Tom Boonen hanteert zijn agenda met de nodige improvisatie. Niet als het gaat om trainen of koersen weliswaar. Al na twee dagen in de Ronde van Qatar hadden zijn collega's het over de opvallend soepele pedaaltred van de wervelwind uit Mol en zijn mager getrainde silhouet. Die had weer niet stilgezeten tijdens de winter. En het was pas begin februari. Hij zou zijn conditie tegen de Ronde van Vlaanderen ongetwijfeld nog wat verder opschuiven in de goeie richting.

Mamma mia!

Dat is één Boonen. De andere geeft tijdens de Ronde van Oman rendez-vous voor een koffietje op het terras van Al Hush (Het Kasteel), het meest luxueuze hotel van het drieluik in Barr Al Jissah. Hij verzet die afspraak met een smoes naar de dag nadien om dan op het afgesproken uur lekker te liggen soezen op zijn donzige bed. De perschef van Quick Step moet hem uit zijn dromen bellen of het wordt niks met dat beloofde interview. Een mens is dan geneigd om zijn voorhoofd te fronsen. Tot Boonen de zandman uit zijn ogen heeft gewreven en ronduit begint te babbelen. Drie kwartiertjes later is het hem weer allemaal vergeven en is hij opnieuw het

Tommeke, Tommeke Boe-ene!

dat zo warm wordt bezongen door de Vlaamse wielerfan. Een mens van vlees en bloed, met sterke en minder sterke kantjes. Je kan er kwaad op zijn, maar niet kwaad op blíjven.

Wat moeten we met de Tom Boonen van 2010? Je zou minder sprinter worden maar meer tijdrijder en meer aanvaller. Op die manier pas je in geen enkel vakje meer.

(korzelig want nog niet helemaal wakker)

'Wel, zwijg er dan over! Waar is het goed voor om me per se in zo'n hokje te willen stoppen? Laat me toch gewoon koersen! Straks moet ik me nog schuldig voelen als ik meedoe in een massasprint. Als ik goesting heb om te sprinten, dan doe ik mee. Anders niet. En wil ik er een lap op geven in een tijdrit,

awel

, dan juist hetzelfde. Het makkelijkste wat ik kan doen is bezig blijven zoals ik dat al jaren doe. Sprinten en twintig koersen winnen. Maar of ik er nu twintig win of zeven, dan maakt me

geen zak

uit. Daarom kies ik voor een moeilijkere weg en ga ik de uitdaging aan om ook in tijdritten uit te blinken. Ik ben overtuigd dat ik daar de motor voor heb. Ik schreeuw niet van de daken dat ik plots de beste tijdrijder van de wereld zou zijn. Dat bén ik ook niet, maar ik heb er flink wat tijd en energie in gestoken. Ik hielp Eddy Merckx zelfs mee aan de ontwikkeling van een nieuwe tijdritfiets. Waarom? Omdat ik dat plezant vind. Weinig mensen willen echt eens voor de uitdaging gaan in hun leven. Wel, ik ga dat doen. Niet alleen voor mij, maar ook voor de jeugd. Is het niet schandalig dat we in België alleen nog een nationaal kampioenschap hebben in de discipline? Misschien kan ik door mijn voorbeeld wat meer interesse wekken voor het tijdrijden.'

Toen je in Oman een etappe won, maakte je je druk omdat er te veel pottenkijkers je stonden aan te staren terwijl je even opgefrist werd voor het podium.

(pruttelt)

'Ze moeten van mijn lijf blijven! Je wordt gewassen en er staat vijftig man op je

pietje

te kijken, terwijl drie cameraploegen filmen hoe je uit de kleren gaat. Ben ik een aapje, of wat? Het is wennen, als je geen ploegbus in de buurt hebt. Ik vond dat ik een momentje recht had op privacy terwijl ik me omkleedde. Het werkte me even op de zenuwen dat het niet kon, maar dat betekent niet dat ik plots minder te benaderen zou zijn of ik mijn woorden zou wegen. Mijn hart ligt nog altijd op mijn tong en ik zeg nog altijd even vierkant waar het op staat.

(lacht)

Vroeger zegde ik gewoon meer domme dingen, dat is het verschil.'

Is dit het leven waar je van droomde toen je nog in de jeugdrangen reed en opkeek naar de vedetten van toen?

