'Daar zat ik, op dat stoeltje. Ik was al vrijgesproken, hé. Maar eens je op dat stoeltje zit, telt dat niet meer. Dan denken die mannen voor jou: Ha! Weer één van de zovelen. Sowieso positief.'Iljo Keisse heeft het over 1 juni jongstleden, de dag dat hij naar Lausanne moest. Op dat moment was hij al vrijgesproken door de Disciplinaire Commissie van de Belgische Wielrijdersbond, reed hij weer rond als volbloed renner in Quick Step-tenue. Maar het WADA - Internationaal Antidopingagentschap - vond dat maar niks. Het tekende beroep aan tegen de vrijspraak bij het TAS - het Internationaal Sporttribunaal. En daarom moest Keisse op het stoeltje.'Om me te verdedigen, heet dat dan. Maar mijn enige verdediging was het feit dat ik daar was. Luisteren, daar deden ze niet aan mee. Er was zelfs geen dossier van mijn zaak. In België was dat zó'n pak (houdt zijn handen 20 cm van elkaar, red.), in Zwitserland bleef daar zoveel van over (knijpt zijn vingers 2 mm van elkaar, red.). Vijf officiële documentjes, dat was het. Alle wetenschappelijke verslagen die mijn onschuld bewezen, waren simpelweg niet voorhanden. Er was geen dossier dat tot mijn vrijspraak leidde.'Kreeg je ook de kans niet om dat uit te leggen?'Toen mijn advocaten begonnen over dat vervuilde voedingssupplement, vielen ze in Zwitserland compleet uit de lucht. Nooit van gehoord. Het was alsof we helemaal opnieuw moesten beginnen. En na een uurtje vonden ze het wel genoeg geweest. Voor een zaak waar in België tien maanden onderzoek was gevoerd, hé! Ik verzeker je: ik was in staat om de boel af te breken. Johnny Maeschalck, mijn ene advocaat, had ons vooraf al gewaarschuwd: Bij het TAS weet je nooit hoe je buitengaat. Maar mijn andere advocaat, Walter Van Steenbrugge, was totaal verbouwereerd. Zo'n gevoel van onrecht heb ik in mijn hele carrière nog nooit meegemaakt, een rechtstaat totaal onwaardig, zei hij.'De nieuwe schorsing begin juli kwam in België als een donderslag bij heldere hemel, maar voor jou dus eigenlijk niet.'Het was toch nog een serieuze patat, hoor. Ik zat in de Ronde van Oostenrijk, de laatste stap om mijn conditie weer helemaal op punt te krijgen. En dan kwam dat bericht. Baf. Ik barstte in tranen uit.'Was dat niet de klop te veel? Nadat je in november werd vrijgesproken, zei je al dat je op het tandvlees zat.(denkt even) 'Het ís te veel, hé. Al lang. Er zijn momenten geweest waarop ik dacht: Ik stop ermee. Maar nu heb ik nog iets om naar uit te kijken. Volgende week, op 19 augustus, komt mijn zaak in kortgeding voor in Brussel. De uitspraak volgt eind deze maand. Als dan wordt beslist dat mijn recht op verdediging geschonden is, kan ik weer koersen. (zucht) Als we geen gelijk krijgen, wordt dat allicht de patat te veel. Al mijn hoop rust dus op de schouders van die rechter.'Heb je nog vertrouwen in de rechtspraak? Na alles wat er gebeurd is?'In de Belgische wel, ja. Hier hebben ze tenminste hun werk grondig gedaan. Maar op het TAS... Het strafste is dat ze me in principe nog te weinig gestraft hebben. Ze zeggen dat ik al elf maanden van de twee jaar stil lag, maar dat is helemaal niet waar. Vanaf mei 2009 was ik alweer renner, vijf maanden na de positieve test. Ik was individuele liefhebber weliswaar (bij Saey-Deschacht, red.), maar ik had een vergunning. Dat wisten ze daar in Zwitserland niet, hoor. Nu ja, ik ga niet aan hun deur gaan bellen om te vragen of ik nog een paar extra maanden krijg.'Je vader zei begin juli: 'Zelfs wie onschuldig is, heeft nog een advocaat nodig.' Is dat niet enorm frustrerend?'Zelfs als je 4.000 procent onschuldig bent, veroordelen ze je nog. Zo is de antidopingstrijd voor het TAS geworden. Het is niet eerlijk meer, niet objectief. Het draait niet meer om schuld en onschuld, het draait gewoon om zoveel mogelijk renners pakken. Pas op: ik ben altijd voor een strenge dopingstrijd geweest. En ik blijf erbij: wordt zwart op wit bewezen dat je vals speelt, dan moet je aan de kant. Maar elke zaak is verschillend, en dat vergeten de mensen van de dopingbestrijding. Het kán gewoon niet dat iemand zoals ik, waarvan wetenschappelijk bewezen is dat de positieve plas komt van een vervuild voedingssupplement, even hard gestraft wordt als een epozondaar.''De situaties zijn soms ook zodanig absurd dat het niet meer realistisch is. Vorige week ging ik met mijn vriendin An-Sofie naar Frankrijk. Je kent dat wel: weg met de auto, niks reserveren, stoppen op een plaats waar het mooi is,... Tot ik me plots bedacht: Shit, dat is een probleem voor mijn whereabouts. Het wordt gewoon geschift.'Heb jij nog wel zin om te koersen?(lacht) 'Ondanks alles wel, ja. De slechte kanten beginnen me meer en meer tegen te steken. Maar de mooie kanten blijven even mooi. Een beetje show geven met een stomme rugnummer op mijn trui, is het liefste wat ik doe. En datgene wat ik goed kan.''Bovendien: ik word er eind dit jaar 28. We gaan verhuizen en mijn vriendin is zwanger. Begin november komt er ne kleinen; ik besef dus dat het nu moet gebeuren. Er is maar één weg: vooruit.'Maar je contract bij Quick Step loopt eind dit seizoen wel af.(zucht) 'Ja. Daarom wil ik die laatste maanden per se nog koersen, want dit jaar kon ik nog niet zoveel bewijzen. Door die sleutelbeenbreuk in de lente vooral. En nu lig ik eigenlijk weer in de lappenmand, met een ontsteking aan de achillespees. (zucht) Ik hoop dus op een beetje goodwill van Lefevere, op nóg eens een nieuwe kans. Want van het buitenland zal het niet meer komen. Nu ja, één voordeel heb ik alvast bij Quick Step: ze weten hoe graag ik de boel eens in friet wil rijden.'