van beide kanten overeind gebleven, stel ik tot mijn blijdschap vast. Dit is een deel van mijn leven.

(pauzeert)

Weet je, ik ben oprecht trots dat Matthew Belg is geworden...''

Het kennersoog van Graeme Gilmore volgt zijn zoon, terwijl die rondjes maalt in de nieuwe wielertempel van de Gentse Blaarmeersen, het Centrum Eddy Merckx. Zo moeizaam Matthew nog te been is, als een vis op het droge, zo soepel wentelt hij de pedalen. ,,De spil in zijn been, die op de spieren drukt, hindert hem bij het stappen, maar zodra hij in het zadel kruipt zie je meteen dat de souplesse intact is gebleven'', glundert Graeme.

Geen moment heeft vader Gilmore eraan gedacht om zijn zoon het fietsen uit het hoofd te praten na diens tweede zware valpartij. ,,Ik had er zelf na de eerste keer al het bijltje bij neergelegd'', bekent hij. ,,Ja, ook als ik pas 26 was geweest en aan het begin van mijn carrière stond, zoals Matthew toen in Herning. Op dat vlak verschillen we. Matthew is er eentje van

ik wil, ik kan, ik zal

. Hij zit met Peking in het achterhoofd. Pas dààr ligt de eindstreep van zijn carrière. Hij vindt dat hij zichzelf die volgende kans moet geven. Hij is zo vastberaden, zo volhardend. Het is moeilijk om zoiets te zeggen over je eigen zoon, maar toch: chapeau! Ik ben trots op hem.''

Ondertussen is ook zoonlief er komen bijzitten en is even poken genoeg om de plagerijtjes te laten ontbranden.

Wie van jullie twee is nu eigenlijk de beste pistier?

Matthew

(

zogezegd kwaad)

: ,,Sorry hoor, maar daar begin ik niet aan. Wil je dat dit interview snel gedaan is misschien? Laat onze prestaties maar spreken.''

Graeme (schatert het uit) :

,,Ik stond in München zowat twintig jaar met het baanrecord op de tabellen. Op een bepaalde nacht, zo tegen drieën, kreeg ik plots telefoon. Ik schrok me rot. 't Was Matthew, vanuit München.

Dad, weet je wat ik gedaan heb?

Ik vroeg hem of hij wel goed bij zijn verstand was.

Hier is het wel drie uur 's nachts!

Het kon hem niet schelen.

Dad, ik heb jouw baanrecord gebroken!

En vorig jaar reed hij in Gent met het cijfer 100 op de helm. Zijn honderdste zesdaagse. Evenveel als ik er ooit reed. Ook dààr ging hij beter doen.''

Matthew:

,,Plus een wereldtitel, olympisch brons, vier Europese titels...''

Graeme:

,,Ik heb ook Europees goud. Ik klopte toen Patrick Sercu!''

Matthew

(moppert) :

,,En ik Peppi en Kokki...''

Hoe ook, Graeme blijft een voormalige zesdaagsegrootheid die zijn eigen zoon nog nooit aan het werk heeft gezien in de specialiteit. Raar is dat.

Matthew:

,,Ken jij nóg een vader-en-zoon die allebei zesdaagsen wonnen? Mijn pa pakte dertien stuks, ik voorlopig zeventien. Destijds had je nog Rik Van Steenbergen en zijn Deense schoonzoon Palle Lyke, maar vader en zoon? Ik denk dat wij een unicum zijn.''

Graeme:

,,Gelukkig is de electronicabranche er enorm op vooruit gegaan. Internet, goedkope verbindingen... Toen ik koerste was telefoneren zo duur dat ik maar één keer per jaar naar mijn ouders in Australië belde. Met Kerstmis.

Merry Christmas,

en dat was het dan weer voor twaalf maanden. Toen ik voor het eerst naar België kwam kon ik me alleen een enkele vliegtuigreis veroorloven. Geen retourticket. Een valies, een fiets en dat was het. Een enorm risico, zeg dat wel.

(grijnst)

Ik zou het óf maken als renner, óf spoorloos verdwijnen.''

Maar toch zag u Matthew, ondertussen veertien jaar prof, nooit een zesdaagse rijden!

Graeme:

,,Het rare is dat mijn eigen vader me óók nooit zag koersen.

(herpakt zich)

Ik vergis me. Eén keer zag hij me aan het werk. In Keulen. Ik won, met Dieter Kempen. Nu, toen kostte de reis ook zo'n 1.400 Australische dollar. Ondertussen, zoveel jaar later, is die prijs ongeveer hetzelfde.''

