33 jaar wordt ‘El Imbatido' (De Onverslagene) donderdag, maar hij is eergieriger dan ooit. In tegenstelling tot vorig jaar – toen hij herbegon na zijn schorsing – bouwde de Spanjaard geduldig op naar zondag. De schuchtere, onzekere Valverde is samen met ‘Operación Puerto' gestorven. Voor ons zit een zelfverzekerde vader van drie zonen (de tweeling ­Alejandro en Ivan, en Pablo) die in oktober hertrouwde met zijn Natalia.

Wat leerde je van de Amstel Gold Race, waar je tweede werd, en de Waalse Pijl, waar je zevende finishte?

‘Ik ben klaar voor ‘La Lieja' . De Waalse Pijl is een speciale wedstrijd. Ik onthoud dat ik in dertigste positie zat bij de voet van de klim en toch zevende was, vrij kort bij Henao die tweede werd. In functie van Luik wou ik geen enkel risico nemen. In de Amstel was Kreuziger al uit het vizier. Voor Luik heb je een tiental renners van hetzelfde niveau. Rodriguez, Moreno, Nibali, Henao, Sagan, Gilbert... Phil wordt mijn sterkste tegenstander.'

Sagan doet wel niet mee.

‘Ik ben blij dat hij moe is. ­Gilbert en ik hebben hetzelfde profiel, maar Sagan is nog iets anders. Het is voor mij heel moeilijk om van de Slovaak te winnen. Ik vind het nog altijd iets gemakkelijker om Gilbert te verslaan. Al is ook dat niet evident.'

De Côte de la Roche aux Faucons is er dit keer niet bij. Speelt dat in je voordeel?

‘Neen. Toen ik in 2008 een tweede keer won, was die helling nieuw in ‘La Doyenne' . Hoe lastiger het is voor we aan de Rue Saint-Nicolas beginnen, hoe beter. De vervanger, de Côte de Colonster, is langer maar minder steil. Al zit er toch een tamelijk stevige kilometer in. De scharnierhelling blijft de Saint-Nicolas. Daar gaat iedereen dood.'

Waarom zweert een ­Murciaan bij ­Luik-Bastenaken-Luik?

‘Dit is de klassieker die het best bij mijn kwaliteiten past. Als tiener droomde ik al weg toen ik Luik ontdekte. Het leek allemaal zo veraf. Mijn vroegste herinnering is het heroïsche duel tussen Vandenbroucke en Bartoli op La ­Redoute in ‘La Lieja' van 1999. Ik ben er trots op dat ik de ­eerste Spanjaard werd op een erelijst die teruggaat tot 1892. Ik kon al drie keer hebben ­gewonnen. 2007 was een ­gemiste kans. Fränk Schleck ging toen zo hard door dat hij zijn eigen doodvonnis tekende. Zelf had ik iets slimmer ­moeten koersen en vroeger ­anticiperen. Ik strandde op drie seconden van Di Luca.'

Lees het volledige interview in Het Nieuwsblad van 20 april.