Het plaatje klopte niet helemaal, gisteren op de persconferentie in Gent. De focus van de camera's vloekte met de achtergrond. In het midden zag je de toreador van 't Kuipke - getooid in knalrood, borst vooruit. Maar op het gigantische uithangbord achter hem, dat diende als decor, was er van diezelfde toreador geen spoor. Franco Marvulli, Kenny De Ketele en Alex Rasmussen sieren de affiche. Iljo Keisse niet.De oorzaak is natuurlijk bekend. Keisse kreeg pas vorige vrijdag te horen dat hij kan deelnemen aan de komende zesdaagse. Lang nadat de affiches gedrukt werden dus. En amper elf dagen vóór de start op dinsdag. 'Ik had dan ook een dubbel gevoel toen ik het hoorde', zegt de Gentenaar. 'Enerzijds viel er een enorme last van mijn schouders: eindelijk was ik vrij, eindelijk kon ik weer koersen. Maar anderzijds werd er een nieuwe last op die schouders gegooid. De stress. Ik heb vier maanden niet gekoerst, ik heb enorm moeilijke maanden achter de rug. En volgende week rijd ik in 't Kuipke voor eigen publiek.' Je kreeg ook vorig jaar amper drie weken voor de start van de zesdaagse groen licht, maar werd toen wel tweede. Is de situatie vergelijkbaar?'Niet helemaal. Toen was ik er fysiek echt klaar voor. Ik had een hele zomer kermiskoersen gereden bij de elite zonder contract, voor Saey-Deschacht. 120 kilometer vlammen rond de kerktoren, eigenlijk de ideale voorbereiding voor een zesdaagse. Die heb ik nu niet. Bijlange niet. Ik reed geen enkele competitiekilometer sinds 7 juli. Enkel training, maar de goesting daarvoor was na die nieuwe schorsing heel ver weg. Ik fietste wel, maar niet vijf tot zes uur per dag, zoals het hoort voor een prof. Tot ik een moment bereikte waarvan ik dacht: Oké, dit maakt het enkel erger. Half september was dat. Vanaf dan begon ik opnieuw te trainen, deed ik er alles voor om klaar te zijn voor 't Kuipke. Afgelopen zondag trainde ik zelfs op de Blaarmeersen met de recreanten, en deed ik de initiatie ploegkoers met de junioren mee. Met plezier, hoor. Maar ik wist wel: hier hoor ik eigenlijk niet thuis.' Met welke verwachtingen start je dan in de zesdaagse? 'Ik heb geen doelstelling. Ik start, da's het belangrijkste. Ik ben hypergemotiveerd hoor, maar mijn doelen stel ik naargelang de wedstrijd vordert. Pas na de eerste avond weet ik hoe goed of slecht ik echt ben. Als ik een uur à bloc ga, in de ploegkoers. Maar daarna is het risico op een slechte dag natuurlijk veel groter dan als je wel in topvorm bent. Als ik dit jaar een slechte dag heb, is het als bij mijn eerste deelname aan de zesdaagse: dan sta ik stil.' Is dat je grootste vrees? Afgaan? (knikt) 'Ja. En daardoor ga ik anders moeten koersen. Ik ga niet mijn stempel kunnen drukken op de wedstrijd. Ik ga moeten afwachten, mijn momenten uitkiezen om het publiek even zot te maken. Maar ik ga de boel geen zes dagen kunnen controleren. Ik hoop dat de mensen dat ook niet verwachten, want ik kan geen wonderen verrichten.' In augustus kwam je nog als een hoopje ellende uit die eerste kortgedingzitting. Dacht je dan ooit dat je hier zou starten in Gent? 