Sven Nys heeft een nieuwe bijnaam. Of beter: een nieuw voorvoegsel. 'De Kannibaal' is een beetje in onbruik geraakt, 'de oude Nys' is helemaal hot. In elke column komt zijn leeftijd ter sprake, in elk interview wordt hij ermee geconfronteerd. 'Een beetje vervelend', moppert de Belgische kampioen. 'En het komt allemaal door Erwin Vervecken. Sinds hij gestopt is, ben ik de oudste die meestrijdt voor de zege. Maar wat betekent dat, de oudste? Ik ben 34, jongens. Dat is toch geen leeftijd om op pensioen te gaan?'Als het aan Nicolas Sarkozy lag zeker niet. Maar toen het in oktober wat minder ging, wezen veldritwijzen toch consequent op zijn leeftijd. De explosiviteit botte af, de slechte dagen werden frequenter, kortom: er kwam sleet op. Tot die heilige dag op de heilige berg. Nys grijnst: 'Hoe lang is het geleden dat er iemand een minuut wegreed, zoals ik op de Koppenberg? Van het WK misschien, met Stybar. Maar voor de rest is het een rariteit. Je kan dus niet zeggen dat er sleet op zit.' Niels Albert is tien jaar jonger. Streelt het dan je eergevoel als je twintig seconden terugpakt op hem, zoals in Ronse? (knikt) 'Weet je: het is leuker om als gevestigde waarde een jong talent te verslaan, dan omgekeerd. Want de druk ligt altijd bij de jonge gasten. Zij moeten van mij afgeraken. Zij moeten de dominantie doorbreken, dat is de rode draad van het seizoen. Als ik daar af en toe een stokje voor steek, dwingt dat heel veel respect af. Heel maf: ik word er zelfs populairder door. Ik heb nu meer supporters dan toen ik 30 crossen won per seizoen.' In jouw tijd was Mario De Clercq de oude rivaal. Die zei onlangs: hoe ouder een crosser wordt, hoe nijdiger. Klopt dat? 'Niet echt, denk ik. Dat heeft meer te maken met karakter. Mario is buiten de sport een heel aangename mens, maar in competitie was hij heel nijdig. Hoe langer de winter duurde, hoe minder ik hem kon verdragen. Want hij had maar één doel: mij verslaan. En daarvoor ging hij los door een muur. Als hij met een fiets moest gooien, dan gooide hij met een fiets. En als hij met uitspraken de boel in brand kon zetten, dan deed hij dat ook. Hij was daar wel briljant in, hoor. Want uiteindelijk is hij deels in zijn opzet geslaagd.' Ben jij dan nu niet, als oudste, de meester van de psychologische spelletjes?(grinnikt) 'Nee, zo zit ik niet ineen. Ik ben er wel beter tegen gewapend dan vroeger. Een voorbeeld: voor de start op de Koppenberg komt Niels naar mij en voelt aan mijn tube. Hoe hard stade gij, man?, vraagt hij. Terwijl mijn tubes écht slap stonden, hé. Ik dacht direct: gij gaat hier niet met mijn voeten spelen hé, manneke. Maar vroeger zou ik nooit zo gereageerd hebben? Dan had ik gedacht: Miljaar. Is dat echt? Zou ik er nog wat uitdoen? Dan verandert die koers volledig door één zinnetje, terwijl die 20.000 toeschouwers daar totaal geen benul van hebben.' Hoe komt het dat je nog niet mentaal opgebrand bent? Je hebt toch al een lange carrière achter de rug? 'Ik ben gewoon verslaafd aan het leven van een topsporter. Mijn lichaam pijn doen, met de voeding bezig zijn, aan details werken,... Dat vind ik enorm boeiend. De prestatie is de beloning voor al dat werk. Maar het werk zelf vind ik ook fantastisch.''Daarmee zal ik het het moeilijkst hebben als ik stop. Het zwarte gat betekent voor mij niet dat ik niet weet wat ik zal doen. Ik ga wel moeten afkicken van het leven als topsporter. Ik ga de gedachte moeten loslaten dat ik bij elke beweging rekening houd met mijn lichaam. Vijf meter naast de winkel parkeren in plaats van vijftien, een deca'tje drinken in plaats van echte koffie, 's nachts water halen om de volgende dag zeker niet gedehydrateerd zijn, enzoverder.' Benjamin Franklin zei ooit: 'We stoppen niet met spelen omdat we oud zijn, we worden oud omdat we stoppen met spelen.''De nagel op de kop. Je moet altijd een stukje kind blijven om van het leven te genieten.' Lees de rest van het interview in Het Nieuwsblad van 13 november!