'Véél beter, jong! Vooreerst had ik nooit gedacht prof te kunnen worden. Toen ik dat eenmaal was, werd ik zelfs een goeie prof. En toen ik een goeie prof was geworden, blééf ik een goeie prof. Het parcours dat ik heb afgelegd, overtreft mijn stoutste verwachtingen. Iedere dag komt voor mij nog als een verrassing. Het kost me zelfs minder moeite dan vroeger om er alles voor te doen en om te genieten van dit bestaan als wielrennen. Ik geniet ervan om met mijn lichaam bezig te zijn.'

Dat lichaam krijgt op 15 oktober een ronde 30 opgekleefd...

'Verschrikkelijk! Ik vond het altijd flauwekul om terug te kijken. Het kwam niet eens in me op. Ik nam er nooit de tijd voor. Nu ik besef dat ik op het einde van het jaar dertig word, doe ik dat ineens wel. Ik denk aan bepaalde zaken uit het verleden. Het lijkt of het allemaal gisteren was, terwijl het in werkelijkheid een hele poos geleden gebeurde. Dertig!

(mijmert)

Dat is zo'n beetje als de bladzijde van je jeugd omdraaien, is het niet? Je beseft plots dat je al negen jaar prof bent en je carrière een eindje over de helft is geschoven. En wat dan, hé!'

Ja, wat dan?

'De meesten worden prof rond hun twintigste. Je bent nog zo jong en je hangt daar iets aan vast.

Als ik twintig ben... Als ik dertig ben...

De wereld draait door en jij blijft steken omdat je alleen bezig bent met jezelf en je sport. Je denkt dat je verandert, dat je mee evolueert met je leeftijd. Dat je op je 25ste anders denkt dan op je twintigste. Maar eigenlijk blijf je precies dezelfde persoon als voorheen. Alleen het cijfertje verandert, niet de mens.

Word je dan toch niet een beetje bedachtzamer?

'Voorzichtiger misschien. Ik vind niet dat alles wat ik zeg in de media terecht moet komen. Het is niet omdat ik Tom Boonen heet dat ik over alles en iedereen een mening moet spuien. Ach, is dat niet typisch voor deze tijd? Alles moet op straat worden gegooid via Facebook, Twitter, Hyves, sms... Eigenlijk ben ik daar helemaal geen voorstander van. Als je bekend bent en over een zekere

macht

beschikt, moet je die wijs gebruiken. Door een goed doel onder de aandacht te brengen bijvoorbeeld, of te zorgen dat een document van de onderkant naar de top van een stapeltje geraakt. Bij

Move to Improve

krijgen ouders van kinderen met bewegingsproblemen de kosten van noodzakelijke operaties nu terugbetaald. Als ik via mijn bekendheid - macht is een veel te zwaar woord - mee aan de kar kan duwen, dan ben ik daar blij om. Het is het minste dat ik kan doen, niet?'

Toen je carrière amper een paar jaar oud was, orakelde je dat je het niet lang zou rekken in het peloton. Een seizoen of zes, zeven en je zou er al een punt achter zetten.

'Wat zegt een mens al niet als hij zo jong is? Koers is een uit de hand gelopen hobby, moet je rekenen. Hard, beenhard soms. Maar dat was het ook toen ik er lang geleden mee begon. Of denk je dat je in de jeugdrangen niét op de tanden moet bijten, of niét in de regen en de kou moet fietsen? Waarom werd ik dan coureur? Omdat ik het graag deed. En nog altijd. Daarom hoor je me nu niet klagen.

(lacht)

Ik klaag niet rap, maar àls ik begin... Nee, serieus, ik vind het tijdverspilling om je ergens druk in te maken.'

Wat is dan het mooie van de job?

'Zie ons hier zitten! Palmbomen, zon, een prachtig hotel... Dit zijn dingen die ik niet zo snel vergeet. Een meer dan mooie manier om aan een wielerseizoen te beginnen. Niet alleen omdat ik drie ritten won. Zelfs niet omwille van het mooie weer. Twee jaar geleden reed ik in de Ronde van Californië een godganse dag in de regen, in temperaturen niet ver boven het vriespunt. Het was afzien en rondom mij hoorde ik de collega's morren en klagen. Maar eigenlijk was het subliem. Rechts van ons ruwe kliffen met honderden zeehonden op. Aan de andere kant de ene keer bergen, dan weer een woestenij. Onbeschrijfelijk mooi. Wie maakt dat allemaal mee? Het regende, jawel, maar tijdens die acht uur op de fiets wordt een mens onvermijdelijk geconfronteerd met zichzelf. Ook dát is koers. Wanneer het even kan, kijk ik rond. Naar de fraaie dorpjes die we passeerden, hier in Oman. De positieve aandacht voor deze ronde. De mensen, allemaal keiblij met het evenement dat hen wordt aangeboden, ook al snappen ze er niks van. En maar fotootjes nemen!

