Marc de Maar wordt hét buitenbeentje van Quick Step. Als jeugdrenner was hij wereldtop. Daarna ging het steil bergaf. Tot hij in Amerika dit jaar het licht zag. Bij Patrick Lefevere hoopt de Antilliaanse kampioen zijn verloren status te herwinnen.De van origine Groninger leeft op Curaçao, een eiland in de Nederlandse Antillen. Een beetje uit onvrede om alles wat misliep bij Rabobank nam hij de dubbelnationaliteit Nederlander/Curaçaoënaar aan. Hij is kampioen van de Nederlandse Antillen op de weg en in het tijdrijden. Zo bracht hij deze week een bezoek aan Lions Dive en Beach Resort, waar enkele wereldtoppers per jaarlijkse traditie vakantie vieren in afwachting van de Amstel Curaçao Race van zaterdag. Terwijl zijn werkcollega's met blote bast de tropische zon trotseerden, kwam De Maar in een hemd met lange mouwen aangewandeld. 'Het is hier best koud voor de tijd van het jaar', zegt hij doodernstig. 'Een dertigtal graden, af en toe regen, wind. Ik denk dat mensen als Petacchi en Martin zich de tropen wel anders hebben voorgesteld.' Hoe komt je eigenlijk hier terecht?'Mijn vader brengt in Sint-Willibrordus allang een gedeelte van het jaar door. Zo groeide het idee om hier een licentie te nemen. Al ligt mijn werkwereld straks weer aan de andere kant van de oceaan. Dit seizoen was dat nog anders. Ik reed voor United HealthCare het Noord-Amerikaanse circuit. Daar werd ik herontdekt door Quick Step in de Amgen Tour of California.' Insiders voorspelden je eenzelfde toekomst als Michael Boogerd. Wat is er misgelopen?(diepe zucht) 'Ik was bij Rabobank op een dood spoor beland. Blessures, misverstanden, wrevel met de ploegleiding. Eigenlijk liep het al verkeerd in het Vlaamse openingsweekend waar ik als neoprof meteen moest invallen. Ik had de pech dat ik meteen 15de werd in de Omloop Het Nieuwsblad en 21ste in Kuurne-Brussel-Kuurne. Ze dachten dat ze een nieuwe voorjaarsrenner hadden ontdekt. Terwijl ik geen jongen ben die veertig keer per uur goed kan wringen om in juiste positie te zitten voor de bergjes. Ik ben een man van de bergjes tot 1.500 meter hoogte, de kleinere rittenkoersen. Op den duur legde ik mij ook niet zomaar neer bij de beslissingen van een ploegleider. Ik vroeg waarom ik een bepaalde opdracht moest doen. Als ik dan als antwoord kreeg dat het was omdat ik het zeg, dan kon ik daar geen vrede mee nemen. Maar het was ook deels mijn eigen fout want ik leidde eerder een studentikoos leventje. Ik speelde met de idee om einde 2009 te stoppen en opnieuw te gaan studeren, maar toen stelde mijn ex-ploegmaat Rory Sutherland me voor bij United Healthcare. De deal was meteen gemaakt. Ik trok naar Boulder (Colorado) in de States. De sportbeleving in Amerika sprak me geweldig aan.' Wat verwacht je van Quick Step? De ploeg heeft toch een minder magische uitstraling dan enkele jaren geleden.'Dat zeg jij! Daar ben ik het niet mee eens. Dit is nog altijd écht een topteam. Ik ben een sfeergevoelige jongen. Ik heb het gevoel dat je bij Lefevere jezelf mag zijn, als je maar presteert. Het is alsof ik me herboren voel. Ik ontdekte de afgelopen twaalf maanden dat ik dit spelletje nog altijd ontzettend graag doe, en dat het enkel maar de werkomgeving was die me stoorde om gelukkig te zijn. In het leven moet je soms een stap achteruit zetten om opnieuw een pas voorwaarts te doen. Als junior won ik de Alpenklassieker, bij de amateurs ging ook alles vanzelf. Ik ben ondertussen mezelf tegengekomen.''Mijn droom? Met de trui van Curaçao de Tour de France rijden. Dat zou wat zijn. Voor mij persoonlijk, maar ook voor dit eiland waar wielrennen echt in de lift zit. Ik ben dan wel verplicht het nationale kampioenschap van Curaçao te rijden, want sinds 10 oktober is dit een eigen land en bestaan de Nederlandse Antillen niet langer meer als natie.'