40-jarige Jens Voigt: 'Ik ben nog niet klaar met de wielersport'

© EPA

Jens Voigt, de stilaan legendarische tempobeul, mag zich met zijn 40 jaar en 147 dagen de oudste telg noemen van het WorldTour-peloton. Allicht is hij in Australië begonnen aan zijn laatste campagne, maar helemaal zeker is dat niet. 'Ik ben nog niet klaar met de wielersport', zegt de Duitse wereldburger, gehuwd met een Française en vader van zes kinderen. Gisteren sleurde hij in de finale van de koninginnenrit van de Santos Tour Down Under alleszins nog op kop als vanouds.

PAUL DE KEYSER

'Wat houdt me hier? Ja, wat houdt me op mijn veertigste in het profpeloton? De vraag heeft me onlangs een volledige training beziggehouden. Ik heb daarna mijn column voor het Amerikaanse Bicycling.com gevuld met mijn erelijst van vijftien jaar profbestaan: 10 gebroken botten, tussen de 100 en 115 hechtingen en zowat 25 schroeven en nagels in mijn lijf om alles samen te houden.'Hij legt zijn rechterhand op de tafel, en toont een gigantische knobbel op de kneukel van zijn wijsvinger. 'Verbrijzeld bij een val, vorig jaar in de Ronde van Groot-Brittannië. Het trekt mijn hand nog altijd een beetje krom, zie je? Tja, een keiharde sport, dat weten we allemaal. Ik bedoel maar: voor het geld alleen doe je het niet. Het zal dus wel met passie te maken hebben.''En met het feit dat ik graag jonge coureurs om me heen heb, in de hoop dat ze soms eens luisteren naar die oude. Ik kan ze tijd besparen door te wijzen op fouten: dit werkt niet, je moet wat anders proberen. Trouwens, ik ben nog niet klaar met de wielersport. Soms kom ik voormalige collega's tegen die het zich beklagen dat ze te vroeg zijn gestopt en piekeren over een comeback. Ik wil geen bitter man zijn voor de veertig, vijftig jaar die me resten na mijn carrière.' Sorry, maar er zijn er ook die zich beklagen over het jaar teveel in het peloton.'Dat klopt. Ik moet mezelf corrigeren. Het gaat niet alléén over passie maar ook over een job. Ik heb een vrouw en zes kinderen, waarvan het jongste begin vorig jaar geboren werd. Dat brengt een hele verantwoordelijkheid met zich mee. Ik besef ondertussen dat een topsporter in een beschermende bubbel leeft, niet in de echte wereld. Kijk, jij betaalt de cappuccino die ik drink, is het niet? Val ik mijn fiets van tienduizend euro aan stukken, dan vraag ik gewoon een nieuwe. Ik ben al uitgenodigd voor een vakantie op Curaçao, met een aantal collega's. Probeer dat allemaal eens in het normale leven.' Heb je schrik om te stoppen met koersen? Is dat misschien de echte reden om er op je veertigste mee door te gaan?'Schrik is een te groot woord, maar ik besef wel dat ik voor een enorme verandering sta. Het is alsof ik al vijftien jaar aan boord zit van een trein die altijd in dezelfde richting rijdt. Straks belandt die trein aan een wissel en gaat het een andere kant uit. Na dertig jaar op de fiets wordt dat een moeilijke opgave voor mij. Ik kan van de ene dag op de andere geen advocaat of rockster zijn. In mijn eigen wereld, die van de koers, ken ik stilaan alles. Daar buiten echter niet. Verre van.' Heb je al enig zicht op een toekomst zonder fiets?'Ik hou mijn ogen en oren open. Het zou logisch zijn dat ik in de sport blijf, maar verder dan bepaalde opties sta ik niet. Mocht ik single zijn, dan zou het een stuk gemakkelijker liggen. Dan kon ik zonder zorgen het boek dicht slaan om er daarna een ander open te doen. (lacht) Weet je wat ik liefst van al zou doen? Ergens een boekenwinkeltje openen en een hele dag lezen en cappuccino slurpen. Dat kan uiteraard niet, want ik heb zes kinderen boven water te houden.' De wielersport geeft en neemt.'Meer geven dan nemen, daar blijf ik bij. Ik wil hier absoluut geen klaagzang houden. (lacht) Heb ik geen droomjob? Ik krijg geld om een ander pijn te doen. Hoe meer ik de concurrentie laat afzien door op kop te sleuren, hoe beter. Ik heb bovendien mijn Franse vrouw ontmoet dankzij de koers en ik hou er een klad goeie vrienden aan over. Thor Hushovd bijvoorbeeld was getuige op mijn huwelijk. En dan zijn er de Schlecks, Moncassin, Boardman. Hoeveel Duitsers kunnen bovendien zeggen dat ze in Colombia zijn geweest? In de States, China, Japan, Australië. Dat ze Europa in alle windrichtingen op de fiets hebben doorkruist? De wielersport opende mijn horizon. (enthousiast) De open lucht is mijn bureau. Mijn sport laat me toe om mijn demonen los te laten, om me helemaal uit te leven en als een vriendelijk mens terug thuis te komen.' Ook als je ploeg niét heeft gewonnen?'Nu gemakkelijker dan vroeger. Met ouder en wijzer te worden leer je aanvaarden dat een ander óók leeft voor zijn sport, dat die óók wil winnen. Uiteindelijk moet je carrière een perfecte cirkel zijn. Het eerste deel daarvan ben je alleen bezig met jezelf, wil je hogerop, zo goed mogelijk presteren. Daarbij verwacht je steun. In de tweede helft begin je beetje bij beetje terug te geven en zie je het als een plicht om jongeren bij te staan. Wanneer de eindbalans wordt gemaakt zou die een mooie harmonie moeten opleveren tussen geven en nemen. Ik ben nog bezig om die harmonie te voltooien. (onderzoekend) Of klinkt dit te melig?' Lees het volledige interview in Het Nieuwsblad van 22 januari

Aangeboden door onze partners

HOOFDPUNTEN

Aangeboden door onze partners

Beste van Plus

Lees meer

Meest Gelezen