(grijnst)

Dat ze ons dan al eens een steentje naar het hoofd gooien, tot daar toe. Ja, misschien zijn ze het zo wel gewend van de kamelenkoersen en bedoelen ze het helemaal niet slecht.'

Vanaf zaterdag is er geen exotisch decor meer, maar moeten jullie weer aan de slag op de kasseien en de Vlaamse bulten, allicht overgoten met een sausje van regen...

(protesteert)

'Alsof het in Qatar en Oman om een zondagse wandeling in het park ging! Het is niet omdat het ver van huis was en de omgeving er helemaal anders uitzag, dat er niet stevig doorgereden werd, hoor! Bij de start van het seizoen zijn álle koersen belangrijk, waar dan ook. Met de Omloop Het Nieuwsblad ligt dat natuurlijk nog iets sterker dan met de wedstrijden die we al achter de rug hebben. Zeker voor ons, Belgen. Alhoewel, ook het hart van veel Italianen ligt in Vlaanderen.'

Je hebt de Omloop nog nooit gewonnen. Een gat op je palmares dat per se dicht moet gereden worden?

'Nog eens: die wedstrijd is zeker belangrijk, maar anderzijds heb ik er nooit een uitgesproken hoofddoel van gemaakt of nachten van wakker gelegen. Ik bedoel dat het niet hetzelfde is als de Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix. Moest het zo zijn dat ik mijn carrière afsluit zonder overwinning in de Omloop, dan zeg ik niet

shit

. Het lijkt me gezonder om terug te kijken met de gedachte:

shit, wat heb ik allemaal gewonnen, zeg!

'

Desondanks was je er een paar keer dicht bij.

'Als neoprof, bij het Amerikaanse US Postal, haalde ik na het openingsweekeinde al de krantenkoppen, weet je dat niet meer? In mijn eerste Omloop begon ik direct mee koers te maken.

(enthousiast)

Op de Muur zat ik in de kopgroep. Met Museeuw in mijn spoor dokkerde ik over de Oude Kwaremont... Tot Van Petegem eens fameus doortrok. Ik lag er direct

met mijn kloten af

maar mijn prestatie was toch niet onopgemerkt gebleven. Daags nadien finishte ik trouwens als zevende in Kuurne. 's Maandags werd ik samen met Kevin Hulsmans, zesde in de Omloop, afgeschilderd als het jonge koppeltje dat het weekend mee had gekleurd. Pas op, ik was dan al twaalfde geworden in Laigueglia. Drie keer over de Testico, als neoprof! Het was toen dat ze bij US Postal voor het eerst zegden: we gaan rekening moeten houden met dat

manneke

.'

'Ondertussen heb ik het in de Omloop nog altijd niet verder gebracht dan een tweede plaats, het is waar. Niet omdat ik niet goed genoeg was, want het had best gekund. Vier jaar geleden bijvoorbeeld, achter mijn ploegmaat Nick Nuyens. In 2007 werd ik derde. In de slotkilometers was het van

pif-poef-paf

. Demarrages langs alle kanten. Iedereen werd gepakt maar Pozzato niet. En dan was er ook die keer met Museeuw en drie andere ploegmaats in de spits. Ik zal daar als jonkie tussen. Daar kan je dan ook niet omheen, hé.'

Je deinsde er hoe dan ook niet voor terug om in je eerste Omloop meteen op de eerste rij te kwakken en te duwen met de vedetten van toen? Redelijk ongezien toch?

