Al snel in het gesprek ruimt Stijn Devolder een eerste misverstand uit de weg. 'Natuurlijk train ik met een hartslagmeter. Het is niet het enige wat ik lees over mij dat niet klopt.' Nooit wordt het nadien een monoloog maar toch laat de tweevoudige winnaar van de Ronde van Vlaanderen heel even in zijn ziel kijken en neen, de benen zijn misschien goed, maar het gemoed is minder. 'Ik ken mijn plaats en ik aanvaard de druk, maar een beetje meer rust was welkom geweest.' Dit is je belangrijkste week, nu al voor het derde jaar op rij. Hoe lang ben je hier al mee bezig? 'Na deze Ronde van Vlaanderen zal ik al aan de volgende denken. Ik kan het niet helpen, dit is mijn wedstrijd. De Ronde is mijn eerste herinnering aan de koers: ik kom niet uit een wielerfamilie, maar de dag van de Ronde van Vlaanderen zat iedereen aan de koffietafel en keek naar tv. Dat zal mij altijd bijblijven.' 'De specifieke voorbereiding op de Ronde begint na het seizoen. In eerst instantie rijd ik op het vlakke, puur in uithouding. Pas na de eerste ploegstage in januari begin ik op de hellingen te trainen. Tests? Soms wel, maar ik vind dat tests een vertekend beeld geven: renners die 100 watt meer kunnen duwen dan een topper, worden soms in een kermiskoers als eerste gelost. Het kan wel helpen om te zien waar je zelf staat. Ik heb ooit met SRM getraind (een toestel dat het vermogen meet, red.), maar ik behelp mij nu met een hartslagmeter en daar voel ik mij goed bij. Ja, ik heb het laatst ook gelezen dat ik mij daar niks zou van aantrekken, maar dat klopt niet: ik blijf tot en met december netjes onder mijn overslagpols en die ligt tussen 175 en 180.' Manager Patrick Lefevere ergerde zich vorige week aan jouw training. Jij deed de ploegtraining drie dagen na elkaar waardoor je zware benen had in de week. 'Ik train veel, omdat ik dat ook nodig heb, maar ik weet niet hoe de anderen trainen. Er zijn er die zeggen dat ze niet trainen, zoals Oscar Freire, maar wat moet je daarvan geloven? Ik zit nu eenmaal graag op de fiets en ik ben een trainingsbeest. Sinds het begin van de trainingen heb ik alle dagen op de fiets gezeten, behalve op Kerstdag en Nieuwjaar.' Zorgt de Ronde voor stress? 'Ja. Ik slaap wel goed, ik slaap eigenlijk altijd goed, maar ik voel de stress komen. Ik beleefde de Ronde nu al een paar keer per dag in mijn hoofd. De weken vanaf Kuurne over de Tirreno tot Waregem heb ik het nieuwe stuk van de Ronde van Vlaanderen bijna dagelijks gereden. Ik zal ook zonder pijltjes niet meer fout rijden. De Ronde van Vlaanderen is een koers waarin je supergeconcentreerd moet zijn. Mentale frisheid speelt een zeer grote rol en parcourskennis is van levensbelang. Dat geldt ook voor Milaan-Sanremo en ik die ene keer dat ik die heb gereden had ik totaal geen idee wanneer de Poggio zou komen. Dat frustreerde mij enorm. In De Ronde weet ik waar elke steen ligt.' Hou je er rekening mee dat je ook niet kan winnen? 'Die twee die ik al heb gewonnen, nemen ze mij niet meer af en ooit komt de dag dat ik niet win. Er zijn maar een handvol renners die de wedstrijd drie keer hebben gewonnen (Achiel Buysse, Fiorenzo Magni, Eric Leman en Johan Museeuw, red.). Het record is geen obsessie, maar ik denk er af en toe aan, alleen niet bij de start.' Tactiek is voor de avond voordien, maar de grote lijnen liggen toch al vast? 'We hebben één grote kopman en dat weten we een jaar op voorhand: dat is Tom Boonen. Daaronder staan Chavanel en ik als kanshebbers, maar met de taak om zich in de finale op te offeren voor Boonen.' Is het te simpel om te zeggen dat je er vorig jaar op kousenvoeten vanonder bent gemuisd vóór die finale, waardoor de ploegtactiek op de schop moest? 'Het was een ingeving van het moment. Maar het was niet er van onder muizen hoor. Tot het moment dat ik wegreed, heb ik gewerkt voor Tom. Ik voelde dat ik goede benen had en ik raakte meteen weg en ik bleef weg. Maar nooit heb ik op voorhand bedacht: op de Eikenmolen rijd ik weg. Ik ken wel alle plekken die mij liggen en deze nieuwe finale biedt ook mogelijkheden. Uiteindelijk is ook deze Ronde een slijtageslag en dat ligt mij wel.' Wat hield dat werken voor Tom Boonen in? 'Ik heb Tom twee keer afgezet aan de Koppenberg en vorig jaar heb ik na de Koppenberg tot de Valkenberg het gat toegereden op de vroege vluchters. Het stuk van de Valkenberg tot de Eikenmolen heb ik mij weer in de groep gezet en dan ben ik weggesprongen. Natuurlijk voelde ik mij toen ongelooflijk sterk. Ik reed elke helling op met overschot en op die momenten ontstaat de gedachte dat je kan wegrijden.' Jij zegt dat je dit jaar al in elke koers al wel eens de gas hebt opengedraaid, maar de buitenwereld zegt: we zien Devolder niet. Wat is het nu? (zucht) 'Hoe meer je hoort en leest dat ze je niet hebben gezien, hoe meer druk en hoe nerveuzer dat je wordt. Vorige week stond de dag van Harelbeke bij jullie in de krant dat Patrick Lefevere vond dat ik een probleem zou hebben als ik de Ronde niet zou winnen. Ik had dat niet gelezen, maar Allessandro (Tegner, de perschef, red) had mij iets verteld en toen ik mijn vrouw net voor de start zag, wist ik meteen dat het zwaar was aangekomen. Zij wilde niks zeggen, maar ik zag dat ze nerveus liep en ik wist ook waarom, maar zij wist niet dat ik het wist. Gevolg: we hebben niks gezegd en we liepen allebei op ons ongemak.' Stap je dan op Lefevere af en vraag je hem om uitleg? 