We spreken af in Bistrot Tartine, met uitzicht op de hagelwitte jachten van de gegoeden der aarde, kriskras door mekaar gegooid aan de Port Hercule, hartje Monaco. Een knusse keet, waar ook Philippe Gilbert al eens komt. Het miezert echter aan de Azurenkust, met sombere wolken die slechts sporadisch een streepje blauw doorgang verlenen. Is het dat nu, Monaco? Een wirwar van kronkelende straten, gehaaste luxesleeën en mensen die diep in hun kraag gedoken de kortste weg zoeken naar de warmte van hun appartementje. Uiteraard kan hier een centje belastinggeld opzij worden gelegd, maar toch. 'Mijn vorige appartement was best chic, maar 's nachts ging het de hele tijd van wàà-wààw', bootst Tom Boonen brullende motoren na. 'Nu hebben we iets gevonden aan de andere kant van de berg. Een klein baantje met bootjes, een rots en kleine restaurantjes. Na negen uur komt daar geen kat meer. We kunnen niet schoner zitten.' Waarom ben je dan eerst weggegaan uit Monaco? Tom Boonen: 'Niet omdat ik het kotsbeu was. Lore zag het niet meer zitten en wilde liever terug naar haar familie in de Kempen. Maar uiteindelijk was zíj het die opperde om toch maar weer naar Monaco te gaan. We zitten hier wel niet in den bak, hé! Akkoord, wie er voor het eerst komt, loopt verloren met al die straatjes, trappen en liften. Als je hier thuis bent, wordt het ontzettend gezellig.' Wanneer beslisten jullie om terug te keren? 'Pas in december, toen het weer in België zo ellendig slecht werd en slecht blééf. Eerst wilde ik iets huren in Spanje, voor een maand of twee. Uiteindelijk leek ons dat niet zo'n goed idee. Waarom dan niet gewoon terug naar Monaco en een eigen nestje in het zuiden? We kenden er ondertussen de nodige mensen en wisten waar we moesten zoeken. Vandaar dat de klus heel snel was geklaard.' Geraak dit mierennest maar eens buiten met de fiets zonder overhoop te worden gereden. (protesteert fel) 'Vergeet je niet dat Monaco hét verzamelpunt is van de wereldklasse! We zitten hier godverdomme met dertig man op een kluitje. Pozzato, Steegmans, Gilbert, Hushovd, zelfs Rebellin nog en noem maar op. Als je spreekt van kwaliteitstraining: deze ochtend hebben we nog de Poggio gedaan. Dat is juist drie uur rijden. Doen we verder tot de Copa Berta, dan wordt dat vijf uur. Zelfs Formule 1-piloot David Coulthard pikte al een keer of twee aan. Jaja, die mannen fietsen ook allemaal.' Zorgde Lore ervoor dat je bedje gespreid lag toen je thuiskwam van de Ronde van Oman? 'Voor het grootste deel wel, al heb ik zelf ook nog een week met dozen gesleurd. Het is immers niet zo gemakkelijk om met alles rond te rijden.' Lore Van de Weyer: 'We staan nog niet effen, hoor. Het blijft heen en weer draven met alles en nog wat. Maar goed, zodra alles op zijn plaats staat, zie ik niet in waarom we ons hier niet thuis zouden voelen. Kennissen genoeg in de buurt. Als Tom weg is voor de koers, zal ik wel eens overspringen naar België. Voor het overige wil ik ervan profiteren om mijn talenkennis op punt te zetten. Eerst mijn Frans te goei en daarna Italiaans. We zitten vlak op de grens, hé!' Tom: 'Zelfs België is bij manier van spreken niet ver weg. De Carrefour hier, dat wil je gewoon niet weten: álles hebben ze! Van Japanse specialiteiten tot een gamma van zestig Belgische bieren en de sausjes van Devos-Lemmens. Daarvoor moet je het alleszins niet laten, hoor!' Zegt de man die zich bekeerde tot een macrobiotisch dieet en er op die manier vijf kilo af gooide. 'In vergelijking met de seizoenstart van vorig jaar! Ik sta nu echter drie kilo zwaarder dan tijdens het wereldkampioenschap van vorige herfst in Mendrisio. Door te koersen gaat er altijd weer wat af. (grijnst) Elke scheet die ik laat is wereldnieuws in Vlaanderen. Je mag dat allemaal niet overdrijven.' 'Ik ben absoluut niet zo fanatiek bezig als Dirk Baelus, de Arendonkse ex-cafébaas en triatleet die me een en ander leerde qua voeding. Die jongen krijgt verdorie migraine als hij suikers eet! Ik moet opletten dat ik niet te gevoelig wordt. Een triatleet doet per jaar misschien drie à vier keer aan zware competitie. De rest van de tijd kan hij zijn lichaam laten herstellen, netjes bij hem thuis. Ik daarentegen vertoef misschien tweehonderd dagen per jaar op hotel en kan geen vier uur per dag bezig zijn met mijn voeding.' Je eet desondanks niet normaal. (grijnst) 'Ik eet wél normaal, want dat is het geworden. Een automatisme, meer nog dan vroeger. Ik verdraag geen vetzakkerij meer, zo simpel is het. Groenten, fruit, kip, af en toe toch nog een stukje vlees. Zonder al te extreem te wezen, want het is belangrijk dat je ook je hoofd eens wat gunt. Eet ik echter iets uitgesproken vet, dan riskeert het wel een hele nacht grommel-grommel te doen in mijn buik.' 