Flashback naar 7 januari, anno 2010. Taverne De Melkkit in Malle. In het zaaltje achter het café vinden we Niels Albert, het gezicht verborgen onder een kleurrijke pet. Een gezicht dat op onweer staat. En als het geluid maakt, komt er één grote klaagzang uit. 'Wat kan ik hier eigenlijk komen doen? De rest heeft gelijk: dit is een anti-Albertparcours. Ik zou zondag beter vanuit mijn zetel de cross volgen. Lekker warm, met een patéke voor de neus.'Lekker cynisch natuurlijk, maar er zat wel waarheid in. Het aanzicht van de ijzige omloop van Oostmalle had het zelfvertrouwen van Albert volledig gekelderd. Tot zover het nut van parcoursverkenningen. Zijn hoofd verloor al voor het startschot weerklonk.Hoeft het dan te verbazen dat Albert deze week nog niet in Antwerpen kwam? Niet echt. Sinds vorig jaar weet hij dat verkenningen niet altijd goed doen. 'Misschien ga ik vrijdag nog eens, afhankelijk van het weer. Maar als de regen met bakken uit de lucht komt, heeft het geen zin. Dan moet ik toch weer nat in de wagen. Trouwens: hoeveel crossen per jaar verken je op voorhand? Twee. En veel nut heeft dat niet, want de ondergrond verandert toch altijd. Zeker nu: al die jeugdreeksen, dooi, en dan nog eens 25 liter regen per vierkante meter. Dat is hetzelfde parcours niet meer.'Nu is de kans wel klein dat Albert hetzelfde zou meemaken als in Oostmalle. Deze keer klinkt de commentaar van de concurrentie immers helemaal anders. 'Op het lijf geschreven van Niels', roepen ze in koor. Met dank aan die lange rechte stukken waar hij zijn power volledig kwijt kan. En waar de tijdrijder in Albert naar boven komt. Je krijgt dus de favorietenrol toegeschoven op dit BK. Behoort dat tot de traditionele psychologische spelletjes? 'Misschien, ja. Maar ik heb eigenlijk weinig zin om spelletjes te spelen. Allemaal verloren energie. Die steek ik liever in mijn voorbereiding en training deze week. Aan een psychologisch steekspel doe ik niet mee.' De concurrentie kan natuurlijk ook gewoon gelijk hebben. 'Dat kan, ja. Maar ik ga me er nu gewoon niet druk in maken. Ik denk nu niet: Ja, dit is iets voor mij. En ik ben favoriet. En ik moet het hier dit jaar toch maar doen. Neen, ben ik niet mee bezig.''Alé, in Antwerpen zijn er 10 ronden. Dus heb ik 9 kansen op 10 om te winnen, en hij één. (lacht) Alé, wat moet ik daar anders op zeggen? Dat is toch allemaal relatief? Ik rij gewoon mijn eigen koers, en we zien wel hoe dat uitdraait.'

Lees het volledige interview in Het Nieuwsblad van 7 januari