'Neen, dat heeft geen zin. Het is elk jaar van dat. Die druk komt en blijkbaar ben ik inderdaad het type van wie de mensen eerder het negatieve dan wel het positieve onthouden. Binnenin zeg ik weleens: godverdomme, 't is weer van dat. Maar goed, dit is misschien mijn lot. Ik win de Ronde, maar aan het einde van het jaar herinneren de mensen zich mijn Tours die niet goed waren.' Wat is dat eigenlijk in die Tour? Recupereer jij niet goed? 'Toch wel, maar die twee keer had ik een slecht gevoel. Misschien kan ik die stress geen tweede keer verwerken in één seizoen, maar die eerste Tour zat ook echt alles tegen. Ik ben ziek begonnen, ik wist nauwelijks iets af van het parcours en elke dag koerste ik nerveus. Op een dag stuikt je kasteel in.' Zoals de grote baas Lefevere jou aanpakt, is dat de ideale manier? 'De baas is de baas. (denkt na) Ik heb iemand nodig die mij vertrouwt en die mij mijn gang laat gaan. Ik ben daar gevoelig aan. Ik weet niet of dit mij kan motiveren. Bij mij past eerder de zachte aanpak, ik heb meer een schouderklopje nodig, maar het is niet aan mij om dat aan de baas te zeggen. Het ligt niet in mijn aard om zelf naar iemand toe te stappen, dat komt door mijn verlegenheid.' Zou het niet kunnen dat je door die verlegenheid ook minder wint? 'Dat denk ik wel. Ik doe snel een stap opzij voor iemand anders. Als prof heeft het een tijd geduurd voor ik mijn plaats opeiste. Wie te braaf is in de voorjaarskoersen, rijdt geen prijs, maar ik heb inmiddels geleerd hoe ik mijn schouders moet zetten. De dag van de Ronde van Vlaanderen ben ik een ander mens en gaan de anderen opzij.' Hoe is de band tussen Patrick Lefevere en jou? 'Toen ik mijn eerste Ronde won, is hij met een geschenk op bezoek gekomen bij mij thuis. Dat was een schilderij van mij dat hij op de Koppenberg had gekocht en het hangt nog steeds in mijn woonkamer. Patrick Lefevere is de baas en de baas is soms kwaad op zijn werkvolk en omgekeerd ook. Het is wel geen fabriek waar wij in werken, maar het principe blijft hetzelfde: in zekere zin blijf ik een arbeider.' Mensen die het kunnen weten noemen jou een soort Cancellara: een alleskunner en een hardrijder met een grote motor. 'Misschien kan ik meer dan ik tot nog toe heb getoond en misschien komt dat er nog uit. Ik ben nog niet dood en ik kan nog veranderen.' De extraverte Boonen word je natuurlijk nooit. 'Neen, dat denk ik ook niet, maar net dat maakt ons zo complementair. Tom is plus, ik ben min.' En als één van beiden wint, had de andere ook kunnen winnen. 'Ja. Dat is zo. En dan denken de mensen dat het tussen ons niet botert, maar ik kan mij niet herinneren dat ik een meningsverschil met Tom Bonnen heb gehad. Van in het begin wordt gezegd: Devolder zou beter niet samen koersen met Boonen, maar van het eerste jaar is alles perfect verlopen. We winnen twee jaar na elkaar twee grote klassiekers op rij.' Maar Boonen wil zo graag de Ronde van Vlaanderen winnen. 'Hij heeft ze al twee keer gewonnen. Hij kan mederecordhouder worden in Roubaix, ik in de Ronde.' (lacht) Is er meer concurrentie? 'Er zit één Superman bij, Cancellara, en hij heeft nu zijn kleine broer mee, Breschel. Ik weet dat de Ronde iets speciaals is, maar die twee zijn wel schrikaanjagend goed.' Lefevere beweert dat jij de Ronde vorig jaar niet had gewonnen zonder je ploeg. 'Dat weet ik en ik beweer nog steeds dat ik wel had gewonnen zonder de ploeg. Voor ik demarreerde had ik voor de ploeg gewerkt. Ik was de sterkste en ik had braaf al mijn werk gedaan, voor ik wegreed. Toen ik nog niet bij de ploeg reed - in het kampioenschap van België in 2007 - was het Devolder tegen Quick Step en toe heb ik ook gewonnen. Als ik mijn dag heb.... Ik kan hem niet oproepen, want ik heb nog maar drie van die superdagen gehad: een keer Kampioen van België en twee keer de Ronde Van Vlaanderen. Maar als ik mijn dag heb...., dan mogen ze van ver komen.' Van Devolder wordt ook gezegd: of hij rijdt te rap, of hij rijdt te traag. 'Ik heb geprobeerd daar iets aan doen, maar blijkbaar lukt dat niet. Maar moet ik nu beschaamd zijn omdat ik voor elke superdag, tien mindere dagen heb in plaats van elf middelmatige? Ik kies dan voor de superdag en die winst in de superkoers.'