'Zo nieuw is dat niet. Ik weet nog toen ik drie jaar geleden de groene trui won in de Ronde van Frankrijk. Drie weken lang had ik stipt op mijn eten gelet, zonder me iets te permitteren. Thuis vond ik dat ik een frietje had verdiend en dat ik ook een pintje mocht drinken. Twee dagen later had ik een maagontsteking.' Is er in jullie appartement plaats voor koers? Die geciteerde groene trui, bijvoorbeeld? (lacht) 'Die is net op weg naar hier. Samen met mijn regenboogtrui van Madrid. Ik heb in de Tour ook het geel gedragen en de witte trui van beste jongere. Die klassementen heb ik echter niet gewonnen, dus vind ik niet dat ik het recht heb om ze in mijn living aan de muur te hangen. Mijn kasseien van Parijs-Roubaix hebben wél een plaats gekregen, net als een trofee van de Ronde van Vlaanderen, die van de Sportpersoonlijkheid en die van Sportman van Mol. Je lacht? Ik vind dat gewoon mooie kunstwerkjes. De diamantjes die ik ooit kreeg als premie zijn verwerkt in juweeltjes en weggeschonken aan alle vrouwen in mijn leven: ons moeder en Lore.' Je bestempelde jezelf onlangs als een heuse wereldburger. Monaco, Mol, het maakt allemaal niet zo veel uit. 'Dat is ook zo. Ik durf nu nog niet te zeggen waar ik terechtkom na mijn carrière. Ik ben graag thuis, maar die thuis kan overal zijn. Laat me zelf mijn programma opstellen en ik ga echt voor alle vreemde, verre koersen. De Tour Down Under, Qatar of Oman, Californië en de Ronde van Langkawi, waarom niet? Wij hebben het in België altijd over de Omloop en Kuurne en de bakermat van de koers die we zouden zijn. Let wel, dat zíjn prachtige wedstrijden maar heus niet de enige. In Oman organiseerden ze vorige maand voor de eerste keer en die mannen deden dat prima. We beelden ons in dat wij de vader zijn van het wielrennen. De koers is echter niet alleen van ons, maar van de hele wereld.' Is je blik dan verruimd? 'Geef mij als het past maar een speciaal reisje. Meer heb ik niet nodig. Is dat ooit anders geweest? Vroeger stond een vakantie gelijk aan een week platte rust, eten en drinken. Dat is voorbij. Als het aan mij ligt, ga ik nu trekken. De rugzak op de rug en wég. (grijnst) Lore is echter niet zo sportief. Ik kan haar één dag meetrekken, maar dan houdt het op.' Een deel van je ervaring heb je neergepend in een aantrekkelijk boek: 'Het ultieme wielerhandboek van Tom Boonen'. 'Ik krijg via-via nogal wat mails van mensen die pas met de fiets beginnen rijden en van rennertjes die me om raad vragen. Toen manager Paul De Geyter me voorstelde om een en ander in een boek te gieten, vond ik dat direct een goed idee. Het werk is echt iets van mij, al omvat het van alles wat. Dingen die goed zijn voor mij, zijn het daarom nog niet voor een ander. Daarom geef ik ook geen schema's en druk ik de mensen op het hart om er eerst alleen op uit te trekken en zélf te ondervinden wat fietsen is. En vooral: doe het voor het plezier. Veel jongeren worden door hun omgeving gepusht om alleen maar te koersen. Ik vind: ze moeten blijven spélen. Voetbal, basket, volleybal, wat dan ook. Ze hebben tijd genoeg om zich specifiek toe te leggen op de fiets.' 'Je bent goed, maar je bent nog geen prof? Gedráág je er dan ook naar! Wie zich voorbestemd voelt om een grote coureur te worden, is gedoemd om te mislukken. Ik had het vroeger ook vaak dat ik per se een koers wilde rijden, ook al goot het water. Blijf maar binnen, zei mijn vader dan. 't Is volgende week nóg koers. Voilà!' Voor echte memoires van Tom Boonen is het nog een beetje vroeg? 'Na mijn wereldtitel verscheen al een boek, met het verhaal van mijn eerste luik als wielrenner. Een heel leuk werk maar een biografie was dat niet. Wie weet komt die er ooit wel eens, met alles wat ik heb meegemaakt in het peloton. Maar zeker niet nu. Een biografie schrijf je als het allemaal achter de rug ligt. (droog) Ik ben nog altijd bezig.'