'Pas op, nu gaat het er nog heel wat anders aan toe, hoor. Ik denk dat wij de voorlopers waren van een nieuwe generatie. Jongeren die geen twee jaar hun mond moesten houden, tot ze een koers of vijf hadden gewonnen. Bij ons ging dat al wat rapper, maar als je ze tegenwoordig ziet overkomen... Hallo! Die mannen zijn nog een heel pak mondiger dan wij. Soms zelfs

astrant

. Je moet verdorie al sterk in je schoenen staan of ze

klappen

je onder tafel. Nu, het gaat er sowieso hectischer aan toe in de koers dan vroeger. Iedereen acteert het hele jaar op het scherp van de snee en vecht voor zijn stek. We maken allemaal fouten die je uiteindelijk beter niét had gemaakt. Iedere koers opnieuw. Je moet dan ook een beetje vergevingsgezind zijn in het peloton. Moesten wij voetballers zijn, we kregen allemaal geel of rood met al dat vloeken en tieren. Renners zijn net iets minder kleinzerig, zal ik maar zeggen.

(grijnst)

Als dat geen straffe uitspraak is!'

Bedoel je dat er een gebrek aan respect is in het peloton? Dat werd tot voor kort toch gezegd door de ouderen van dienst. Ze hebben liever dat een concurrent zijn been breekt. Dat is er dan weer eentje minder.

'Integendeel, ik merk een redelijk gezonde vorm van respect onder de collega's. Ik wilde alleen zeggen dat er nauwelijks nog ruimte blijft om te spelen. Moesten ze zo'n Ronde van Oman twintig jaar geleden hebben georganiseerd, ik ben zeker dat er alleen in de laatste vijf kilometer zou worden gekoerst. Ze hadden ons wakker moeten maken.

He gasten, komt er nog wat van of hoe zit het?

De rest van de dag zouden de renners genieten van de zon en de fraaie omgeving. Nu echter wordt er iedere etappe gevlogen. Je zou eigenlijk eens in de wagen van de koersdirecteur moeten zitten tijdens de geneutraliseerde start, terwijl de renners al nerveus tegen de achterbumper zitten te stoten. Van zodra die man zijn vlag naar beneden zwaait, gaan ze er als zotten vandoor.'

Edvald Boasson Hagen verspeelde in Oman zijn leiderstrui toen hij een plasje maakte... Respect?

'Pff! Iedere dag verliest er wel ergens eentje zijn leiderstrui. Ik ben er ook al veel kwijtgespeeld, hoor. Boasson Hagen zou het plots niet meer kunnen. En Sky, zijn ploeg, ook al niet.

(spottend)

We zijn amper eind februari en de balans is al gemaakt. Het wordt er allemaal niet gemakkelijker op om een grote koers te winnen. Ik heb de indruk dat er altijd maar méér renners klaarstaan om die te rijden. Bij wijze van spreken had je vroeger Museeuw, Van Petegem en nog een paar

verdwaalden

. Maar nu, met bovendien al die nieuwe ploegen... Ik heb in Qatar en Oman natuurlijk al eens rondgekeken. Het was niet meer de grote Cervélo-show van vorig jaar, maar ze waren wel in orde. Alle grote namen leken me perfect op schema te zitten. Gilbert, Cancellara Pozzato, Ballan... En nu noem ik er maar rap een paar op. Plus die ploegen dan. BMC lijkt me heel sterk in de breedte, Saxo blijft een vaste waarde, net als HTC-Columbia, Rabobank, Garmin, Lotto, Quick Step... Een mens kan er zich nerveus in maken, maar voor mij is het gewoon een extra stimulans om hard te werken.'

Zo gek veel kansen om een klassieker te winnen zijn er niet voorhanden. En dát is toch wat van jou jaar na jaar wordt verlangd.

'Daarom ben ik nog altijd niet goed van wat er vorig jaar gebeurde in Tours. Man, wat was ik toen ontgoocheld! Kijk maar na, in zo'n situatie zal ik zelden een koers verliezen. Ik blijf erbij dat ik geen fouten maakte. Was het misschien niet logisch dat ik me concentreerde op de snelle Bozic? Kon ik het weten dat die man zo dood was als een pier en nauwelijks nog reageerde op de uitval van Gilbert? Knap werk van Philippe, maar ik had het zitten. Volgende herfst start ik niet eens in Parijs-Tours omdat ik dan al bezig ben met het wereldkampioenschap in Melbourne. Zo veel kansen krijg je dus inderdaad niet. Je moet beseffen dat je elke mogelijkheid met heel veel plezier moet proberen te grijpen. Je kan alleen je best doen, zonder je daar verder overdreven druk in te maken. Verliezen is immers logischer dan winnen.'