'Ik herinner me die eerste zitting nog goed. Acht internationale advocaten van het WADA en de UCI, van wie er vier uit Londen waren overgekomen. Ik kan je verzekeren: dan voel je je héél klein, hoor. Maar toen ik hun pleidooien hoorde, was ik niet onder de indruk van de argumentatie. Ik vond die van mijn advocaten sterker. En de rechter blijkbaar ook.' Men spreekt van een Bosman-arrest in de dopingbestrijding. Voel jij het ook zo aan? 'Die WADA-advocaten probeerden het natuurlijk zo te spelen in de rechtszaal. Er zijn 144 landen die deze code hebben goedgekeurd! Dat kan je niet zomaar veranderen! (haalt schouders op) Daar heb ik niks mee te maken. Ik ben naar het TAS geweest, en ik weet hoe ik daar behandeld ben. Op een uurtje ben ik veroordeeld. Zonder dossier, zonder rekening te houden met een grondig wetenschappelijk onderzoek. Dat is gewoon niet eerlijk.' De opschorting van schorsing is slechts voorlopig, op 11 april volgt een uitspraak ten gronde. Hangt die datum niet als een zwaard van Damocles boven je hoofd?'Ik kijk er niet naar uit, naar die dag. Ik zit liever op een zadel dan op dat bankje in de rechtszaal. Maar het arrest is schitterend voor ons. Heel wat argumenten van mijn advocaten (Walter Van Steenbrugge en Johnny Maeschalck, red.) zijn erin overgenomen. Ik vind dus dat het er goed uitziet. En mijn advocaten vinden dat ook. Al zal ik pas gerust zijn als de hele zaak achter de rug is.' Sowieso is het geen handige uitgangspositie om een nieuw contract te versieren. Jouw overeenkomst met Quick Step loopt eind dit jaar af. Wat verwacht je van Lefevere? 'Hij heeft nog niet veel aan mij gehad, hé. Elke keer als ik hem dit jaar belde, was het met slecht nieuws. Behalve vorige vrijdag dan. (zucht) Het droomscenario is dat ik kan blijven, natuurlijk. Uiteraard pas ik mijn eisen aan, ik weet ook wel dat mijn marktwaarde gedaald is. Het slechtste scenario is dat ik geen profploeg meer vind. Maar zo slecht is dat scenario ook niet, want met Saey en Deschacht heb ik nog altijd twee sponsors die een vangnet bieden. Gelukkig, want helemaal opnieuw beginnen, zie ik echt niet zitten. Ik ben 28 ondertussen, het moet zo stilaan gebeuren.' Besef je dat, omdat je nu vader bent en je intrek neemt in een nieuw huis? 'Dat besef was er sowieso, hoor. Al lang vóór de geboorte van Jules. Ik heb nooit zot gedaan met geld. Trouwens: dat huis heb ik nu niet gekocht, hé. Daar is het nu écht het moment niet voor.' Hoeveel heeft die hele zaak je al gekost? 'Een huis, in totaal. Wetenschappelijke onderzoeken, advocaten - die gelukkig redelijk zijn met mij -, zesdaagses die ik misliep, mijn contract bij Topsport Vlaanderen dat verbroken werd, mijn marktwaarde die daalde,... (trekt de wenkbrauwen op) Verdikke, dat zal een schoon huis zijn.' Was het dat allemaal waard? 'Als deze zaak nog tien jaar aansleept, zal ik achteraf zeggen: neen, dat was het niet waard. Ik had die twee jaar schorsing beter gewoon uitgezeten. Maar je moet teruggaan naar december 2008: toen kreeg ik een brief waarin stond dat ik positief had getest. Terwijl ik wist dat ik niet bewust doping had genomen. Dan wil je wel onderzoeken hoe dat komt, hé. En eenmaal je daarmee begint, is er geen weg terug.' Wil je dat huis ooit nog terugvorderen? 'Dat is de bedoeling, ja. Want ik weet dat ik niet schuldig ben, dat ik niet bewust een inbreuk pleegde. Dan moet er toch iemand voor opdraaien.' Wie? (lacht) 'Dat moet je aan mijn advocaten vragen.'