Matthew:

,,Ik vind het echt spijtig voor mijn vader dat hij er nooit bij kon zijn, hoewel hij mijn leermeester was en altijd mijn beste raadgever is gebleven. Hij heeft natuurlijk ook zijn job. En daarbij, ik ben niet de enige thuis. Er zijn nog mijn broers en zussen. Door het herschikken van de kalender, met het WK in de vroege lente, zit er de jongste jaren ook geen Australische vakantie meer in. Jammer, maar me honderd procent inzetten voor mijn stiel én even overwippen naar de andere kant van de wereld: het viel niet te rijmen. Trouwens, ik blijf niet fietsen tot mijn veertigste, he! Toen

dad

me vorige zomer liet weten dat ze naar Europa kwamen voor de zesdaagsen van München en Gent, zegde ik meteen tegen Iljo: schrijf maar op, we zullen er goed zijn!

(cynisch)

Nu, Iljo heeft woord gehouden. Hij ís goed... Twee weken nadat mijn vader belde met het goeie nieuws, lag ík echter in de kliniek. Precies zoals acht jaar geleden.

(grijnst)

Hij mag nóg komen, maar de volgende keer laat hij me dat best niet meer weten.''

Zesdaagsen van vroeger en nu vallen nauwelijks nog te vergelijken. Is het wereldje er op vooruit gegaan?

Graeme:

,,In München ging het er nog over met de gabbers van toen. Ze vonden de stiel vroeger harder, moeilijk. Kan best, maar was het ook béter? Ik denk het niet. Wij moesten oneindig veel uren doorbrengen op de baan. Bijna tot de ochtend. Eén voet op het stuur en ondertussen de krant lezen, een babbeltje slaan. Niks te beleven. Op de tribunes alleen een handjevol prostituees en taxichauffeurs. Die kwamen niet voor ons, maar om zich te warmen. De moderne zesdaagsen leggen het accent meer op snelheid, op spektakel. Een combinatie van sport en show.

So what?

Als die sport maar goéd is. Waarom denk je dat het goed gaat met de zesdaagsen? Sorry Matthew, maar dat is lang niet alleen de verdienste van de renners maar zeker ook van organisatoren als Patrick Sercu, die begrijpen wat de mensen willen.''

Er is ook een aflossing van de wacht aan de gang. Ouderen die afhaken, jongeren die hun plaats innemen?

Graeme:

,,Er zijn er me al een paar opgevallen. Mohs, Lampater, Hester en natuurlijk de Belgen Keisse, Schets en De Ketele. Voor hen is dit een uitgelezen moment om hun kans te grijpen. Zolang het maar niet te snel moet gaan.

Don't throw people to the wolves

, zoals ze dat in Australië zeggen. Je mag ze niet voor de leeuwen gooien, in het Nederlands.''

Matthew:

,,De

ouwe mannen

kunnen ook niet blijven fietsen tot ze zestig zijn. Er moét nieuw bloed komen in de zesdaagsen. Zíj zijn de toekomst. Het is logisch dat ze zich willen bewijzen en ik weet dat ik zal afzien bij mijn terugkeer. Ik zal moeten vechten voor mijn plek.''

De wedstrijden riskeren minder gecontroleerd te zijn, wat minder naar het scenario van de groten...

Matthew (prompt)

:

,,Ja, en? Dat is toch prima!''

Je staat erom gekend dat je die jonge kerels helpt, in plaats van hun opgang zoveel mogelijk af te remmen.

Matthew:

,,Ik deel mijn hele

trukendoos

met Iljo Keisse. Waarom zouden die andere snaken me niet om raad mogen vragen? Om mijn eigen positie te verdedigen?

(maakt een minachtend gebaar)

Zo zit ik niet in mekaar. De reden is dezelfde als die waarom ik geen moment aan stoppen dacht na mijn val. Wielrennen is mijn passie, zo simpel is dat. Ik doe het ontzettend graag. Ik ben 34, mijn palmares mag gezien worden, maar toch heb ik het gevoel dat het beste nog komt. Deze blessure maakt het allemaal moeilijker maar tegelijk ook interessant. Ik weet welke weg ik de jongste maanden heb afgelegd, welke prachtige prestatie ik heb geleverd om terug op die fiets te geraken.

(met glinsterende ogen)

Het doet pijn dat ik niet aan de zijde van Iljo kan starten in de Gentse Zesdaagse, maar ik héb mijn overwinning al. Ik ben doodgelukkig dat ik stilaan terug coureur ben. Peking blijft het doel.''

Maar eerst terug zesdaagsen en het wereldkampioenschap, eind maand op Mallorca.

Matthew (bitter) :

,,Het schijnt dat ik me eerst moet bewijzen om naar het WK te mogen...''