'Nu ja, ik wou het niet echt met die woorden zeggen', gniffelde Keisse voor de eerste rit in het zuiden van Portugal. We hadden hem net gevraagd of hij niet - de avond voor zijn grote wegdebuut bij de blauwbloezen - met een ei in de broek zat.

'Een beetje', klinkt het dan maar. 'Normaal, hé. Sowieso ben je al nerveus voor je eerste koers, en ik zit nu met nog meer onzekerheid. Ik deed geen enkele ploegstage en reed vorige week nog mijn laatste zesdaagse. Verre van ideaal.'

'Drie jaar geleden stond ik hier in de Algarve in gelijkaardige omstandigheden aan de start. Vijf dagen lang hing ik tussen mijn kader. Op elke molshoop hing ik aan de rekker. Verschrikkelijk. Maar een week later werd ik wel derde in Kuurne-Brussel-Kuurne. Om maar te zeggen: een beetje afzien kan geen kwaad.'

Rollercoaster

Nu heeft Keisse nog wel een andere reden om nerveus te zijn. Zijn truitje met name. Er staat Quick Step op, en dan voelt een Belgische coureur toch een beetje druk op de schouders. Ook al heet je Iljo Keisse.

'Ik heb er in december voor het eerst mee getraind op de rollen. Stiekem, want eigenlijk was mijn contract dan nog niet ingegaan. Hopelijk nemen Saey en Deschacht

(zijn sponsors van 2009

) het me niet kwalijk, maar uiteindelijk was ik de enige die het dan zag. En mijn vriendin, aan wie ik het geshowd heb. Zo hé!

(maakt zich breed en balt de biceps)

. Want het is toch iets om trots op te zijn.'

Het aanbod van Quick Step kwam deze herfst als een regenboog uit de onweerswolken. Een jaar lang kreeg Keisse niets dan miserie over zijn hoofd. 'Mijn positieve test, het proces, Nolfke, Hovelijnck, VDB. Het bleef maar duren. En àls er dan eens goed nieuws kwam - de vrijspraak - kwam enkele dagen later het nieuws van Dimi

(De Fauw, die zelfmoord pleegde).'

(zucht)

'Het was als een rollercoaster. Zoveel tegenslag kon ik op zo'n korte termijn gewoon niet verwerken. Het rolde maar door en ik moest het ondergaan. En dan kwam Quick Step.'

Keisse legt zijn gemoedstoestand uit met zijn handen. Het linkerhand houdt hij op ooghoogte - 'dat is het niveau waar ik voor die positieve test stond' - en zijn rechterhand verplaatst hij van eronder naar erboven. 'Ik viel in een diepe put, en plots schakelde ik twee niveaus hoger. Van niks naar de beste klassieke ploeg ter wereld. Een aangename verrassing, dat kan ik je verzekeren.'

'Wouter Weylandt

(een goede vriend van Keisse)

heeft er veel mee te maken. Hij wou er iemand bij die dicht bij hem staat. En Patrick Lefevere wou ook wel eens zien wat ik kan op de weg. Dat is het doel dit jaar: eens een zomer rijden op volle kracht. Niet links en rechts wat rondjes afmalen in functie van de piste. Pas op: die zesdaagsen zal ik blijven doen, maar de blik wordt verruimd naar de weg. Deze kans wil ik echt grijpen.'

Koud vet

Keisse heeft honger, dat is duidelijk. Over het rotjaar 2009 praat hij traag met veel gezucht ertussen, over de toekomst gaat het enthousiast snel. 'Ik voel me weer neoprof', zegt hij. 'Echt enorm gemotiveerd. Ik zei het al tegen Lefevere:

Je mag me dit jaar alles vragen.

Op kop rijden, iemand uit de wind zetten, sprinten aantrekken. Maakt me niks uit.'

'Onder coureurs spreken ze wel eens van de Ronde van Miserie

(Missouri, red.),

maar daar ga ik zonder tegenzin naartoe. Uiteraard zou ik graag meedoen aan enkele voorjaarswedstrijden. Maar bij Quick Step zijn de plaatsjes nu eenmaal duur.'

Heeft Keisse daar trouwens zijn plaats? Het is een vraag die de komende maanden beantwoord zal worden. 'Ik reed al twee keer een goed BK en was al derde in Kuurne. Ik weet dat, als ik me ergens op focus, ik goed zal zijn. Maar welke rol mij past, dat moet ik nog ontdekken. Ik denk dat ik iets te traag ben om een echte spurter te zijn, ik zie mezelf meer als een locomotief.'

'Ach ja, zolang ik maar kan koersen. Dat heb ik uit 2009 wel geleerd: een coureur heeft een schitterend leven. En die gedachte heeft me veranderd. Weet je: het vervelendste voor een zesdaagserenner is een broek aandoen. Die hangt vanbinnen vol met ijskoud vet, echt een vieze bedoening. Maar deze winter was ik telkens zo blij als ik mijn broek mocht aantrekken. Omdat ik nu weet hoe het voelt als dat niet meer kan.'