Vorig jaar kon Jens Vandenbogaerde liefst 27 keer winnen, een huzarenstukje dat moeilijk te evenaren zal vallen, beseft de elite zonder contract zelf ook wel. Toch zit hij ook dit seizoen al aan 10. Zijn jongste zegeruiker droeg hij op aan zijn vorige week overleden ploegmakker Joren Touquet.
Je hebt dit seizoen al 10 keer gewonnen. Welke overwinningen steken erboven uit en waarom?
Jens Vandenbogaerde: “Mijn 4e provinciale titel steekt er voor mij toch wel bovenuit. In West-Vlaanderen is deze witte trui zeer gegeerd en hem 4 keer op rij kunnen winnen, is een unicum.”
Had je voor het seizoen verwacht tegen eind juni al op 10 zeges te staan?
Jens Vandenbogaerde: “Verwacht had ik dat zeker niet. Vorig jaar strandde ik op 27 overwinningen, maar toen zat alles ook mee. Ik ben toen geen enkele keer ziek geweest, had niet vaak af te rekenen met pech,…. Alles moet een beetje in zijn plooi vallen. Vorig jaar deze periode stond mijn teller ook op 10, maar het wordt er niet makkelijker op. In het regionale circuit zijn er steeds minder wedstrijden en dat is toch wel jammer.”
Waaraan dank je je huidige vorm?
Jens Vandenbogaerde: “Ik werk de ganse winter lang vooral aan mijn basis. Het vergt zeer veel tijd en kost veel energie omdat te combineren met een voltijdse job. Ik laat me ook nooit afschrikken door het weer. Als het heel koud of glad is, dan neem ik mijn mountainbike en trek ik het bos in. Eens je in het seizoen de goeie vorm te pakken hebt, kan je dat dan ook een hele tijd aanhouden.”
Zorgde het verlies van Joren Touquet afgelopen week voor extra motivatie om te winnen in Bierbeek?
Jens Vandenbogaerde: “Het was vooral erg dubbel. Je zit er dag in, dag uit constant mee in je hoofd. Ik had ook getwijfeld om van start te gaan. M’n hoofd stond er niet echt naar, maar het help jammer genoeg niet om niet te trainen of te koersen. Joren komt er niet door terug. Ik besliste om te starten om mijn gedachten te verzetten. Het 1e deel van de wedstrijd was ik erg afwezig. Ik worstelde met een slecht gevoel en was er niet bij met m’n hoofd. In de 2e helft van de wedstrijd moedigde ik mezelf aan om vooraan mee te koersen en mee te strijden voor de overwinning. Eens ik verzeild geraakte in de kopgroep en we de laatste ronde ingingen, wilde ik de winst niet meer uit handen geven. Ploegmaat Davy Commeyne onderhield het tempo en ik wist dat ik de snelste benen had. Ik was dan ook erg blij dat ik deze zege aan Joren kon opdragen.”
Hoe heb jij hem gekend en wat blijft jou bij van hem?
Jens Vandenbogaerde: “Ik leerde hem al kennen toen ik 12 of 13 jaar oud was. We begonnen beide te koersen en onze vaders kenden elkaar van in het koerswereldje. In onze aspirantentijd zijn we nog samen op reis gegaan met onze ouders. We woonden niet ver van elkaar, hebben in het verleden tal van kilometers samen gefietst, zijn samen op stage geweest en ook naast het fietsen hadden we vaak contact. Wat me vooral bijblijft van hem is dat het een enorme levensgenieter was en iemand was die enorm kon relativeren. Ik zal dit dan ook m’n leven lang meedragen en er vaak aan terugdenken als ik me weer eens zorgen maak over banale dingen.”
Wat staat er de komende weken op je programma?
Jens Vandenbogaerde: “Ik regel van week tot week waar ik kan koersen in combinatie met mijn werk. Een planning van weken of maanden kan ik dan ook nooit maken. Begin juli blijf ik wel even van de fiets. Vervolgens zal ik terug wat aan de basisconditie werken zodat ik de lijn kan door trekken tot het einde van het seizoen.”
Heb je een cijfer in je hoofd qua aantal zeges tegen eind van het seizoen?
Jens Vandenbogaerde: “Totaal niet. Vorig jaar sloot ik het seizoen af met 27 overwinningen, maar ik besef dat het heel moeilijk of zelfs onmogelijk wordt om dit te evenaren. Ik probeer zo goed mogelijk verder te werken en probeer zo veel mogelijk mijn graantje mee te pikken. Eens we er op het einde van het seizoen een streep onder trekken, zullen we wel zien hoeveel zeges er op de teller staan.”