Sinds midden december woont Leif Hoste (32) met zijn gezin in een nieuwe kast van een villa in Lotenhulle, maar toch trekt hij vandaag met vlinders in de buik naar Harelbeke. 'Ik teken met beide handen tegelijk om deze E3-Prijs ooit binnen te halen. Zeker voor mij, voor wie winnen toch o zo moeilijk is. Harelbeke en Kuurne liggen me na aan het hart. Laat ze maar zeggen dat de E3-Prijs een nationaal koerske is. Ik denk er anders over.' Hoe ver sta je eigenlijk? Het openingsweekend was niet slecht, maar er zat geen plaats in de top tien in. Ook in Waregem niet? 'Ik denk dat ik op schema zit. Al moet er nog wat bijkomen. In Waregem was ik niet slecht, maar ik zat te ver achterin toen het scheurde. Ik moest voet aan de grond zetten. Dwars door Vlaanderen is niet meer hetzelfde als vijf jaar geleden. Qua lastigheidgraad is het quasi gelijk aan Harelbeke. Gisteren sloeg ik in paniek want ik voelde me mottig. Zo heb ik vandaag bijna de hele dag geslapen.' Je bent eigenlijk net zo moeilijk in te schatten als je voormalige dorpsgenoot en ex-slaapkamergenoot Stijn Devolder. Ook hij rijdt weer als een sfinx rond. 'Stijn zal er wel staan. Ik kan ernaast zitten, maar denk het niet. Al is het niet zo vanzelfsprekend om voor de derde keer op rij de Ronde van Vlaanderen te winnen. Op den duur vonden ze het ook maar logisch dat ik tweede werd in de Ronde (in 2004, 2006, 2007, red.). Ik ken Devolder zó goed, maar voor mij is het ook niet gemakkelijk om te zien hoe goed hij wel of niet is. De eerste wedstrijd van het jaar denk je: hoe dik staat hij nu wel weer? Maar dan zie je hem koers na koers veranderen en vermageren. Is het eigenlijk nog de moeite om te starten tegen zo'n indrukwekkende 'brommer' als Fabian Cancellara woensdag in Waregem? (Trekt grote ogen) 'Dat was redelijk indrukwekkend sterk. Dat is nu eenmaal sport. Je hebt goede renners, hele goede coureurs en zulke toppers. Ik ben nu eenmaal niet van het kaliber Tom Boonen en Fabian Cancellara. Ik ben zelfs geen Thor Hushovd. In de echt lastige kasseiklassiekers is mijn motor qua cilinderinhoud niet veel verschillend, maar enkel winnen telt.' Het is al van 2006 geleden, je Belgische titel tijdrijden, dat je nog eens écht won. 'Ik heb een lange lijst dichte ereplaatsen. Plak daar één klassieker bij en alles kleurt meteen anders. Winst in een monument als de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix doet me meteen van status veranderen. Als ik ooit een van de twee win, ben ik een tevreden man.' Voor je werkgever Omega Pharma-Lotto is het ook onderhand één voor twaalf. Vorig jaar duurde het met 28 maart (Cadel Evans in de Internationale Wielerweek) al een eeuwigheid vooraleer er bloemen waren. Nu blijft de oogst weeral lang uit. 'Er is nog geen paniek aan boord, maar het is inderdaad een vrij vervelende situatie. We hadden al beter enkele koersen gewonnen. Dan worden we niet langer aan de nul herinnerd. Eén zege in een klassieker en iedereen spreekt van een geslaagd voorseizoen.' Het staat na de zege van de Italiaan Davide Malacarne in de Ronde van Catalonië toch alweer 0-5 tussen Omega Pharma-Lotto en Quick Step. Is de bende van Boonen werkelijk zo zwak als wordt beweerd? 'Geestig hé, dat spelletje. Neen, geloof dat maar niet. Chavanel, Barredo, etcetera zullen er straks wel staan. Je hoeft geen schrik te hebben.' De voorbije twee jaar stagneerde je toch wat. Bij zoverre dat Philippe Gilbert ondertussen de absolute leider is en jij de schaduwkopman. 'Logisch toch. Wat heb ik te eisen? De resultaten van Philippe spreken voor zich. Met Philippe en Van Avermaet hebben we drie mensen. We moeten vooral fair zijn ten opzichte van elkaar. 2008 en 2009 was inderdaad wat minder van mij. (Stroopt de broekspijp op en toont rechteronderbeen) Dit is een souvenir van een val in De Panne. Begin dan maar voor de Ronde van Vlaanderen. Dan wordt het kort dag. Vorig jaar kwam ik ziek uit Tirreno-Adriatico. Ik wist op voorhand dat ik te laat kwam voor Brugge, maar in Parijs-Roubaix stond ik er wel.' En toen haalde Flecha je onderuit op de Carrefour de l'Arbre in de achtervolging op Boonen. 'Ach, het is wat het is. Er is andere miserie in de wereld dan een crash in de Hel. Zo vond ik het jammer dat ik met een beginnende hernia de Tirreno weer moest verlaten. Ik moest dan snoeihard werken helemaal alleen en achter de derny van nonkel Geert. De rug is weer in orde. Ik denk dat het een restant was van de koude die ik in Kuurne had. Je spieren verkrampen daarbij in de diepte. Spieren zijn als een stuk hout dat hem zet. Misschien was ik er beter afgestapt. De laatste vijftig kilometer wist ik eigenlijk niet meer op welke plaats ik in de koers reed. Maar je blijft verder rijden, want het is uiteindelijk Kuurne.'